Historia opisana w tej książce wydaje się nieprawdopodobna, a jednak napisało ją życie - fabuła została oparta na autentycznych wydarzeniach i wiernie je oddała, stając się pomnikiem pamięci, a nie tylko opowieścią zainspirowaną wojennymi losami dwojga ludzi i ich bliskich.

Przeczytałam "Czerń i purpurę" jednym tchem, z wielkimi emocjami, często na bezdechu, gdy obozowe obrazy dosłownie wtłaczały mnie w fotel.
Mam za sobą lekturę wielu książek o podobnej tematyce, a jednak Wojciech Dutka mnie zaskoczył i na pewno zachęcił do sięgnięcia po jego kolejne książki.

W "Czerni i purpurze" nie ma miejsca na banał i tanie chwyty, co często zdarza się we współczesnych powieściach nawiązujących do wojennych historii. Prostota języka zderza się tu z poplątanymi losami ludzi, ich dramatycznymi doświadczeniami i niesłychaną grozą, jaka bije z kart książki.

Intrygujące, wstrząsające i ciekawe są przeżycia wewnętrzne bohaterów, zmiany, jakie zachodzą w ich psychice, przemyślenia i trudne wybory. A także wzajemne relacje. Ten psychologiczny aspekt powieści pokazuje, jak rodzi się w człowieku zło w najczystszej postaci, ale oddaje też prawdę o człowieczeństwie zachowanym w najbardziej ekstremalnych warunkach, w świecie rządzonym przez przemoc i atawizm. W połączeniu z miłosnym wątkiem ten element na pewno jest najmocniejszym atutem fabuły.

Tej powieści się nie czyta. Ją się połyka, chociaż nie jest to lekkostrawna lektura. Zostaje po niej wzruszenie, wstrząs i wewnętrzny ból, ale na pewno warto po nią sięgnąć.

Historia opisana w tej książce wydaje się nieprawdopodobna, a jednak napisało ją życie - fabuła została oparta na autentycznych wydarzeniach i wiernie je oddała, stając się pomnikiem pamięci, a nie tylko opowieścią zainspirowaną wojennymi losami dwojga ludzi i ich bliskich.

Przeczytałam "Czerń i purpurę" jednym tchem, z wielkimi emocjami, często na bezdechu, gdy obozowe...