Po udanej przygodzie Trylogią Ryfterów postanowiłam znów spróbować twórczości autora. Tym razem już nie było tak emocjonująco.

Daleka przyszłość. Załoga zahibernowanych ludzi pod obserwacją i dowództwem sztucznej inteligencji przemierza przestrzeń kosmiczną, tworząc tunel pozwalający przemieszczać się w różne zakątki galaktyki. Co jakiś czas liczony w tysiącach lat niektóre osoby z załogi zostają wybudzone, w zależności od potrzeb sytuacji, w celu zbudowania bramki i rozwiązania co ważniejszych problemów. Misja jest dożywotnia, powrotu nie ma, każdy wiedział na co się pisze, a jednak w pewnym momencie część załogi nie ma już ochoty robić tego, do czego została wysłana.

Generalnie pomysł dość ciekawy. Książka miała klimat, czuć było izolację ludzi i rezygnację, mimo oddania sprawie. To autorowi udało się bezbłędnie. Mamy ukazanie chęci rewolucji, która przy ograniczonym czasie bez hibernacji oraz wszystko widzącej sztucznej inteligencji jest trudna do zorganizowania. Człowiek czy maszyna? Kto wyjdzie z tego zwycięsko?

Na minus zaliczę ciężkość książki pod względem językowym, dużo specyficznego, trudnego słownictwa i pojęć, przez co mimo iż klimaty tego typu lubię, męczyłam się. Niezrozumiałe dla mnie do końca zakończenie i jeszcze ukryty przez autora kod w tekście, do odszyfrowania przez spisanie liter na czerwono, co wydawało mi się zabawne, później mnie znudziło, a na końcu moje oczy odmówiły wykonania zadania (ale wiem co ukrywa tekst – bez rewelacji).

Książkę ogólnie oceniam jako dobrą. Szkoda, że nie była bardziej przystępna.

Po udanej przygodzie Trylogią Ryfterów postanowiłam znów spróbować twórczości autora. Tym razem już nie było tak emocjonująco.

Daleka przyszłość. Załoga zahibernowanych ludzi pod obserwacją i dowództwem sztucznej inteligencji przemierza przestrzeń kosmiczną, tworząc tunel pozwalający przemieszczać się w różne zakątki galaktyki. Co jakiś czas liczony w tysiącach lat...