Strażnik

Jest w porządku. Duży plus za fajne wydanie. Ogólnie ta książka to jest takie w sumie lekkie czytadełko. Wbrew pozorom, mimo że mnie wciągnęła to czytałam ją dosyć długo jak na taką ilość stron. Fajny pomysł na historie i w sumie jedyny mój problem względem tej książki to słabo zarysowane postacie i mało rozwinięte, płaskie wątki.
Na pewno będę kontynuować serię, ponieważ podoba mi się styl pisania autorki i jestem ciekawa jak dalej to poprowadzi.

Jest w porządku. Duży plus za fajne wydanie. Ogólnie ta książka to jest takie w sumie lekkie czytadełko. Wbrew pozorom, mimo że mnie wciągnęła to czytałam ją dosyć długo jak na taką ilość stron. Fajny pomysł na historie i w sumie jedyny mój problem względem tej książki to słabo zarysowane postacie i mało rozwinięte, płaskie wątki.
Na pewno będę kontynuować serię, ponieważ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Statystyczny czytelnik podobno traci zainteresowanie książką i porzuca ją na osiemnastej stronie. Jeśli rzeczywiście jest tak jak twierdzi statystyka to mogę chlubić się tym, że przeczytałam więcej niż osiemnaście stron "Strażnika", To, że brnęłam dalej w książkę wynikało bardziej z mojego uporu niż tego, że nagle okazała się ona wyjątkowo zajmującą lekturą. Wymęczyłam kilkadziesiąt stron, zanim dałam sobie spokój. Nie chodzi o to, że "Strażnik" okazał się tragicznie złą powieścią. Jego problem polega na tym, że jest zwyczajnie nudny. Zdaję sobie sprawę, że są książki, w których akcja rozwija się szybciej i są takie, które potrzebują więcej czasu na jej rozwinięcie. Nie mam problemu z czytaniem tych drugich, czego przykładem jest trylogia "Królewskiego Skrytobójcy". Jej fabuła posuwa się swoim własnym nieśpiesznym tempem, ale jest na tyle dobrze skonstruowana, że potrafi wciągnąć i oczarować. To coś, czego nie mogę powiedzieć, pomimo najlepszych chęci o fabule "Strażnika".

Głównym bohaterem tej historii jest siedemnastoletni Hubert. Zwykły nastolatek, który chodzi do szkoły, ma rodziców i najlepszego kumpla, czasami przychodzą mu do głowy idiotyczne pomysły typu kąpiel w miejskiej fontannie. W miarę beztroskie nastoletnie życie Huberta zmienia się całkowicie podczas szkolnej wycieczki do Paryża. Wskutek pewnego incydentu w Luwrze, chłopak przenosi się o kilka lat w przyszłość. Po odzyskaniu przytomności w nieznanym sobie miejscu odkrywa, że fizycznie jest starszy, wygląda jak dorosły facet, a nie nastolatek. Na dodatek ma w pamięci dziurę, kompletnie nie pamięta co działo się z nim przez te ostanie lata. Co nieco dowiaduje się dopiero od człowieka z którym dane jest mu porozmawiać tuż po przebudzeniu. Niejaki Jurek, mieszkający w leśnej chacie były nauczyciel wyjaśnia, że znany im dotychczas świat przestał istnieć parę lat temu. A dokładnie w dniu, w którym Hubert wraz z kolegami zwiedzał stolicę Francji. Zamachy terrorystyczne, konflikty zbrojne, epidemia, zniszczenie technologii i wszelkich innych katastrof z bogatego zestawu apokaliptycznych scenariuszy (chociaż inwazji z kosmosu akurat w „Strażniku” zabrakło) doprowadziły ludzkość na skraj zagłady. Ci, którym udało się przetrwać koniec świata utworzyli swoje społeczności albo zdecydowali się żyć na własną rękę. Upadek cywilizacji doprowadził sprawił, że ukrywające się przez wieki słowiańskie demony wypełzły ze swoich kryjówek i rozpanoszyły na ziemiach postapokaliptycznej Polski. Hubert prędko przekonuje się, że nie tylko musi nauczyć się funkcjonować w nowej rzeczywistości, ale również nie dać się zeżreć jakiemuś wrogo nastawionemu do ludzkiego gatunku stworowi z mitów i legend. Podczas swojej podróży trafia do niewielkiej osady będącej jednocześnie schronieniem ludzi, którzy przeżyli kataklizm. Zostaje zaakceptowany przez tamtejszą społeczność, a nawet dostaje robotę, dzięki czemu nie obawia się, że na przykład miejscowi uznają go za totalnego darmozjada i przepędzą na cztery wiatry. Właściwie to tyle w kwestii fabuły. W większości opowiada ona o pobycie bohatera w tejże społeczności. Hubert zawiera znajomości, gawędzi z pozostałymi bohaterami, zajmuje się wypełnianiem wyznaczonych mu obowiązków, niekiedy walczy z napotkanym gdzieś demonem lub bierze udział w wypadach poza osadę w celu zdobycia niezbędnych do życia przedmiotów. Tak z bardziej realistycznego punktu widzenia życie w bezpiecznym schronieniu dla wielu ludzi zapewne okazałoby się lepsze i nawet gdyby mieli umierać z nudów wybraliby właśnie takie rozwiązanie niż na przykład szwendanie się po nieznanych terenach zamieszkałych przez demony, bandytów i diabli wiedzą kogo tam jeszcze. Jednak fikcja rządzi się trochę odmiennymi prawami. Wymaga od pisarza umiejętności ukazania takich wyborów w bardziej przemyślanej oraz atrakcyjnej dla czytelnika formie.

Problem ze „Strażnikiem” polega na tym, że autorka wpadła na niezły pomysł, ale gdy już przyszło co do czego chyba nie za bardzo wiedziała, jak wyciągnąć i rozwinąć cały ukryty w nim potencjał. Hubert z kompanami są tak nijakimi, papierowymi a czasami też irytującymi postaciami, że trudno ich polubić, przejmować się ich losem. Demon mógłby w każdej chwili podgryzać im wszystkim łby, a mnie w ogóle by to nie obeszło.Z fabułą wygląda podobnie. Wydarzenia ciągną się dość monotonnie. Zabrakło mi napięcia w scenach przy których zbudowanie napięcie byłoby wskazane. Bohaterowie żyją w postapokaliptycznym świecie, lecz rzadko odczuwa się, że faktycznie jest im ciężko, muszą walczyć o przetrwanie z demonami. Pod koniec powieści akcja raptownie przyśpiesza, przez co nie można oprzeć się wrażeniu, że wiele konwersacji prowadzonych między postaciami i randomowe zdarzenia jakich doświadczają są zapychaczami stron mającymi jedynie za zadanie zwiększyć objętość książki. Nie podoba mi się w dodatku to, że autorka tak normalizuje picie alkoholu. Kiedy Hubert przeżywa kryzys upija się czymś mocniejszym. Kiedy rozmawia z pozostałymi bohaterami to niekiedy na stole stoi butelka czegoś z procentami. Nie chcę nikogo moralizować, rozumiem, że każdy dorosły człowiek może od czasu do czasu sięgnąć po alkohol. Z tymże „strażnik” to powieść skierowana do młodzieży. W obecnych czasach gdy Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych donosi, że coraz więcej młodych ludzi sięga po alkohol ukazywanie w powieści młodzieżowej bohatera w najlepsze sięgającego po alkohol nie wydaje się być w porządku. Chciałabym żeby pisarze piszący książki dla młodszych czytelników bardziej zastanawiali się, jaki przekaz zamieszczają w swoich powieściach. Hubert w „Strażniku” popija sobie alkohol gdy jest smutny albo potrzebuje z kimś pogadać i nie ma z tym żadnego problemu. Picie trunków wśród młodych jest czymś zupełnie normalnym. Tak właśnie dałoby się zinterpretować te przygody z alkoholem.

Jak wspomniałam na początku „Strażnik” nie jest tragicznie złą książką. Nie zalicza się także do najbardziej godnych polecenia postapo. Nie porywa z fabułą, pojawiają się w niej drobne potknięcia i głupotki, lecz przynajmniej jest napisana na tyle przejrzystym stylem, że przy większych pokładach cierpliwości można dotrwać do jej końca. Zdradzę, że samo zakończenie daje jako taką nadzieję, że następna część trylogii będzie ciekawsza, ale ja na razie daruję sobie „Tropiciela”. Miłym odkryciem jest również to, że Hendel zrobiła jakiś research na temat radzenia z deficytem produktów. Bohaterowie kiedy chcą napić się kawy to nie piją cudem dobrze zachowanej po latem kawy, tylko popijają kawę z kasztanów. Tak, faktycznie z kasztanów wyrabia się kawopodobny napój. Autorce należy się drobna pochwała za to, że w tym przypadku nie poszła na łatwiznę.

Statystyczny czytelnik podobno traci zainteresowanie książką i porzuca ją na osiemnastej stronie. Jeśli rzeczywiście jest tak jak twierdzi statystyka to mogę chlubić się tym, że przeczytałam więcej niż osiemnaście stron "Strażnika", To, że brnęłam dalej w książkę wynikało bardziej z mojego uporu niż tego, że nagle okazała się ona wyjątkowo zajmującą lekturą. Wymęczyłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ale to się dobrze czytało! Muszę przyznać, że niemal jednym tchem pochłonęłam tę książkę i jestem obecnie w połowie drugiego tomu :P
Historia opowiedziana przez panią Paulinę jest bardzo wciągająca i jeśli to prawda, że Żniwiarz, jej druga seria jest ciekawsza to już się nie mogę doczekać przeczytania i jej :)
Co do samego Strażnika to jest to opowieść dla młodego czytelnika ale do starszego (czyli mnie) trafia również i staje się świetną rozrywką, lekko napisaną i intrygującą.

Ale to się dobrze czytało! Muszę przyznać, że niemal jednym tchem pochłonęłam tę książkę i jestem obecnie w połowie drugiego tomu :P
Historia opowiedziana przez panią Paulinę jest bardzo wciągająca i jeśli to prawda, że Żniwiarz, jej druga seria jest ciekawsza to już się nie mogę doczekać przeczytania i jej :)
Co do samego Strażnika to jest to opowieść dla młodego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hubert jednego dnia jest zwyczajnym, nieco rozpuszczonym nastolatkiem, tylko po to, by następnego obudzić się jako młody dorosły, który w dodatku zapomniał o siedmiu ostatnich latach swojego życia. I to jakiego życia! Świat nie jest już taki jak przedtem. Nie ma prądu, większość ludności zabiła zaraza, a ocalali walczą z demonami! Czy chłopakowi uda się dopasować do ponurej rzeczywistości, bez wspomnień z przeszłości?

Mitologia słowiańska jest tak rozległa i barwna, że z całą pewnością stanowi doskonałe źródło inspiracji dla autorów. Problem pojawia się, gdy pisarze nie wyczerpują potencjału... jak ma się sprawa z recenzowaną dziś przeze mnie książką Pauliny Hendel. Pomysł na powieść był dobry. Połączenie lekkiego fantasy z nie-tak-do-końca-typową dystopią zapowiadało dość interesującą mieszankę. To co zawiodło to wykonanie. Chwilami zastanawiałam się co stało za nijaką jakością dzieła. Pośpiech? Niepewność?

Jednym z większych problemów, jakie zauważyłam przy czytaniu tej pozycji, jest świat wykreowany i nonsensy podawane przez autorkę w nierozsądnych dawkach. Brak opisów, brak szczegółów, chwilami brak logiki. Sporo tu też sprzeczności. W sensie, Hendel pisze jaki to okrutny nie stał się świat, że ludzie są przeciwko innym, że nikt nie ufa nikomu... a jednak główny bohater ląduje w przyjaźnie nastawionej wiosce, dzień (?) po szwendaniu się w tej "dramatycznej, paskudnej", nowej rzeczywistości. Jakby tego było mało, zostaje mu powierzona tam bardzo ważna rola, ludzie niczego nie kwestionują, ot "hej, to nie jest tak, że on może tu być podstępem, albo że może poderżnąć nam gardła we śnie i okraść wioskę! Przyjmijmy go mimo wszystko, nie wiedząc o nim absolutnie niczego!".

Autorka naprawdę oszczędnie podaje szczegóły, nie kłopocząc się z opisywaniem bestii i potworów, mimo że to właśnie element demonów i mierzenia się z nimi, zapowiadał się najciekawiej. To niemal tak, jakby w którymś momencie Hendel zdecydowała, że jednak nie ma nastroju na te wszystkie legendy słowiańskie i w sumie to chyba się rozmyśliła. Kreacja bohaterów nie jest lepsza. Wszyscy mają strasznie płytkie charaktery, imion pojawia się co nie miara, a niewiele z nich faktycznie zapada w pamięci, bo trudno obdarzyć kogokolwiek uczuciami, skoro są tacy nijacy i papierowi.

Przez długi czas, książka jedynie rozczarowuje, kiedy czytelnik orientuje się, że nie obchodzi go los postaci, skoro nie może się z nimi utożsamić, kiedy Hendel po raz kolejny spycha na margines wątek demonów i nie raczy podzielić się opisami. Kiedy dialogi są puste i bezcelowe, a akcja skupia się na na codziennym, nieco nudnawym życiu wioski, toczącym się w sielskiej atmosferze. Gdy coś ciekawego w końcu zaczyna się dziać - ostatnie dwa rozdziały - nagle fabuła jest tak przyśpieszona, że człowiek czuje się tak jakby tracił grunt pod nogami. W sensie... skąd? Jak? Dlaczego?

Nie będę kłamać, jestem nieco wkurzona na autorkę. Nie dość, że strasznie przyśpieszyła tę końcówkę (co skończyło się na tym, że zdezorientowana, nie czułam niczego, gdy jeden dramat rodził znikąd kolejny), to jeszcze gdy pewne postacie ginęły jak mrówki, znów - cały proces nie był opisany, przez co w zamyśle tragiczne wydarzenia, obeszły mnie jak zeszłoroczny śnieg. Czy Hendel naprawdę uznała, że to wszystko nie zasługiwało na faktyczne OPISY? Albo solidną argumentację za kierunkiem, w jaki skręciła fabuła? To jeden z tych momentów, gdy czuję się niemal tak, jakby pisarz nadszarpnął moje zaufanie, wiecie? I nie jest to dobre uczucie.

Właściwie jedyną dobrą rzeczą, jaką mam do powiedzenia o "Strażniku", to dość lekki styl pisania autorki, przez co szybko się tę książkę czytało. Teoretycznie, zakończenie obiecuje coś ciekawego w kontynuacji, ale jak wspomniałam - chwilo czuję się bardzo zawiedziona tym jak Hendel rozegrała sytuację w finale tomu pierwszego, nie wiem więc, czy mam ochotę brnąć w ten cykl dalej. Przyszłość pokaże.

Do lektury książki ani nie zachęcam, ani nie zniechęcam, bo wiem, że istnieją osoby, szukające w książkach czegoś innego niż ja i być może one docenią coś, co w moich oczach było wadą. Ja jednak, jak na chwilę obecną, jestem rozczarowana i żałuję, że tak ciekawy pomysł na książkę, nie doczekał się lepszego wykonania.

https://sherry-stories.blogspot.com/2020/05/straznik-paulina-hendel.html

Hubert jednego dnia jest zwyczajnym, nieco rozpuszczonym nastolatkiem, tylko po to, by następnego obudzić się jako młody dorosły, który w dodatku zapomniał o siedmiu ostatnich latach swojego życia. I to jakiego życia! Świat nie jest już taki jak przedtem. Nie ma prądu, większość ludności zabiła zaraza, a ocalali walczą z demonami! Czy chłopakowi uda się dopasować do ponurej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła zaczyna się niepozornie i typowo - wyszczekane małolaty na wycieczce w Paryżu planują jakby tu zwiać na randkę z Francuzkami. Tylko ten sztampowy wątek kończy się po kilku stronach serią wybuchów bombowych na całym świecie. Nastolatek budzi się kilka lat później w post apokaliptycznej rzeczywistości nie pamiętając nic od czasu wybuchów... Razem z nim odkrywamy jego historię, umiejętności, odkrywamy nowy świat, w którym bestie i potwory pokazują się coraz śmielej, stosunki międzyludzkie są podszyte grubą watoliną nieufności, a wartości kierujące życiem odwracają się o 180 stopni.
Cieszę się, że trafiłam na tę pozycję, i dziwię się, że o tak dobrej fabule jest tak cicho!

Fabuła zaczyna się niepozornie i typowo - wyszczekane małolaty na wycieczce w Paryżu planują jakby tu zwiać na randkę z Francuzkami. Tylko ten sztampowy wątek kończy się po kilku stronach serią wybuchów bombowych na całym świecie. Nastolatek budzi się kilka lat później w post apokaliptycznej rzeczywistości nie pamiętając nic od czasu wybuchów... Razem z nim odkrywamy jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hubert budzi się w ciemnym i zamkniętym pokoju, ubrany w starą koszulę i poprzecierane dżinsy. Zamiast w Paryżu, znajduje się teraz sto kilometrów od morza… w Polsce. Dodatkowo, jest ranny i wygląda zupełnie inaczej niż powinien. Okazuje się, że od feralnego wyjazdu do Francji minęło siedem lat, a on nie jest już zwykłym nastolatkiem. W tym czasie świat bardzo się zmienił – zarazy i epidemie przetrzebiły ludzkość, potężny impuls elektromagnetyczny zniweczył zdobycze techniki a z ukrycia wyszły demony znane z ludowych opowieści… Hubert musi teraz nie tylko rozwikłać tajemnicę własnej przeszłości, ale i odnaleźć się w nowym dziwnym świecie. Niemal wszystko, co znał, przepadło. Ale czy bezpowrotnie?
.
Jakiś czas temu miałam okazje przeczytać „Strażnika” i przepadłam. Totalnie wkręciłam się w historię Huberta i reszty bohaterów. Znam pióro Hendel z serii Żniwiarz i wiedziałam, że się nie zawiodę. Tak samo jak w poprzednich książkach, tak i tutaj spotykamy się z mitologią słowiańską, co bardzo mi się podoba. Pełna akcji fabuła niesamowicie wciąga i nawet nie wiedziałam kiedy skończyłam tą historię 🙈 A jeśli chodzi o koniec... to nie wiem jak autorka mogła tak postąpić. Jednak niczego więcej nie mówię... Jeżeli polubiliście Żniwiarza to z całego serca mogę polecić wam „Strażnika”.

Hubert budzi się w ciemnym i zamkniętym pokoju, ubrany w starą koszulę i poprzecierane dżinsy. Zamiast w Paryżu, znajduje się teraz sto kilometrów od morza… w Polsce. Dodatkowo, jest ranny i wygląda zupełnie inaczej niż powinien. Okazuje się, że od feralnego wyjazdu do Francji minęło siedem lat, a on nie jest już zwykłym nastolatkiem. W tym czasie świat bardzo się zmienił –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

za namową autorki - przeczytana! Jeżeli ktoś czytał serię Żniwiarz to polecam :)

za namową autorki - przeczytana! Jeżeli ktoś czytał serię Żniwiarz to polecam :)

Pokaż mimo to

O "Strażniku" możecie usłyszeć w tym filmie! :)

O "Strażniku" możecie usłyszeć w tym filmie! :)

Pokaż mimo to

Lekka książka o apokalipsie do poczytania w czasie kwarantanny.

Lekka książka o apokalipsie do poczytania w czasie kwarantanny.

Pokaż mimo to

Swoją przygodę z twórczością Pauliny Hendel zaczynałam od „Żniwiarza” wydanego przez wydawnictwo We Need YA. Po debiut tej autorki sięgnęłam dopiero, gdy to samo wydawnictwo postanowiło odświeżyć tę historię. Jeśli mam być szczera, według mnie debiut Pauliny wyszedł o wiele lepiej niż „Żniwiarz”. Być może dlatego, że lubię sytuacje, w których człowiek sam tak na prawdę nie wie skąd wziął się w danym miejscu i dlaczego.

Historia niby banalna. Na wycieczce szkolnej do Paryża, Hubert wraz ze swoim przyjacielem Ernestem postanawiają spotkać się z tamtejszymi dziewczynami. Dochodzi do wybuchu, w którym Ernie prawdopodobnie ginie, zaś Hubert mdleje. Gdy się budzi, znajduje się w totalnie innym miejscu, w domu Jurka, który według jego relacji, wziął go pod dach, opatrzył wszelkie rany i otoczył opieką.

Na domiar wszystkiego okazuje się, że minęło siedem lat od incydentu we Francji, Hubert zaś znajduje się w Polsce. Jurek opowiada mu pokrótce co się wydarzyło. Zarazy, epidemie i potężny impuls elektromagnetyczny to kilka z przyczyn może nie zagłady ludzkości, ale znacznego jej zmniejszenia. Nasz główny bohater chce dowiedzieć się, co stało się z jego rodziną. Jeśli on przeżył, to być może jego przyjaciel i najbliżsi również gdzieś są. Chłopak postanawia ruszyć w stronę swojego rodzinnego domu.

Co spotka na miejscu? I czy w ogóle jest do czego wracać? Z pewnością Paulina Hendel w książce „Strażnik” nie ułatwiła życia naszemu głównemu bohaterowi. Oprócz zrujnowanego świata, z ukrycia wyszły dawno zapomniane przez ludzkość demony, które sieją spustoszenie, a widza o nich powoli przeszła do mitów i legend. Czy Hubert poradzi sobie w nowym świecie? Będziecie musieli przekonać się sami.
„Musimy zachować z cywilizacji wszystko to, co dobre, żeby nie oszaleć i nie zdziczeć w tym zwariowanym świecie. Każdy szczegół jest ważny, by zachować człowieczeństwo. „

Sięgając po tę książkę, nie czytałam jej opisu. Chwyciłam pozycję i najzwyczajniej zaczęłam czytać. Na początku stwierdziłam, że to nie będzie nic fajnego. Po pierwsze jest to debiut, więc zapewne będzie gorsze niż znany mi już „Żniwiarz”, po drugie, co mnie obchodzi, czy główny bohater spotka się z dziewczynami czy też nie… Zwykła opowieść o dzieciakach, którzy przyjechali do wielkiego miasta i nudzi ich łażenie za przewodnikiem. Takie było moje podejście do tej książki, by po kilku stronach zbierać szczękę z podłogi.

KONTYNUACJĘ RECENZJI ZNAJDZIESZ NA STRONIE: https://oxfordka.com/paulina-hendel-straznik/

Swoją przygodę z twórczością Pauliny Hendel zaczynałam od „Żniwiarza” wydanego przez wydawnictwo We Need YA. Po debiut tej autorki sięgnęłam dopiero, gdy to samo wydawnictwo postanowiło odświeżyć tę historię. Jeśli mam być szczera, według mnie debiut Pauliny wyszedł o wiele lepiej niż „Żniwiarz”. Być może dlatego, że lubię sytuacje, w których człowiek sam tak na prawdę nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to