To już czwarta książka Navala o jego przygodzie z jednostką GROM. Camp Pozzi jest barwną kroniką współdziałania polskiej jednostki specjalnej z jej amerykańskim odpowiednikiem - Navy SEALS. Na kolejnych jej stronach uwidacznia się ich braterstwo broni wykute w pocie i krwi wsiąkających w irackie piaski.

Książa ma też i drugą stronę medalu. Naval nie przebiera w słowach (pojawiają się liczne bluzgi) w opisie procedur (a właściwie ich braku) oraz ułomności polskiej armii, a w szczególności jej kadry oficerskiej. Wystarczy wspomnieć gorzkie słowa o braku dostosowania do wojennych realiów "pojazdów rolniczych" (jak amerykanie swojsko nazywali Honkery), bezużyteczności praktycznie całego osprzętu polskich żołnierzy, czy małostkowości generałów Wojska Polskiego chełpiących się np. projektami naszywania pagonów na podkoszulki (by można było salutować kadrze dowódczej nawet podczas zajęć sportowych). Na tym tle profesjonalizm jednostki GROM aż kłuje w oczy. Nic dziwnego, że jest ona solą w oku pozostałej części WP. Zdecydowanie najsmutniejsza jest jednak historia "Strażaka" - rannego w Iraku żołnierza, którego przejścia w polskiej służbie zdrowia po powrocie do kraju, dają sporo do myślenia.

Wszystko to sprawia, że książkę czyta się jednym tchem, jednak nie można o niej powiedzieć, że jest lekturą łatwą i przyjemną.

To już czwarta książka Navala o jego przygodzie z jednostką GROM. Camp Pozzi jest barwną kroniką współdziałania polskiej jednostki specjalnej z jej amerykańskim odpowiednikiem - Navy SEALS. Na kolejnych jej stronach uwidacznia się ich braterstwo broni wykute w pocie i krwi wsiąkających w irackie piaski.

Książa ma też i drugą stronę medalu. Naval nie przebiera w słowach...