Nie dla mnie jednak przedwojenne historie.

Nie dla mnie jednak przedwojenne historie.

Gotyckie powieści Joanny Pypłacz cieszą się określoną renomą - to delikatne, pełne tajemnic i bogate klimatem historie niesamowite, osadzone w historycznych realiach Krakowa. Wszystkie te cechy potwierdza jej czwarta już książka, "Nierozdzielne".
+
Mieszkające w Krakowie siostry bliźniaczki Zabielskie są do siebie fizycznie łudząco podobne; różni je jednak charakter. Sybilla jest otwarta i przebojowa, Sabina nieśmiała i zamknięta w sobie, zamknięta do tego stopnia, że pomimo 23 lat nie potrafi mówić po polsku; komunikuje się wyłącznie ze swą siostrą ich wspólnym dziecinnym językiem.

Obie panny poznają młodych, interesujących mężczyzn. Sybilla nawiązuje romans z doktorem Kostrzewskim, usiłującym wyleczyć Sabinę z dziecinnej afazji, ta zaś zakochuje się w utalentowanym młodym organiście z krakowskiego kościoła św. Krzyża. Pod wpływem rodzącego się uczucia nieśmiała bliźniaczka nagle wychodzi ze swego świata i zaczyna mówić. Fakt ten wywiera piorunujące wrażenie na drugiej siostrze - Sybilla traci przytomność, doznaje szczególnego udaru i po krótkim kryzysie umiera.

Wkrótce po pogrzebie Sabina zaczyna się dziwnie zachowywać. Nie poznaje swego organisty, zaczyna natomiast uwodzić zdruzgotanego śmiercią ukochanej doktora Kostrzewskiego. Jasnym się staje, że w ciele żyjącej siostry zamieszkałą świadomość zmarłej Sybilli. Doktor Kostrzewski za zgodą zrozpaczonej matki, przyjmuje dziewczynę w wprowadzonym przez siebie szpitalu psychiatrycznym. Tymczasem kontaktu z Sabiną poszukuje odrzucony muzyk...
+
Przyznaję, że "Nierozdzielne" wzbudziły we mnie mieszane uczucia. Ogólne wrażenie lektury było bardzo przyjemne, podobał mi się też nastrój wszechobecnej delikatnej nierealności i niesamowitości, trochę jak z dobrych powieściowych fragmentów Grabińskiego. Niemniej im bliżej końca, tym bardziej uwidaczniały się wady opowiadanej historii.

Po pierwsze, nieco zbyt często pojawia się w powieści element niesamowity, zbyt z kolei delikatny jak na wymogi gatunkowe literatury grozy. Zamiast jednego mocnego, głównego pomysłu, wokół którego zbudowana byłaby cała narracja, autorka podbiega do każdej przysłowiowej piłki i usiłuje z każdego wątku wyciągnąć jakieś elementy niesamowite. W rezultacie, obok ciekawie pomyślanej, niepokojącej głównej historii dwu bliźniaczek pojawia się duch ojca organisty, klątwa kamienicy Piekło Niebo, dramatyczne okoliczności narodzin bliźniaczek (nb. później zupełnie nie wykorzystane),nierozwiązana fabularnie sprawa szaleństwa doktora Kostrzewskiego, do tego jeszcze ponure łypania ojca Sebastiana....dosłownie każdy motyw fabularny próbuje mieć drugie tajemnicze dno. Jest to przyjemne w lekturze, bo czytelnik cały czas czuje lekki suspens, ale tym bardziej zawodzi, kiedy na koniec okazuje się, że z większości tych wątków nic specjalnego dla fabuły nie wynikło.

Po drugie, jako się rzekło, wątków zapowiadających grozę i mnóstwo, ale żaden nie jest odpowiednio poważny i straszny. Są one trochę niczym muśnięcia motyla, zbyt delikatne i mdłe, niczym nieposolona zupa. Niby zdrowe, ale do pełni radości czegoś brakuje.

Pochodną powyższego jest brak szwarccharakteru z prawdziwej postaci. Pełnokrwista powieść wymagałaby czegoś konkretnego, złej mocy, z którą bohaterowie muszą się skonfrontować. Takiego elementu, w "Nierozdzielnych" brakuje (na pewno nie nadaje się do tej roli doktor Kostrzewski).

Styl pisania jest bardzo elegancki, mocno ale udanie stylizowany na lata trzydzieste. Może czasami jest on nieco zbyt koturnowy nawet na ówczesne standardy, ale z reguły dobrze oddaje panujące w latach trzydziestych zwyczaje i sposoby komunikacji. Dzięki niemu opowieść ma swój specyficzny, trochę niespieszny, trochę niedzisiejszy rytm.

Mimo narzekania na (jak u mnie zwykle) zbyt mało grozy w grozie, i zbyt mało twista w finałowych rozwiązaniach, na pewno kupię kolejne gotyckie powieści Joanny Pypłacz, jak tylko się pojawią, i będę chciał je jak najszybciej przeczytać. Tym z czytelników, którym nadmiar delikatności nie będzie przeszkadzał, szczerze polecam.

PS. Co w książce najbardziej udane, to osadzenie fabuły w przedwojennym Krakowie. Powieść jest z tej perspektywy napisana rewelacyjnie, może służyć za mini przewodnik wskazanych w niej lokalizacji - kościoła św. Krzyża, Rynku, kamienic przy Dietla 44 i Karmelickiej 28. W mojej ocenie wydawca i autorka powinni rozważyć promowanie całego cyklu powieściowego z wykorzystaniem tego "lokalnego" elementu,położenie w reklamie nacisku na krakowski koloryt książek, ich dystrybucję również w punktach turystycznych. Takie połączenie fabuły i przewodnika to bardzo efektowny "hak na uwagę".

Gotyckie powieści Joanny Pypłacz cieszą się określoną renomą - to delikatne, pełne tajemnic i bogate klimatem historie niesamowite, osadzone w historycznych realiach Krakowa. Wszystkie te cechy potwierdza jej czwarta już książka, "Nierozdzielne".
+
Mieszkające w Krakowie siostry bliźniaczki Zabielskie są do siebie fizycznie łudząco podobne; różni je jednak charakter....

Pierwsze co mnie uderzyło w książce "Nierozdzielne" to tajemnicza i mroczna okładka.Niby jedna postać dziewczynki ale obok jakby tliła się metafizyczna kopia bohaterki.Wciąga,intryguje,niepokoi..
"Nierozdzielne" to historia bliźniaczek Sybilli i Sabiny,które łączy dziwna więź.Dwie młode kobiety,które nie różnią się wyglądem ale ich osobowości są diametralnie inne.Sabina nieśmiała i zamknięta na otaczający ją świat a Sybilla pewna siebie, ma ogromny wpływa na bliźniaczkę,do tego stopnia,że siostry rozmawiają ze sobą znanym i wymyślonym przez siebie językiem.Sabina jest na tyle zdominowana przez siostrę ,że nie potrafi wymówić po polsku żadnego słowa.Gdy jednak Sabina poznaje pewnego mężczyznę, wszystko ulega zmianie, prowadząc do niespodziewanej tragedii.
Czytając "Nierozdzielne" miałam ciarki na ciele i tylko jedna myśl mi kotłowała w głowie,że nie chciałabym spotkać na swej drodze takich "istot". Opisana historia jest przerażająca i intrygująca a wydarzenia z udziałem bohaterek wywołują niesamowite emocje.To mroczna i tajemnicza powieść,gdzie poruszamy się w świecie niewytłumaczalnych wizji i błądzących dusz.W "Nierozdzielnych" autorka wprowadziła gotycką atmosferę,gdzie również do romantycznych wątków autorka dodała całe instrumentarium motywów obliczonych ewidentnie na straszenie czytelnika. Mroczne wizje z przeszłości, czy też momenty, gdy kilka wyszeptanych słów zmienia osobowość ich adresata… To właśnie w tych chwilach dreszcze wędrują po kręgosłupie.

Pierwsze co mnie uderzyło w książce "Nierozdzielne" to tajemnicza i mroczna okładka.Niby jedna postać dziewczynki ale obok jakby tliła się metafizyczna kopia bohaterki.Wciąga,intryguje,niepokoi..
"Nierozdzielne" to historia bliźniaczek Sybilli i Sabiny,które łączy dziwna więź.Dwie młode kobiety,które nie różnią się wyglądem ale ich osobowości są diametralnie inne.Sabina...

Ależ to mroczna i tajemnicza opowieść. Poruszamy się w świecie, którego nie można pojąć rozumem, pełnym błądzących dusz i niewytłumaczalnych wizji przyprawiających o dreszcze.

Bliźniaczki Sybilla i Sabina związane są wyjątkową i trudną więzią. Od dziecka porozumiewają się ze sobą we własnym, niezrozumiałym dla innych języku. Zdominowana przez siostrę Sabina izoluje się we własnym świecie, podczas gdy jej odważna siostra czerpie z życia garściami. Zewnętrznie identycznie, a różnią się zupełnie. Doktor Kostrzewski, poprzez hipnozę, próbuje wpłynąć na dziewczynę, by zaczęła komunikować się w języku polskim, jednak bez powodzenia.

Wszystko się zmienia, gdy, za sprawą mężczyzny, znanego organisty Juliana Horodeckiego, Sabina uwalnia się spod władzy siostry. Dochodzi wówczas do tragedii, której nikt się nie spodziewał.

Czy Sybilla pozwoli odejść bliźniaczce?
Co naprawdę oznaczają tajemnicze słowa "asta mena"?

To powieść grozy o więzi silniejszej od śmierci. Nie tryska krew, nie ma brutalnych zbrodni, a jednak książka wzbudza niepokój, który narasta z każdą kolejną stroną. Autorka subtelnie i stopniowo wtłacza nas w mroczny, metafizyczny klimat, pełen wizji, niedopowiedzeń i obaw, z przedwojennym Krakowem i przejmującą muzyką organową w tle.

Ależ to mroczna i tajemnicza opowieść. Poruszamy się w świecie, którego nie można pojąć rozumem, pełnym błądzących dusz i niewytłumaczalnych wizji przyprawiających o dreszcze.

Bliźniaczki Sybilla i Sabina związane są wyjątkową i trudną więzią. Od dziecka porozumiewają się ze sobą we własnym, niezrozumiałym dla innych języku. Zdominowana przez siostrę Sabina izoluje się we...

Spójrzcie na okładkę „Nierozdzielnych” – czyż nie jest tajemnicza i intrygująca? Zachęcająco do przeczytania książki brzmi także jej opis. Akcja rozgrywająca się w przedwojennym Krakowie opowiada o bliźniaczkach Sabinie i Sybilli. Zawsze fascynowały mnie książki opowiadające o bliźniętach, intrygowała mnie niezwykła więź łącząca ludzi o prawie identycznym wyglądzie. Czy ich osobowość także się różni?

Bliźniaczki Sybillę i Sabinę łączy silna więź. Kobiety są prawie identyczne wyglądem, lecz ich osobowość jest zupełnie inna. Choć są sobie bardzo bliskie, to ich relacja oparta jest na dominacji oraz podporządkowaniu. Sabina jest nieśmiała i zamknięta na cały otaczający ją świat, Sybilla zaś emanuje pewnością siebie i to ona dominuje w relacji z siostrą. Naciskana przez siostrę Sabina nie wypowiada słów, porozumiewa się wyłącznie z Sybillą w ich wymyślonym jako dzieci języku. Nieśmiała Sabina ma dosyć podporządkowywania się starszej o kilka minut siostrze, chcąc żyć własnym życiem, powoli odsuwa się od siostry. Odważna i władcza Sybilla nie będzie zadowolona z utraty kontroli nad siostrą i zacznie pogrążać się w chaotycznym świecie pełnym niepokojących wizji i tajemniczych zjawisk. Gdy Sabina pozna pewnego mężczyznę, wszystko ulegnie zmianie i doprowadzi do tragedii.

Jedna z nich posługuje się tylko wymyślonym językiem, druga nie widzi swojego odbicia w żadnym lustrze. Tak bardzo do siebie podobne, a jednocześnie tak różne. Z ogromną ciekawością zabrałam się za czytanie „Nierozdzielnych”. Zainteresował mnie opis książki i chciałam także poczuć klimat przedwojennego Krakowa. Już sama okładka sprawiła, że udzielił mi się metafizyczny nastrój, a ja cala w emocjach kończyłam czytać pierwszy rozdział. Niesamowita historia wiąże się z narodzinami bliźniaczek, która na samym początku przypieczętowała ich los. Choć książkę można zaklasyfikować do powieści klasy grozy, to jednak nie znajdziemy tutaj rozlewu krwi i poćwiartowanych ludzkich ciał. Dreszczyk emocji to sprawka prowadzonej narracji w taki sposób, by jak najdelikatniej dawkować i podkręcać emocje. Każdy rozdział kończy się w kluczowym momencie, co podnieca tylko niepokój i zniecierpliwienie. O co chodzi z relacją bliźniaczek? Czy Sabina uwolni się spod wpływu Sybilli? I dlaczego, gdy tylko siostra zaczyna się odsuwać, drugą prześladują niepokojące wizje?

Do połowy książki czytałam „Nierozdzielne” z ogromnym zainteresowaniem. Nie wiedziałam, czego jeszcze mogę się spodziewać i w jaki sposób zakończy się historia bliźniaczek z niesamowitą więzią. Autorka dawkowała informacje, kilkakrotnie dopuściła do głosu m.in. doktora leczącego Sabinę oraz tajemniczego mężczyznę, któremu na jej losie zależy. Minusem książki jest panujący w niej chaos. Gdy tylko zaczynałam się wciągać w fabułę, następował koniec rozdziału, a następny opowiadał już o wydarzeniach, które niekiedy nie były ze sobą powiązane. To bardzo utrudniało mi odbiór książki oraz zakłócało płynność fabuły. W którymś momencie także zaczęłam się gubić i nie wiedziałam, co jest prawdą a co tylko snem.

Pomysł na fabułę oraz wykreowanie bohaterek był bardzo dobry, zawiodło wykonanie. Ostatnie sto stron książki przeczytałam tylko dlatego, żeby poznać zakończenie, choć kilka razy myślałam o porzuceniu książki. Nie wiem właściwie, dlaczego im bliżej zakończenia, tym więcej chaosu i zaniku dynamiki. O ile o losach bliźniaczek czytało mi się bardzo dobrze, to już o towarzyszących wątkach już nie, nie zostały tak starannie dopracowane.
Autorka w „Nierozdzielnych” prowadzi swoistą grę z czytelnikiem. Historia przekracza postrzeganie naszej rzeczywistości, jawa miesza się ze snem. Wszystko zaczyna się od wyjątkowej więzi bliźniaczek, a kończy na szalonym i wieloznacznym finale. Ja jestem trochę zawiedziona tą pozycją, ale jeśli lubicie książki w klimacie grozy, o obsesyjnej namiętności, nadużywaniu kompetencji i relacjach, których nie jest w stanie przerwać nawet śmierć, to książka powinna Wam się spodobać.

Spójrzcie na okładkę „Nierozdzielnych” – czyż nie jest tajemnicza i intrygująca? Zachęcająco do przeczytania książki brzmi także jej opis. Akcja rozgrywająca się w przedwojennym Krakowie opowiada o bliźniaczkach Sabinie i Sybilli. Zawsze fascynowały mnie książki opowiadające o bliźniętach, intrygowała mnie niezwykła więź łącząca ludzi o prawie identycznym wyglądzie. Czy ich...

"Potwory zawsze ciągną do piękna...".


Metafizyczna okładka tej książki tylko w niewielkim stopniu zwiastuje to, co można znaleźć na jej stronach. Zapytacie zatem co to takiego? Otóż to, co tajemnicze, nieco abstrakcyjne i niedostępne zmysłom. W zasadzie niepoznawalne, co autorka zdefiniowała na swój własny sposób.

Joanna Pypłacz to doktor habilitowany filologii klasycznej. Autorka pracuje w Bibliotece Jagiellońskiej w Sekcji Starych Druków. Pasjonuje się literaturą, muzyką oraz fotografią artystyczną, a w kręgu jej zainteresowań znajdują się także groza i gotycyzm. Uwielbia samotne wyprawy z aparatem. Dotychczas wydała cztery powieści. Mieszka w Krakowie.

Kraków, lata 30. XX wieku. Dwie młode kobiety, a zarazem bliźniaczki Sybillę i Sabinę łączy dziwna więź. Kobiety nie różnią się wyglądem, ale ich osobowości są diametralnie inne. Sybilla jest bowiem pewna siebie, a Sabina nieśmiała i zamknięta na otaczający ją świat. Siostry rozmawiają ze sobą w wymyślonym języku. Gdy Sabina poznaje pewnego mężczyznę, wszystko ulega zmianie, prowadząc do niespodziewanej tragedii.

Długo zastanawiałam się nad tym, jak określić, o czym jest najnowsza książka Joanny Pypłacz. Nie jest łatwo, gdyż to historia przekraczająca postrzeganie naszej rzeczywistości, w której dosłownie wszystko jest mocno nieoczywiste. Wszystko począwszy od dziwacznej więzi, jaka łączy bliźniaczki po pojawiające się szaleństwo i wieloznaczny finał. A gdy dodać do tego także wszechobecny nastrój grozy, tajemnicy i niedopowiedzenia, oraz działania sił nie z tego świata, nie można oprzeć się wrażeniu, że autorka prowadzi z czytelnikiem swoistą grę.

Przy lekturze "Nierozdzielnych" wielokrotnie odczuwałam w sobie dziwny niepokój. Uczucie to wywołała przede wszystkim fenomenalna kreacja obydwu bliźniaczek, które wydały mi się istotami, jakich nie chciałabym spotkać na swojej drodze. Pod płaszczem pozorów w ich życiu, kryje się bowiem zupełnie inna percepcja, a wydarzenia, jakie stają się dalej udziałem bohaterek, wywołują dreszcze na całym ciele. Jest w ich historii wiele mroku, co chyba najbardziej mnie przeraża, a obsesyjna namiętność jednej z postaci, jedynie dodaje smaczku całej tej historii.

"Nierozdzielne" to książka, która według mnie mogłaby pod pewnymi względami zostać zakwalifikowana do literatury grozy. Retro klimat przedwojennego Krakowa, który udało się autorce w obrazowy sposób ukazać, jedynie podsyca złowieszczy nastrój. Krocząc bowiem znanymi uliczkami tego miasta, poznajemy opowieść o tym, że czasami nawet śmierć nie jest w stanie rozdzielić pewnych więzi. To przerażające i intrygujące zarazem – jaka cała ta historia.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Potwory zawsze ciągną do piękna...".


Metafizyczna okładka tej książki tylko w niewielkim stopniu zwiastuje to, co można znaleźć na jej stronach. Zapytacie zatem co to takiego? Otóż to, co tajemnicze, nieco abstrakcyjne i niedostępne zmysłom. W zasadzie niepoznawalne, co autorka zdefiniowała na swój własny sposób.

Joanna Pypłacz to doktor habilitowany filologii...

[...]
Dwie młode damy – Sybilla i Sabina – tak podobne, a tak jednak różne i co za tym idzie, jakież niepowtarzalne! Jedna mocno stąpająca po ziemi z twardym charakterem, druga zaś delikatniejsza, może spokojniejsza, nie wypowiadająca ani słowa. I tajemnice, które nie mają ujścia na światło dzienne.

Co jak co, ale ta pozycja zdecydowanie nadaje się na wieczorne czytanie w łóżku. Zaintrygowana, przez dwa wieczory nie mogłam się oderwać od stronic tej opowieści. Horror, który zapodaje nam autorka jest delikatniejszy niżeli rozlew krwi z powodu powydzieranych flaków. Subtelnie poprowadzona fabuła, wzbudza w nas narastający niepokój, strach i zniecierpliwienie. Dorosła dziewczyna, która nie mówi, a jeśli już się komunikuje to za pomocą specjalnego języka i to tylko z bliźniaczką; brak odbicia w lustrze drugiej z sióstr – co z tego wyniknie? Co łączy te dwie jakże niezwykłe dziewczęta z przeszłością, która spowodowała traumatyczna w skutkach ciszę?


na całość zapraszam tutaj ----> https://rozchelstanaowca.pl/2019/02/nierozdzielne-joanna-pyplacz/

[...]
Dwie młode damy – Sybilla i Sabina – tak podobne, a tak jednak różne i co za tym idzie, jakież niepowtarzalne! Jedna mocno stąpająca po ziemi z twardym charakterem, druga zaś delikatniejsza, może spokojniejsza, nie wypowiadająca ani słowa. I tajemnice, które nie mają ujścia na światło dzienne.

Co jak co, ale ta pozycja zdecydowanie nadaje się na wieczorne czytanie w...

Sama się dziwię, że przeczytałam tę książkę ;) Mnóstwo innych czeka na półce, a jednak do tej coś mnie ciągnęło. Może ta okładka albo bliźniaczki wspomniane w opisie - to mi się spodobało na pierwszy rzut oka.
Trafiłam na konkurs, w którym można było wygrać "Nierozdzielne", a żeby odpowiedzieć na pytanie trzeba najpierw było przeczytać fragment powieści, około 25 stron. I to był strzał w dziesiątkę, bo początek jest mocno intrygujący, dałam się wciągnąć. Konkurs wygrałam, więc gdy dotarła do mnie przesyłka szybko zabrałam się za czytanie.
Zwykle unikam horrorów, nie lubię się bać. Napięcie takie jak w kryminałach jest super, ale przejmujący strach już mnie nie pociąga. W tej książce jednak nie ma fragmentów, przy których autentycznie bym się bała. To raczej powieść z nutką grozy i to takiej fajnej.
Książkę podzieliłabym na dwie części, których granicą jest pewne istotne wydarzenie, związane z Sabiną. Pierwsza część była dla mnie bardziej interesująca, bo wciąż oczekiwałam jakiegoś logicznego wytłumaczenia zagadki, która krąży między kartkami, jest wyczuwalna, ale nie wiadomo, w jaką stronę nas zaprowadzi. Później robi się coraz dziwniej, bardziej tajemniczo. Zapomniałam jednak, że nie jest to powieść obyczajowa czy kryminalna, w której wszystko jest wytłumaczone. Tu autorka podała mi nieco metafizyki...bo czy w świecie wszystko jest takie jasne, da się wytłumaczyć, zmierzyć, pokazać dowody?
Jeśli więc miałabym podpowiedzieć tym, którzy wahają się, czy sięgnąć po "Nierozdzielne", powiem od razu, że to nie jest horror! Dla jednych będzie to informacja "na plus", innych zniechęci. Każdy szuka czegoś innego i trudno jest jednoznacznie zakwalifikować tę powieść. Spodziewałam się nieco innego zakończenia, wyjaśnienia tajemnicy bliźniaczek. Zabrakło mi też np. wyjaśnienia, kim były starsze kobiety w czerni, spotkane w kościele. Z drugiej strony, było to coś zupełnie innego, niż zwykle czytam, więc była to miła odmiana, dobrze mi się czytało :)

Sama się dziwię, że przeczytałam tę książkę ;) Mnóstwo innych czeka na półce, a jednak do tej coś mnie ciągnęło. Może ta okładka albo bliźniaczki wspomniane w opisie - to mi się spodobało na pierwszy rzut oka.
Trafiłam na konkurs, w którym można było wygrać "Nierozdzielne", a żeby odpowiedzieć na pytanie trzeba najpierw było przeczytać fragment powieści, około 25 stron. I...

Nie oceniam, bo nie dałam rady tego doczytać...
Miało być strasznie chyba. I jest - strasznie sztucznie, zarówno jeśli chodzi o narrację, jak i treść.
Lektura ZDECYDOWANIE nie dla mnie, pełna "metafizycznej grozy (...)

Nie oceniam, bo nie dałam rady tego doczytać...
Miało być strasznie chyba. I jest - strasznie sztucznie, zarówno jeśli chodzi o narrację, jak i treść.
Lektura ZDECYDOWANIE nie dla mnie, pełna "metafizycznej grozy (...)