Postapokalipsa to jeden z moich ulubionych gatunków literackich. Lubię usiąść w wygodnym fotelu i z kubkiem herbaty i zagłębić się w zniszczony i nieprzyjazny świat pełen niebezpieczeństw. Lekturze każdej postapokaliptycznej książki towarzyszy ten przyjemny dreszczyk emocji i natrętne pytanie: ''A co bym ja zrobiła, gdybym była na miejscu głównego bohatera?''

Gdy tylko przeczytałam opis ''Strażnika'' Pauliny Hendel poczułam olbrzymią ciekawość i już wiedziałam, że będę musiała kupić tę książkę. Zapowiedź brzmiała doprawdy intrygująco - świat przetrzebiony przez epidemie i zarazy, potężny impuls elektromagnetyczny, który zniszczył całą nowoczesną technikę, a do tego potwory i demony, które uprzykrzają życie ostatnim ludziom na Ziemi - wybornie.

Książka zaczyna się w iście hitchcockowskim stylu. Dopiero co poznajemy głównego bohatera, zupełnie przeciętnego i niezbyt ciekawego nastolatka, a już za chwilę autorka serwuje nam nagły zwrot akcji w postaci potężnego wybuchu piramidy pod Luwrem.

BUM!
Biedny Hubert traci przytomność, a dalsze losy chłopaka poznajemy dopiero siedem lat później, gdy budzi się w brudnej klitce obok dziwnego, obdartego faceta. I wtedy dowiaduje się, że świat, który do tej pory znał, przestał istnieć, a ktoś - lub coś - wymazało kilka lat z jego życiorysu.

Brzmi intrygująco, prawda?
Niestety, prawda jest bolesna: srogo się rozczarowałam tą książką. Zacznijmy od początku: sam pomysł jest bardzo interesujący, ale jego wykonanie już pozostawia sobie wiele do życzenia. Pierwsza rzecz, która od razu rzuciła mi się w oczy, to język, którym posługuje się autorka. Nie lubię, gdy styl autora jest za bardzo kwiecisty i pseudointelektualny, ale Paulina Hendel używa zdecydowanie zbyt prostego języka. Cenię sobie lekkość pióra, ale w tej książce jej nie doświadczyłam. Momentami miałam wrażenie, jakbym czytała książkę skierowaną to młodszych czytelników.

Fabuła też nie jest specjalnie porywająca. Powieść zaczyna się ciekawie, ale później robi się już monotonnie i nieinteresująco. Nie ma żadnych zwrotów akcji, tajemniczych zdarzeń czy emocjonującej walki o przetrwanie.

Nawet spotkania z potworami wypadają blado. Liczyłam na naprawdę interesujące przedstawienie demonów. Sądziłam, że będę miała do czynienia ze stworami, które wzbudzą we mnie strach. No cóż, nic z tego. Autorka przeniosła do swojej książki parę potworów z ludowych wierzeń i nie uczyniła z nimi nic, żeby stały się bardziej intrygujące lub przerażające.

Bohaterowie też nijacy. Właściwie to nikt nie przykuł mojej uwagi i nie wzbudził we mnie żadnych emocji - czy to sympatii czy też antypatii (łącznie z głównym bohaterem). Nie mam nawet zbyt wiele do napisania na ich temat.

Sam świat przedstawiony w książce działa na dziwnych zasadach. Pokuszę się o stwierdzenie, że nieco naiwnie jest sądzić, że po tak druzgocącym kataklizmie ludzie potrafiliby założyć tak ''eleganckie'' i dobrze zorganizowane osady, jak to przedstawiła nam autorka. Szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że te ostatnie ostoje cywilizacji powstały dzięki broni palnej, która broniła osadników przed potworami i szaleńcami. A chyba każdy z nas zdaje sobie sprawę, że w Polsce panuje głęboka hoplofobia i broni palnej jest jak na lekarstwo.

Pomimo wad, które wymieniłam, nie skreślam całkowicie tej książki. Jak na debiut jest całkiem nieźle. Cieszę się, że w Polsce daje się szanse młodym autorom, miło jest zobaczyć na okładce książki nowe nazwisko i dowiedzieć się, że pozwolono młodemu człowiekowi spełnić swoje marzenie w postaci wydanej powieści.
I trzeba przyznać, że okładka jest świetna, zachęca do czytania.

Podsumowując - ''Strażnik'' Pauliny Hendel'' nie jest tragiczną książką, tylko po prostu przeciętną. Jeśli ktoś lubi postapokalipsę, to może bez obaw sięgnąć po tę pozycję. Z pewnością miło spędzicie przy niej czas w jakieś leniwe, niedzielne popołudnie.

Postapokalipsa to jeden z moich ulubionych gatunków literackich. Lubię usiąść w wygodnym fotelu i z kubkiem herbaty i zagłębić się w zniszczony i nieprzyjazny świat pełen niebezpieczeństw. Lekturze każdej postapokaliptycznej książki towarzyszy ten przyjemny dreszczyk emocji i natrętne pytanie: ''A co bym ja zrobiła, gdybym była na miejscu głównego bohatera?''

Gdy tylko...