#hashnie

Z twórczością Pana Remigiusza jestem raczej na bieżąco. A jest to nie lada wyczyn, gdyż tylko w 2018 roku na dzień pisania niniejszej opinii wydano dwa razy więcej książek autora niż reprezentacja Polski strzeliła goli na mistrzostwach świata. Na rynku ukazała się już czwarta w tym roku, nienależąca do żadnego cyklu, książka o tytule Hashtag. Tym prostym chwytem zostałem zmylony i wykiwany, strzeliłem samobója własnej portmonetce. Jak na rok 2018 to mamy w tym zakresie wynik 4-0 dla reprezentacji Mroza.

„Ale” nr 1. Wystarczyłoby, by w tytule pojawiło się coś w stylu „Osoba płci żeńskiej w jakimś tam miejscu” i już dla mnie wszystko byłoby wiadomo zgodnie z poczynionymi wcześniej deklaracjami. Właśnie takie miałem wrażenie w trakcie czytania tej książki – powielenie popularnego schematu i przeniesienie go na rodzime przestworza. Tyle fabularnie.
Kolejne moje „ale” – zabrakło mi tego, co zawsze było mocną stroną w książkach Mroza. Brakowało dialogów. Skoncentrowano się raczej na próbach(!) przedstawiania świata wewnętrznego bohaterów i ich przemyśleń. Z tego akapitu wywodzi się moje ostatnie „ale”…
„Ale” po raz trzeci i ostatni. Książki są wydawane zbyt szybko, co wymusza niewiarygodne wręcz tempo pisania co raz to nowej fabuły. Każda książka, każdy wątek to większe czy mniejsze zanurzenie się w poruszaną tematykę, wręcz wczucie się w świat postaci i jej dążeń, wartości, potrzeb. Celem jest umożliwienie zbudowania atmosfery. W przypadku Hashtaga nie udało się mi uwierzyć bohaterom. Z całości wieje (chciałem napisać że wręcz piździ ale chyba nie wypada) powierzchownością i sloganami ze streszczenia artykułów.

#hashnie

Z twórczością Pana Remigiusza jestem raczej na bieżąco. A jest to nie lada wyczyn, gdyż tylko w 2018 roku na dzień pisania niniejszej opinii wydano dwa razy więcej książek autora niż reprezentacja Polski strzeliła goli na mistrzostwach świata. Na rynku ukazała się już czwarta w tym roku, nienależąca do żadnego cyklu, książka o tytule Hashtag. Tym prostym chwytem...