Nora wychodzi za jedenaście lat starszego Davida w bardzo młodym wieku, a także po bardzo krótkiej znajomości. Natychmiastowo zachodzi w ciążę i poznajemy ją właśnie w tym momencie, kiedy w marcowy wieczór leży na kanapie z napęczniałym niczym melon brzuchem. David to chirurg ortopeda, który w związku z okolicznościami jest zmuszony sam odebrać poród własnej żony. Na świat przychodzi Paul. Ku zaskoczeniu Davida, a także obecnej pielęgniarki Caroline, to nie koniec porodu. Mężczyzna wita na świecie kolejne dziecko, dziewczynkę. W ułamku sekundy zdaje sobie sprawę, że coś jest nie tak. Jego córka urodziła się z zespołem Downa. Wiedziony instynktem oraz wspomnieniami z dzieciństwa upośledzonej siostry oddaje dziecko, Phoebe pielęgniarce. W dość wrachowany sposób informuje małżonkę, że ich córka umarła zaraz po porodzie, nie zdaje sobie jednak sprawy, że ta informacja stanie się podłożem do upadku jego małżeństwa.
Wracając do meritum: David każe Caroline odwieść swoja córkę do przytułku, kobieta widząc warunki tam panujące postanawia sama się nią zająć. Obserwujemy jej wieloletnią walkę o prawo do normalnego życia dla upośledzonego dziecka, pragnę zaznaczyć, że są to lata osiemdziesiąte, nie tak przepełnione tolerancją jak XXI wiek.
Trudno mi ocenić, czyje postępowanie jest właściwe. Jesteśmy biernymi widzami odgrywających się przed nami scen. Widzimy pogłębioną w żalu Norę, która nie może zapomnieć o utraconym dziecku i z każdym rokiem pogłębia się w swojej żałobie, najpierw uciekając w pracę, a później w romanse.
David żyje z miażdżącym poczuciem winy, jednocześnie nie mogąc się zmusić do wyjawienia żonie prawdy. Jego pasją staje się fotografia, jak później odkrywamy niemalże fanatycznie fotografuje dziewczynki w wieku swojej córki. Okazjonalnie kontaktuje się z Caroline, której pozostawił wolną rękę. Wiele lat później w dogodnym dla siebie momencie chce poznać własne dziecko, problem w tym, czy Caroline tego chce.
No i pozostaje Paul... Mieszkaniec rozbitego domu, oglądający niedostępnego ojca i romansującą z kim popadnie matkę. Jego pasją jest muzyka, spotyka się to ze sprzeciwem Davida, który widzi lepszą przyszłość dla jedynego syna.
Na samym początku byłam wprost wstrząśnięta decyzją Davida, niewyobrażalne wydaje mi się oddanie obcej osobie własnego dziecka, a do tego notoryczne okłamywanie współmałżonka, z biegiem wydarzeń moje uczucia uległy zmianie. Stałam się świadkiem umęczonego życia mężczyzny. Zdałam sobie sprawę, że największą ilość cierpień przysparzamy sobie my sami. Kiedy David zyskał ponownie moją sympatię, pod swoja lupę wzięłam Norę. Wyobrażałam sobie ogrom jej cierpienia, jednak jej zachowanie nie do końca było racjonalne. Bez większego trudu okłamywała, podobnie jak mąż i prezentowała najczystszą postać egoizmu.
Najbardziej zagubiony w całej rodzinie był Paul. Nierozumiany przez rodziców nie potrafił do końca odnaleźć się również wśród rówieśników. Jego życie naznaczone było piętnem marzeń ojca.
Po przeczytaniu tej książki nasuwa się pytanie: Dlaczego rodzice, chociaż tak bardzo się zarzekają, że nigdy nie popełnią błędów swoich rodziców, robią dokładnie to samo. Skazują swoje dzieci na nieszczęście. Wymagając od nich czegoś niemożliwego: perfekcji.

Nora wychodzi za jedenaście lat starszego Davida w bardzo młodym wieku, a także po bardzo krótkiej znajomości. Natychmiastowo zachodzi w ciążę i poznajemy ją właśnie w tym momencie, kiedy w marcowy wieczór leży na kanapie z napęczniałym niczym melon brzuchem. David to chirurg ortopeda, który w związku z okolicznościami jest zmuszony sam odebrać poród własnej żony. Na świat...