Słów kilka o wydaniu „Zabójczy pocisk. Polska krew”. Zacznę od tego, że zakup książki wspomaga fundację SOS Wioski dziecięce. I to pierwszy z powodów dla którego powinniście zaopatrzyć się właśnie w ten tytuł.

Nie przepadam za opowiadaniami, mam problem, żeby się dobrze w nie wczytać. Ale muszę przyznać, że jest to dobry sposób, aby przekonać się czy dany autor trafi w nasz gust.
I w ten właśnie sposób, utwierdziłam się w przekonaniu, że spotkań z panem Żulczykiem więcej nie będzie i że paru innych autorów dla mnie nie jest.

———

Niekwestionowanym mistrzem drugiego zabójczego tomu jest Pan Maciej Siembieda i opowiadanie „Zadość”. Każde zdanie w tym tekście to majstersztyk i nie pogniewałabym się gdyby został rozciągnięty do kilkuset stron. Drugie miejsce to ex aequo Alek Rogoziński, który w wersji poważnej sprawdził się równie dobrze, jak w komediowej i Pan Jacek Ostrowski którego książek nie miałam okazji wcześniej czytać, ale po „Skarbie sekretarza” zdecydowanie te braki nadrobię. Najlepszą osobistą trójkę zamyka Bartosz Szczygielski i „Styczna”. Nietypowa retrospekcja opowiadania robi robotę!

Jedyny minus zbioru jako całości, to brak spójności. Niektóre opowiadania zakończone są notkami od autorów, przedstawiającymi prawdziwe wydarzenia. U innych natomiast cisza, przez co czytelnik nie zawsze może zrozumieć ogólny sens opowiadania.

Słów kilka o wydaniu „Zabójczy pocisk. Polska krew”. Zacznę od tego, że zakup książki wspomaga fundację SOS Wioski dziecięce. I to pierwszy z powodów dla którego powinniście zaopatrzyć się właśnie w ten tytuł.

Nie przepadam za opowiadaniami, mam problem, żeby się dobrze w nie wczytać. Ale muszę przyznać, że jest to dobry sposób, aby przekonać się czy dany autor trafi w...