Dopiero co wczoraj rano zaczęłam, a właśnie przed chwilą skończyłam. Wow dawno nie przeczytałam tak szybko książki.

Ogólnie książka nie jest zbyt długa - choć ciężko mi to powiedzieć czytając na Kindlu. Ale czytało się ją niesamowicie szybko, niesamowicie! Chłonęłam słowo za słowem.

Nie pamiętałam o czym jest jak się za nią zabrałam. Uwielbiam książki Tucker, które mimo że niby młodzieżówki to raczej tematyką pasowały dla dorosłych osób więc każdą jej powieść biorę w ciemno. W przypadku najnowszej książki bardzo, ale to bardzo się zaskoczyłam. Jej bohaterowie to licealiści!
No cóż, i choć liceum skończyłam dawno temu, to aż taka stara nie jestem żeby nie przeczytać. Taka prawda, że takie młodzieżowe powieści są często o wiele bardziej pouczające niż powieści, teoretycznie, dla dorosłych. A wierzcie mi, że z tej książki uczyć się nie powinni tylko nastolatkowie. Każdy z nas znajdzie tu ważny i istotny temat.

Tak bardzo, bardzo "na czasie" jest problem, który został poruszony w "Be the girl". Aż strach pomyśleć, co będzie za kilka lat, jak nasze dzieci będą chodzić do szkoły. Mnie to przeraża i przerasta momentami... Ale dobra. Nawet Wam nie zdradzę w sumie co to za problem.

Poza tym książka to takie też romansidło. W głównej mierze. Bardzo schematyczne. I nie jest mi przykro to pisać. Nie przeszkadzało mi to w ogóle, tego wręcz potrzebowałam. Styl autorki, bohaterowie, temat, zakończenie - wszystko to sprawiło, że ta cała schematyczność mnie nie denerwowała. Poza tym minął czas odkąd czytałam tego typu książkę więc tym bardziej z wielką przyjemnością ją pochłonęłam.

Polecam.

Dopiero co wczoraj rano zaczęłam, a właśnie przed chwilą skończyłam. Wow dawno nie przeczytałam tak szybko książki.

Ogólnie książka nie jest zbyt długa - choć ciężko mi to powiedzieć czytając na Kindlu. Ale czytało się ją niesamowicie szybko, niesamowicie! Chłonęłam słowo za słowem.

Nie pamiętałam o czym jest jak się za nią zabrałam. Uwielbiam książki Tucker, które mimo...

Ostatnio czytając młodzieżówki trochę się dołuję. Bo wybieram tytuły, które mają niesamowite opinie i te książki są naprawdę dobre, ale jakoś nie zachwycają mnie aż tak, bym nad nimi wzdychała. Miałam tak ostatnio z Listami do utraconej i Morzem spokoju. Te książki są naprawdę dobre, każdemu ich polecam. Ale mi brakło mocnych fajerwerków i nie wiem czy to dlatego, że już czytałam naprawdę wiele niesamowitych książek i mam wysokie wymagania, czy po prostu powoli z nich wyrastam. Albo po prostu niektóre rzeczy mnie nie zadziwiają już.

Jednak ta książka... Be the Girl to książka, która jest piękna, zabawna, urocza i słodka, a zarazem porusza pod swoją głębią temat, który niby jest znany każdemu, ale mało kto mu poświęca uwagi, a jednak gdy ja czytałam o tym w tej książce, moje serce się po cichu łamało.

Poznajemy Arię, która przeprowadza się z mamą do wujka Merv'a. To staruszek po 80tce, który jest taki gburowaty, ale my się z tego śmiejemy, bo to jest zabawne. :D Bardzo lubi nadużywać pewnego słowa, które rozśmiesza jeszcze bardziej. Ale nie o tym.

Jej sąsiadem jest Emmett, chłopak w ostatniej klasie liceum, ambitny hokeista. I może wam się zdawać: schematy. Ta.. to już było, dziewczyna się przeprowadza, mieszka koło chłopaka. Nie dziwię się wam. To się bardzo rzuca w oczy. Ale gdy czyta się tę książkę.. zapominacie o tym, bo inne sprawy są ważniejsze. Aria od razu się trochę w nim buja. Jest śliczny. Ale ma dziewczynę Holly. Dziewczyna, która jest niesamowita, słodka, milutka do każdego. Tak miła, że nikt się po niej złego by nie spodziewał.

Więc powiem wam, że Emmett....zakochałam się w nim tak prawdziwie. To jest popularny chłopak w szkole, ale nie taki, jak w większości książkach. Nie jest zadziorny, nie zaczepia, nie wywyższa się, nie jest gburowaty, tak, że to jego nowa dziewczyna ma go uratować z niegrzecznego chłopca na przyzwoitego. Nie. To najmilszy chłopak o jakim czytałam. Bardzo dobry. Empatyczny, pełen miłości, który pragnie sprawiedliwości i dobrego świata. Nie dało się w nim nie zakochać, nawet ja miałam z tym problem. :)

Emett ma siostrę Cassie, która ma autyzm i jest o rok młodsza od Arii. Jednak zachowuje się jak malutkie dziecko, potrafi być irytująca i słodka i zabawna i taka, że swoim widokiem rozpromienia ci dzień. Autorka zrobiła tu niesamowitą robotę pokazując jej osobowość tak, że MY, czytelnicy odczuwamy emocje wobec niej. W pewnym momencie czujemy radość, a w drugiej czujemy irytację jej zachowaniem. Właśnie to mi się podoba, że mogłam poczuć, co to znaczy mieć taką osobę w swoim otoczeniu.

Ale historia ma tutaj inne tło. Bolesne. Aria z jakiegoś powodu się przeprowadziła. Z jakiegoś powodu jej mama nagle nie pracuje całymi dniami i obie chcą być nowymi osobami. W pewnym momencie dostajemy wskazówki co mogło się stać. W końcu się dowiadujemy. Potem się okazuje, że nie wszystko jest tak jak wyglądało, aż nagle cała prawda wychodzi na jaw i jak się okazuje... każde kłamstwo wychodzi w końcu na światło dnia.

Temat prześladowania w szkole. Może niektórych z was to dotknęło, a inni nie wiedzą jak to może wyglądać, bo tego nie doświadczyli. W tej książce jest to brutalnie opisane i właśnie dlatego już mi się łamało serce. W końcu się okazuje, jak łatwo, mimo że ty jesteś dobrą osobą, możesz sam stać się prześladowcą. Tak łatwo. Zwykła wiadomość. Plotka. A nigdy nie wiemy, co się dzieje w głowie innego człowieka. Niektórzy to olewają, inni wpadają w depresję.

Ta książka naprawdę zasługuje na oklaski, jest to najlepsza młodzieżówka jaką czytałam już od bardzo dawna. Uwielbiam bohaterów, uwielbiam pomysł na fabułę, to, co się tu dzieje i jak delikatnie zostały wplątane ważne tematy. Teraz tylko muszę się zaopatrzyć w papierową wersję tej książki! <3

Ostatnio czytając młodzieżówki trochę się dołuję. Bo wybieram tytuły, które mają niesamowite opinie i te książki są naprawdę dobre, ale jakoś nie zachwycają mnie aż tak, bym nad nimi wzdychała. Miałam tak ostatnio z Listami do utraconej i Morzem spokoju. Te książki są naprawdę dobre, każdemu ich polecam. Ale mi brakło mocnych fajerwerków i nie wiem czy to dlatego, że już...