Rzadko zdarza mi się odkładać książkę podczas lektury, by zaczerpnąć oddechu, zupełnie jakbym za długo przebywała pod wodą. Może w przypadku książek Herty Müller… Maciej Zaremba Bielawski napisał książkę, która zaczyna się niewinnie jak wspomnienia rodzinne, ale z każdą stroną staje się opowieścią o bólu. Tak wielkim, że trudno go znieść. O paradoksach historii. O polskim antysemityzmie (tak, tak, polskim antysemityzmie, a nie antysemityzmie w Polsce). Zarembie Bielawskiemu udało się dotknąć najbardziej bolących miejsc polskiej historii, a zrobił to poprzez tropienie historii swoich rodziców i dziadków. Czyli poprzez samego siebie. Może dlatego ta książka jest tak przejmująca. Udało mu się też dotrzeć do faktów mniej znanych, m.in. jak funkcjonowały w nazistowskich Niemczech oflagi, czyli obozy jenieckie dla polskich oficerów, czy fakt, że w 1937 Związek Lekarzy w Polsce wykluczył ze swojego grona wszystkich lekarzy pochodzenia żydowskiego (ponad 30%), nie wspominając o tym, że żydowskim studentom medycyny nie wolno było w prosektorium kroić polskich zwłok („polskie trupy dla Polaków”). Jednak to, co czyni „Dom z dwiema wieżami” książką niezwykłą to fakt, że to książka o Dobru i Złu jako o dwóch stronach jednego medalu. O złu, jakie czai się w ludziach tylko czekając na odpowiedni moment, by wychynąć z ukrycia i zacząć siać spustoszenie. O dobru, bezinteresownym, wszechwładnym, które nakazywało pewnym ludziom ratować innych narażając własne życie. Ten uniwersalny kontekst czyni z opowieści rodzinnej historię przez duże H.

Rzadko zdarza mi się odkładać książkę podczas lektury, by zaczerpnąć oddechu, zupełnie jakbym za długo przebywała pod wodą. Może w przypadku książek Herty Müller… Maciej Zaremba Bielawski napisał książkę, która zaczyna się niewinnie jak wspomnienia rodzinne, ale z każdą stroną staje się opowieścią o bólu. Tak wielkim, że trudno go znieść. O paradoksach historii. O polskim...