[Opis wydawcy] Ina Kobryn prowadzi spokojne, uporządkowane życie. Spełnia się w pracy, wraz z mężem stara się o dziecko i właściwie nie ma powodów do zmartwień. Wszystko zmienia się, gdy pewnej nocy siada przed laptopem i dostrzega, że mąż nie wylogował się ze swojego konta na Facebooku. Jej wzrok pada na krótką wiadomość o treści „wybaczam ci”, pochodzącą od nieznajomej dziewczyny. Bagatelizuje sprawę, ale gdy budzi się rano, okazuje się, że nadawczyni popełniła samobójstwo na samym środku placu Konstytucji w Warszawie. Ina stara się odnaleźć wiadomość, ta jednak znika bez śladu. Mąż zaś twierdzi, że nie ma pojęcia, kim jest dziewczyna, która odebrała sobie życie, ani co stało się z wiadomością. Ina zaczyna odkrywać, że to nie jedyna tajemnica, którą ukrywał przed nią partner…

Anna Sierant: Lubimy to, co znamy. Bohaterów, z którymi zdążyliśmy się już zżyć. Podczas lektury Pana najnowszej książki, „Wybaczam ci”, nie przeczytamy jednak o kolejnych losach Chyłki, Edlinga czy Forsta, pojawią się za to zupełnie nowe bohaterki i nowi bohaterowie. Skąd pomysł właśnie na tę nową fabułę, decyzja o tym, by właśnie teraz opublikować książkę spoza serii?

Remigiusz Mróz: U mnie zawsze dzieje się to dość organicznie. Nigdy nie planuję, że teraz wypadałoby napisać Chyłkę, Forsta, Seweryna czy Gerarda – sami upomną się o uwagę, kiedy będą mieli jakąś historię do przekazania. Ale czasem jest tak, że ta pojawia się samoczynnie – i wtedy mogę spróbować dopasować ją do którejś serii albo stwierdzić, że należy do zupełnie innych postaci. W tym wypadku sytuacja była prosta, bo wiedziałem, że życie Iny nie pasuje do żadnej z dotychczasowych bohaterek.

W wywiadzie, którego udzielił Pan serwisowi lubimyczytac.pl razem z Davidem Baldaccim, wspomniał Pan: „Wydaje mi się, że mężczyznom najciekawiej tworzy się postaci kobiece, bo to zawsze próba zrozumienia umysłu, który działa sprawniej od męskiego”. Jak się Panu tworzyło postać Iny Kobryn? W przeciwieństwie do wspomnianej już Joanny Chyłki czy Dominiki Wadryś-Hansen, brylujących w „wielkim świecie”, to raczej kobieta, dla której najważniejsze jest życie domowe, prywatne?

To faktycznie była pewna odskocznia od tych dwóch robotów, które mają ze mnie chyba więcej, niż jestem gotów przyznać. Ina, w przeciwieństwie do nich, nie kładzie dużego nacisku na sferę zawodową, ale też nie jest materiałem na kurę domową – przeciwnie, wydaje mi się, że należy raczej do kobiet, które bez trudu mogłyby zaprzęgnąć faceta do takiej roli. Od początku wiedziałem, że w jej świecie relacje międzyludzkie muszą być istotniejsze od jakichkolwiek aspektów kariery, bo tak rozłożą się akcenty fabularne.

Ta zazwyczaj spokojna, niosąca za sobą mało niespodzianek, codzienna rzeczywistość Iny nabiera zupełnie innego tempa, gdy kobieta przez przypadek dostrzega, że jej mąż dostał na Facebooku wiadomość o treści „Wybaczam ci”. Jej nadawczynią była młoda i nieznana Inie dziewczyna, na domiar złego – piękna. Czy to kolejne, po „Hashtagu”, ostrzeżenie przed tym, by nie odbierać wiadomości, których nie jesteśmy adresatami i paczek, których nie zamawialiśmy?

A może żeby nie wierzyć do końca osobom, z którymi dzielimy życie? Nie, nie. Pani wersja jest mniej pesymistyczna – trzymajmy się jej.

Dzięki temu, że Ina wiadomość przeznaczoną dla męża (Rafała) jednak przeczytała, dowiaduje się, że przez lata żyła w kłamstwie. Zamiast usiąść i się załamać, Kobryn rusza do działania. W odkryciu prawdy o mężu pomaga jej… mąż siostry. Który z czasem też staje się podejrzany. Ina, nie wie już, któremu z mężczyzn zaufać – zdobywa kolejne dowody, ale trudno jej je właściwie odczytać, dopóki nie ma o nich dostatecznej wiedzy. Jak tworzyło się tak skomplikowaną akcję? Miał Pan to wszystko wcześniej dokładnie przemyślane czy już podczas pisania pojawiały się coraz to nowsze pomysły?

Od samego początku czułem się jak gość, który steruje wyrzutnią pocisków jądrowych – wiedziałem, że nie muszę trafić konkretnie w cel, żeby osiągnąć zamierzony efekt. Czy bomba spadnie pięć kilometrów na wschód, czy na zachód, nie ma większego znaczenia. I tak to działa przy wszystkich książkach. Wie się mniej więcej, jaki będzie rezultat, ale osiągnąć można go zazwyczaj przynajmniej na kilka sposobów.

Jednym z wątków poruszanych w „Wybaczam ci” jest temat wykorzystania seksualnego dzieci. Z kolei w „Nieodnalezionej” pisał Pan o przemocy wobec kobiet, konsultantką książki była m.in. Joanna Piotrowska z Fundacji Feminoteka. Czy i dlaczego ważne jest dla Pana łączenie rozrywki, jaką dostarcza Pan czytelnikom i czytelniczkom ze społeczną odpowiedzialnością?

Do tematu child groomingu chciałem się wziąć już od dawna, ale nie miałem dobrej koncepcji na to, jak zagospodarować go fabularnie. Nie chciałem pisać współczesnej, gatunkowej „Lolity”, ale jednocześnie liczyłem na to, że temat nie będzie poboczny, tylko stanie się fundamentem fabuły. Miałem to cały czas z tyłu głowy i czekałem, aż idea zderzy się z innymi pomysłami i osiągnie masę krytyczną. I w końcu się tak stało.

A czy to dla mnie ważne? Pewnie. Kiedy przypominam sobie pracę nad którąkolwiek książką, pierwszym, co pamiętam, jest wątek społeczny, który się tam przewijał. „Trawers”? Uchodźcy. „Testament”? Reprywatyzacja. „Behawiorysta”? Anonimowość w sieci. I tak dalej.

Żeby nie zdradzać za dużo z fabuły książki, a jednak o to zapytać, podam jedno hasło: Wólka Kosowska. Co zainspirowało Pana do umieszczenia w powieści akurat tego wątku i skąd czerpał Pan wiedzę na ten temat?

Z doświadczenia. Nie, poważnie mówiąc, nie mam pojęcia, skąd się to wzięło. Pożeram masowo wszelkie doniesienia medialne, więc pewnie trafiłem na ten wątek podczas jakiejś prasówki. Pamiętam za to, że kiedy tylko temat wychynął gdzieś z pamięci, wiedziałem, że razem z wątkiem child groomingu mam historię. Materiału do researchu było aż nadto – dziennikarze śledczy od lat starają się spenetrować półświatek Wólki Kosowskiej i dotrzeć do ludzi, którzy obracają się w tych kręgach. Zresztą z sukcesami. Mnie więc pozostało jedynie zebrać wszystko i przelać na papier to, co miało jakiś walor dla tej historii.

Stare powiedzenie mówi, że „kto się czubi, ten się lubi”, a jego słuszność mogłyby potwierdzać relacje Zordona i Chyłki oraz Kobryn i Pabsta (Gracjana). Czy zgodziłby się Pan z tezą, że ważnym elementem (nie tylko!) przyjacielskiej relacji jest właśnie dość swobodna i nie zawsze pełna słodkich słówek komunikacja werbalna?

Podpisałbym się pod taką tezą nawet wszystkimi kończynami. Wydaje mi się, że w każdej relacji jest miejsce na to, by w ten sposób okazywać sympatię, wsparcie czy podnosić na duchu. A właściwie nawet nie znam takiej, która potrafiłaby długo funkcjonować bez tego.

Jak się Panu pisze takie dialogi, rozmowy osób bez przerwy się przekomarzających, wymyślających wobec swojego interlokutora cięte riposty? Przychodzą one Panu do głowy błyskawicznie czy to raczej jeden z trudniejszych elementów tworzenia powieści?

Jeśli jest dobra chemia między postaciami, to wszystko pisze się samo. Tak było w przypadku Iny i Gracjana, ale też Chyłki i Zordona czy Forsta i Osicy. Ilekroć siadam do pisania ich dialogów, przychodzę na gotowe i mam z tego taką frajdę, że zupełnie nie wiem, gdzie podział się czas spędzony na klepaniu w klawiaturę. I z drugiej strony – jeśli w podobnej wymianie zdań staję na głowie, a efektu nie ma, to zazwyczaj kasuję cały passus i uznaję, że widocznie te postacie takiej chemii nie mają. I nie ma co na siłę próbować ją w nie wstrzyknąć.

A skoro o relacjach mowa: Ina nie tylko świetnie dogaduje (czy raczej: dogadywała) się z własnym mężem, ale i z małżonkiem swojej siostry. Czy opisywanie uczuć, emocji między tą trójką było dla Pana równie ważne, jak odkrywanie kolejnych tajemnic wątku sensacyjno-kryminalnego?

Zazwyczaj jest nawet ważniejsze. Bardziej od intrygi kryminalnej interesuje mnie życie bohaterów, ich relacje i decyzje, które podejmują. Wydaje mi się, że oś fabularna jest tylko nośnikiem dla wszystkiego innego. W tym wypadku jednak założyłem sobie, że Ina musi mieć do pomocy kogoś, z kim nie ma prawa jej nic połączyć – bo istotna miała być wyłącznie relacja z Rafałem. Zdecydowałem się więc na najbezpieczniejszy wybór: partner siostry. I oczywiście razem z Iną wpakowałem się w kłopoty.

To pytanie często pojawia się w wywiadach z Panem, ale i mnie korci, by je zadać: Chyłka kręci się już od kilku lat, na premierę czeka „Behawiorysta”. Czy możemy spodziewać się kolejnych ekranizacji Pana książek?

A jasne, to na razie wierzchołek góry lodowej. W pewnym momencie właściwie każda stacja i platforma streamingowa miała wykupione prawa do którejś z moich serii – teraz robię po nich rundkę, odkupując to, co z takich lub innych przyczyn utknęło w produkcji.

Duży ruch jest na froncie W kręgach władzy – i gdybym miał strzelać, powiedziałbym, że to właśnie tę serię, razem z „Lotem 202”, zobaczymy w przyszłym roku jako pierwszą. Forst zmienił swój streamingowy dom, więc też jestem dobrej myśli – w końcu musi się udać stworzyć scenariusze, z których wszyscy będą zadowoleni, bo wcześniejsza wersja z książkowym pierwowzorem miała wspólne tylko imiona i nazwiska postaci. Będzie też kilka niespodzianek, których chyba nikt się nie spodziewa… A tymczasem do końca roku powinniśmy zobaczyć na ekranie zarówno „Behawiorystę”, jak i piąty sezon Chyłki.

A czy tłumaczenia powieści ukażą się na rynku amerykańskim? W jednym z wywiadów wspomniał Pan, że tamtejsi wydawcy raczej nie chcą uwierzyć, że książka, której akcja dzieje się w konkretnych – nieamerykańskich – miejscach i której bohaterowie mają trudne do wymówienia przez Amerykanów imiona i nazwiska, ma szansę dobrze się sprzedawać.

Mam nadzieję, że tak – w końcu mamy autentycznie dobre tłumaczenie Chyłki, a dodatkowo serial jest w międzynarodowym streamingu, więc moja agentka już zaciera ręce. Tekst mamy dostać już w tym tygodniu, więc jeśli wszystko dobrze pójdzie, niebawem zaczniemy działać. Najtrudniejszą rzeczą w całym procesie przekładu okazał się humor i docinki między postaciami – tłumacze ani trochę sobie z tym nie radzili, przez co tekst stawał się właściwie niemożliwy do czytania.

Pisanie nowych książek, czuwanie nad ekranizacjami kolejnych, spotkania autorskie, czytanie powieści innych autorów – czy Remigiuszowi Mrozowi pozostaje czas na zajęcia związane z czymś innym niż praca? Poza bieganiem, oczywiście!

Poza bieganiem to nie. Dobra, trochę zostaje – ale faktycznie nie za dużo. Chociaż po powrocie z ostatniego tournée po mediach postanowiłem sobie, że obejrzę przynajmniej kilka meczów na tegorocznym Euro. I nawet się udało.

Na koniec wywiadu muszę nawiązać do początku książki, a konkretnie – do dedykacji. Po pierwsze: skąd się w niej wzięła pizza z ananasem, a po drugie: należy Pan do teamu „Pizza hawajska”?

Wiedziałem, że będzie się trzeba z tego tłumaczyć. A wszystko to wina mojej redaktorki, która pewnego wieczoru przysłała mi jakiś artykuł z najdziwniejszymi dedykacjami w książkach. I się zainspirowałem.

Co do ananasa na pizzy, jestem zwolennikiem teorii Makłowiczowskiej – owszem, można go położyć, ale wtedy to nie jest pizza, tylko placek z mozzarellą i ananasem.

O autorze

Remigiusz Mróz to najpopularniejszy polski pisarz, doktor nauk praw­nych. Urodzony 15 stycznia 1987 roku w Opolu, ukończył z wyróżnieniem Akademię Leona Koźmiń­skiego w Warszawie, gdzie doktoryzował się z prawa konstytucyjnego. Jego książki rozeszły się w Polsce w kilku milionach egzemplarzy, został także uhono­rowany szeregiem nagród literackich oraz kultural­nych. Za granicą reprezentowany jest przez jedną z najbardziej wpływowych agencji literackich, Made­leine Milburn Literary Agency z siedzibą w Londy­nie. W swoich książkach często łączy wątki fabularne z komentarzem społeczno-politycznym, jest także ambasadorem kampanii przeciwko przemocy wobec kobiet „Kocham. Szanuję”.

Przeczytaj fragment powieści „Wybaczam ci”

Powieść „Wybaczam ci” jest już dostępna w księgarniach online. 

Artykuł powstał we współpracy z wydawnictwem Czwarta Strona.