Rzym, Rawenna, Konstantynopol, rok 519
Podczas tej pasjonującej podróży przez historię spotykamy m.in. króla Teodoryka Wielkiego, cesarza Justyniana Wielkiego i cesarzową Teodorę, Prokopiusza z Cezarei. Poznajemy obyczaje Gotów, mieszkańców cesarstwa wschodniego i zachodniego, Longobardów, Wandalów. Jesteśmy w niszczejącym Rzymie, Rawennie, Konstantynopolu, na Sycylii i w afrykańskim kraju Wandalów, a także w pierwszym w Europie zachodniej klasztorze na Monte Casino. Mnie ta podróż porwała!

Rzym, Rawenna, Konstantynopol, rok 519
Podczas tej pasjonującej podróży przez historię spotykamy m.in. króla Teodoryka Wielkiego, cesarza Justyniana Wielkiego i cesarzową Teodorę, Prokopiusza z Cezarei. Poznajemy obyczaje Gotów, mieszkańców cesarstwa wschodniego i zachodniego, Longobardów, Wandalów. Jesteśmy w niszczejącym Rzymie, Rawennie, Konstantynopolu, na Sycylii i w...

Już kilkukrotnie dawałem tutaj wyraz temu, że powieści pisane przez Wojciecha Dutkę są dla mnie ucztą. "Anegdota" to ostatnia część z trylogii antycznej. "Apokryf" i "Apostata" były świetne, więc oczekiwania miałem spore. Nie zawiodłem się i mówiąc szczerze, to jeszcze kilka osadzonych w tamtych czasach historii, spod pióra tego autora z chęcią bym przeczytał.
To opowieść o Remusie, który miał zostać cesarzem, ale jego życie potoczyło się zupełnie inaczej. Gdy Remus dorasta, jego ojciec Romulus-więzień Ostrogotów i ostatni cesarz Rzymu, wysyła go na królewski dwór Teodoryka Wielkiego. Wplątuje się tam w intrygi, które mogą kosztować go życie. Podejmując kilka nierozważnych decyzji, sięga dna. Nie chce do śmierci być niewolnikiem i działa w tym kierunku konsekwentnie. Jak skończy się ta jego niesamowicie zawiła życiowa droga?
Podobnie jak w poprzednich książkach, autor w doskonale wyważony sposób przeplata historyczne fakty z fikcją. Tak samo jest z postaciami, przewijającymi się przez całą opowieść, które bohater spotyka na przestrzeni lat. Cesarz Justynian i jego żona Teodora, czy Prokopiusz z Cezarei to tylko kilka z nich. To, co tak podobało mi się w "Apokryfie", czyli ta niepewność losu głównego bohatera, ale też ukazanie wewnętrznej drogi, jaką przechodzi, tutaj działa równie mocno. Świadomość, że nic nie jest jednowymiarowe, a nawet z pozoru mało istotne decyzje mogą mieć niewyobrażalne skutki i nieuchronność skonfrontowania się z nimi, to coś uderzającego. "Anegdota" wciąga, pochłania i nie wypuszcza. Zanurzasz się w tym klimacie i nie chcesz, żeby opowieść skończyła się zbyt szybko. Mogę jedynie prosić o więcej, bo takich powieści mogę czytać bez limitu. Wojciech Dutka to pisarz z czołówki moich ulubionych. Gorąco polecam sprawdzić jego książki.

Już kilkukrotnie dawałem tutaj wyraz temu, że powieści pisane przez Wojciecha Dutkę są dla mnie ucztą. "Anegdota" to ostatnia część z trylogii antycznej. "Apokryf" i "Apostata" były świetne, więc oczekiwania miałem spore. Nie zawiodłem się i mówiąc szczerze, to jeszcze kilka osadzonych w tamtych czasach historii, spod pióra tego autora z chęcią bym przeczytał.
To opowieść o...

Rewelacyjna powieść, zresztą cała trylogia antyczna Pana Wojciecha Dutki to majstersztyk. Polecam!

Rewelacyjna powieść, zresztą cała trylogia antyczna Pana Wojciecha Dutki to majstersztyk. Polecam!

Wojciech Dutka – Anegdota

Kiedy zobaczyłem, że Wojciech Dutka napisał nową rzecz i znów osadzoną w czasach starożytnych nie mogłem sobie odmówić. Wszystkim, którzy twierdzą twardo, że starożytność skończyła się w chwili upadku cesarstwa rzymskiego przypominam, że są różne szkoły i różne daty się podaje. Ale co ja tam wiem? Do ad remu. Wojciech Dutka napisał nową rzecz i to jest najważniejsze.

Nie wiem ile już książek tego autora przeczytałem, więc wiedziałem czego się spodziewać. Nie zawiodłem się. Anegdota, to historia syna ostatniego cesarza zachodu, czyli Remusa. Siłą rzeczy osadzona jest w czasach po upadku jego ojca, Romulusa. Zaczyna się, kiedy w Italii rządzą Goci pod wodzą Teodoryka Wielkiego, a w Bizancjum na tronie zasiadł Justynian Wielki ze swoją żoną, Teodorą. Jak to zwykle u Wojciecha Dutki spotykamy wiele historycznych postaci – Romulus, Teodoryk, Belizariusz, Justynian, Teodora, Prokopiusz z Cezarei. Bierzemy też udział w wielu historycznych wydarzeniach – powstanie Nika, podbój Italii przez Justyniana, zamknięcie Akademii Platońskiej, wielkie spory religijne arian z katolikami etc. Nie mam pewności, czy Remus był postacią historyczną, bo życie Romulusa po abdykacji nie jest zbyt dobrze rozpoznane. Ale zważywszy, że Romulus stracił władzę jako nastolatek, to posiadanie syna urodzonego już po utracie tronu nie jest wcale nieprawdopodobne. W każdym razie wraz z Remusem wędrujemy po Italii, oglądamy upadły Rzym i będącą centrum nowej władzy Rawennę, chyba najwięcej czasu spędzamy w Konstantynopolu, gdzie Remus spędził znaczną część życia. Na koniec wstępujemy do klasztoru na Monte Cassino. Słowem – oglądamy ciekawe czasy.

Anegdota, to raczej nieoczywisty tytuł. Z greckiego słowo to oznacza nieopublikowane. W książce dotyczy jednej konkretnej historii, a w zasadzie książki – Historii Sekretnej, której autorem, przyjmuje się, jest Prokopiusz z Cezarei. Autorstwo budzi pewne kontrowersje do dzisiaj, więc Wojciech Dutka postanowił opowiedzieć historię powstania tej książki po swojemu. I wyszło ciekawie. Mówi się, że zemsta jest daniem najlepiej smakującym na zimno. To Historia Sekretna jest przygotowana naprawdę na zimno. Zrobiona jest w temperaturze zamrażarki, w której trzymacie pudełka po lodach i kiedy jest naprawdę upalnie wyciągacie jedno i w środku znajdziecie zamiast koperku czy pietruszki... ulubione lody. To mniej więcej takim dziełem jest Historia. Bohaterem Anegdoty jest Remus, którego poznajemy jako młodego i gorącogłowego chłopaka i obserwujemy z daleka jego przemianę w zimnego i cynicznego człowieka gotowego zabić swojego dziadka.

Niezmiennie brakuje mi map, grafik i informacji bibliograficznej. Ciekawostka, w wersji elektronicznej (przynajmniej w tej, którą znalazłem) były przypisy do niektórych rzeczy. W wersji papierowej ich niestety nie ma. Zwrócę też uwagę na okładkę. Stylistycznie jest identyczna jak w Apostacie i Apokryfie. Jest dwukolorowa, a oba kolory oddziela miecz. Historie jednak nie są w żaden sposób połączone. Nie mam do czego się przyczepić. Anegdota, to naprawdę dobrze napisana książka, którą dobrze i szybko się czyta. Nie jest skomplikowana i nie ma w niech pięciu den, więc nie wymaga skupienia, jak Heidegger. Znakomita rzecz na zimowe wieczory i, ponieważ nie jest częścią cyklu czy serii, to spokojnie można swoją znajomość z Wojciechem Dutką zacząć od Anegdoty.

Wojciech Dutka – Anegdota

Kiedy zobaczyłem, że Wojciech Dutka napisał nową rzecz i znów osadzoną w czasach starożytnych nie mogłem sobie odmówić. Wszystkim, którzy twierdzą twardo, że starożytność skończyła się w chwili upadku cesarstwa rzymskiego przypominam, że są różne szkoły i różne daty się podaje. Ale co ja tam wiem? Do ad remu. Wojciech Dutka napisał nową rzecz i to...

„ANEGDOTA” Wojciecha Dutki - recenzja książki.

Kim byli Romulus i Remus? Każdy z nas pamięta. Czytelnik zetknie się z tymi dwoma imionami na kartach „Anegdoty”. Nie będą to jednak mityczni protoplaści, a raczej epigoni.

Głównym bohaterem powieści jest Remus, syn ostatniego cesarza - Romulusa Augustulusa. Remus jest postacią tak samo historyczną jak jego legendarny imiennik, niemniej autor nadaje mu cechy, które sprawiają, że wydaje się bardziej prawdziwy niż historyczny Romulus. Remus jest dobrze wykształcony, szlachetny i odważny, a czasem też głupi i mściwy.

Remus na swojej drodze spotka ludzi u szczytu władzy jak Teodoryka Wielkiego, Justyniana czy Teodorę. Nie zabraknie też ludzi pióra i filozofii: Boecjusza i Prokopiusza. Postaci jest bardzo dużo, wszystkie jednak są na tyle charakterystyczne, że się „nie mieszają”.

Autor podobnie jak w przypadku poprzednich dwóch powieści umieszczonych w starożytności („Apokryf”, „Apostata”) tak i tutaj przemyca treści filozoficzne czy teologiczne, które są zawsze moimi ulubionymi fragmentami. Nie braknie oczywiście pałacowych intryg i scen batalistycznych.

„Anegdotę” można odczytywać także w kontekście pewnego determinizmu, jakim bez wątpienia jest nasze urodzenie, sytuacja polityczna w jakiej przychodzi nam żyć.

Bardzo polecam „Anegdotę”, kolejna dobra powieść historyczna mająca miejsce w antyku. Mam nadzieję, że autor jeszcze wróci do starożytności w swojej działaności literackiej.

„ANEGDOTA” Wojciecha Dutki - recenzja książki.

Kim byli Romulus i Remus? Każdy z nas pamięta. Czytelnik zetknie się z tymi dwoma imionami na kartach „Anegdoty”. Nie będą to jednak mityczni protoplaści, a raczej epigoni.

Głównym bohaterem powieści jest Remus, syn ostatniego cesarza - Romulusa Augustulusa. Remus jest postacią tak samo historyczną jak jego legendarny...

Tym razem , głównym bohaterem swej książki, Dutka uczynił fikcyjną postać Remusa, syna Romulusa , który był ostatnim cesarzem zachodniorzymskim. Tenże to Romulus w 476 r. został zdetronizowany przez wodza Ostrogotów - Odoakra, a następnie wygnany z Rzymu i osadzony w zamku dell' Ovo nad Zatoką Neapolitańską. To tutaj wygnany władca miał spędzić resztę swego życia, pod ścisłym nadzorem barbarzyńskich Gotów. Na kartach swej powieści, autor w tymże zamku umieścił także Remusa, który wraz ze swym ojcem Romulusem miał dzielić wspólny los ostatniego władcy Cesarstwa zachodniorzymskiego.
Ojca i syna poznajemy w chwili gdy Romulus, postanawia wyprawić Remusa na dwór króla Gotów -Teodoryka ,by tam rozpoczął on powierzoną mu przez ojca misję polegającą na odebraniu barbarzyńcom wszystkiego co ci odebrali Rzymianom i odzyskaniu tym samym godności cesarza Cesarstwa zachodniorzymskiego.
W ten oto sposób, Dutka rozpoczyna swą epicką opowieść o końcu świata antycznego. Na kolejnych kartach powieści, niejako oczami Remusa, mamy okazję zobaczyć upadek Rzymu oraz poznać sylwetki ówczesnych, największych władców ludów barbarzyńskich. Wraz z Remusem wędrujemy zatem przez dwory królów Gotów - Teodoryka i Baduilli oraz cesarza wschodniorzymskiego Justyniana Wielkiego . Przez karty książki przewija się zresztą cała plejada historycznych postaci jak: Amalasunta - córka Teodoryka, Teodora - żona Justyniana Wielkiego czy ówczesnych nadwornych urzędników i uczonych filozofów takich jak : Prokopiusz z Cezarei , Boecjusz - bestialsko zamordowany rzymski uczony , filozof czy też Narses- pierwotnie cesarski eunuch a następnie wysoki urzędnik i wódz cesarski.
Oczywiście, ostatecznie Remus nie zdoła wskrzesić Cesarstwa zachodniorzymskiego i odzyskać cesarskiej władzy , niemniej ta wędrówka z głównym bohaterem powieści po upadłym imperium pozwala zobaczyć nam świat ówczesnych dworskich intryg i obnażyć naturę władzy.
Reasumując, myślę że miłośnikom epickich powieści historycznych , zwłaszcza historii świata antycznego, może ta pozycja przypaść do gustu. Mnie nawet ta książka była pomocna w poznaniu historii upadku Cesarstwa zachodniorzymskiego.

Tym razem , głównym bohaterem swej książki, Dutka uczynił fikcyjną postać Remusa, syna Romulusa , który był ostatnim cesarzem zachodniorzymskim. Tenże to Romulus w 476 r. został zdetronizowany przez wodza Ostrogotów - Odoakra, a następnie wygnany z Rzymu i osadzony w zamku dell' Ovo nad Zatoką Neapolitańską. To tutaj wygnany władca miał spędzić resztę swego życia, pod...

Zupełnym przypadkiem sięgnęłam po książkę Wojciecha Dutki i muszę przyznać, że warto było. Bardzo ciekawa książka o upadku świata antycznego - rozgrywki polityczne, walka o władzę i dominację w Italii po upadku Imperium Romanum opisane w barwny sposób. Jedyny minus to umieszczanie w dialogach współczesnych określeń typu "ogarnąć się". Polecam!

Zupełnym przypadkiem sięgnęłam po książkę Wojciecha Dutki i muszę przyznać, że warto było. Bardzo ciekawa książka o upadku świata antycznego - rozgrywki polityczne, walka o władzę i dominację w Italii po upadku Imperium Romanum opisane w barwny sposób. Jedyny minus to umieszczanie w dialogach współczesnych określeń typu "ogarnąć się". Polecam!

Rewelacja. Jak wszystkie książki Pana Dutki.

Rewelacja. Jak wszystkie książki Pana Dutki.

Bardzo ciekawa powieść. Dla mnie nawiązanie do Miki Walteriego oczywiste, ale ta powieść ma coś tragicznego. Niby wszyscy wiedzą, że ostatnim cesarzem zachodu był Romulus (nomen omen tak jak mityczny założyciel miasta),odsunięty od władzy w 476 roku, ale nic nie wiadomo o jego życiu po. A żył jeszcze kiedy w Italii panował już Teodoryk Wielki, król Gotów i Rzymian. Dutka opowiada tę historię z perspektywy Remusa, fikcyjnego syna Romulusa (też imię znamienne osoby przegranej, skazanej na klęskę). Pochodzenie cesarskie Remusa jest z jednej strony zaletą, ale szybko jest jego największą przeszkodą. Życie mu upłynie zanim się zorientuje, że je zmarnował i że czerwone buty cesarskie są nic nie warte.

Książka nie kłamie na okładce - jest epicka, akcja początkowo może pokazywać powieść już kolejną Dutki z tym samym motywem, młodego człowieka idącego w nieznany groźny świat. Ale Jest w niej wiele warstw. Wspaniały Boecjusz, może niezbyt historycznie, ale zapomina się, że tak wielki człowiek skończył tak strasznie. Mnie najbardziej uderzyło odarcie Justyniana Wielkiego z tego nimbu wielkości - marne miał pochodzenie, a jego żona - tutaj wypada się zatrzymać - to jedna z najbardziej bezwzględnych postaci, jakie zostały opisane. Teodora jest próżna, okrutna, zła - sama to o sobie mówi - czy tak było naprawdę, nie ważne. Dutka bowiem kreśląc Remusa potrzebuje chyba Teodory jako kobiety wampa. Przy okazji Justynian przy niej jest tchórzem. Jest też w tej powieści niezwykle nakreślony Narses, wybitny, piekielnie inteligentny, choć autor zrobił go karłem (czyżby wersja Tyriona Lannistera z "Gry o tron"?).

Hanna Malewska napisała przed wieloma laty "Przemija postać świata", o tej samej epoce. Książka Dutki jest inna kompletnie, uwspółcześniona, napisana skandynawską frazą, choć niektóre postaci - np. Teodora narysowana bardzo ostro, ale jest to powieść wciągająca i taką jest aż do końca. To powieść o obsesji władzy i iluzji, jaką można sobie stworzyć, wierzyć w nią i na końcu przekonać się, że to był tylko fantom.

Bardzo ciekawa powieść. Dla mnie nawiązanie do Miki Walteriego oczywiste, ale ta powieść ma coś tragicznego. Niby wszyscy wiedzą, że ostatnim cesarzem zachodu był Romulus (nomen omen tak jak mityczny założyciel miasta),odsunięty od władzy w 476 roku, ale nic nie wiadomo o jego życiu po. A żył jeszcze kiedy w Italii panował już Teodoryk Wielki, król Gotów i Rzymian. Dutka...