Seria Rybałtowskiej niewątpliwie zasługuje na uwagę, szczególnie pierwsze części są niezwykle ciekawe, może dlatego, że i zdarzenia dzieją się w ciekawych, burzliwych czasach - saga rodziny, okres wojny i czasy powojenne, dzielne kobiety walczące o przetrwanie..., aż do współczesności - tylko że w tej części naprawdę nic się nie dzieje, ot życie.

Seria Rybałtowskiej niewątpliwie zasługuje na uwagę, szczególnie pierwsze części są niezwykle ciekawe, może dlatego, że i zdarzenia dzieją się w ciekawych, burzliwych czasach - saga rodziny, okres wojny i czasy powojenne, dzielne kobiety walczące o przetrwanie..., aż do współczesności - tylko że w tej części naprawdę nic się nie dzieje, ot życie.

No i skończyło się - to ósmy i ostatni już tom sagi Rybałtowskiej. Bardzo przyjemnie się czytało, nie wszystko mi się podobało, ale ogólnie moje wrażenie jest bardzo pozytywne. Mamy przekrój przez życie w Polsce (i nie tylko - początek) w czasie kilkudziesięciu lat - zmiany ustrojowe, mentalne, ważne wydarzenia (wybór i śmierć polskiego papieża, zamach w Paryżu, katastrofa smoleńska itp.). Koniec to i pożegnania, czas choroby, cierpienia ale i nadziei na przyszłość - dlatego podoba mi się taki koniec, jaki jest. Resztę dopisze wyobraźnia.

No i skończyło się - to ósmy i ostatni już tom sagi Rybałtowskiej. Bardzo przyjemnie się czytało, nie wszystko mi się podobało, ale ogólnie moje wrażenie jest bardzo pozytywne. Mamy przekrój przez życie w Polsce (i nie tylko - początek) w czasie kilkudziesięciu lat - zmiany ustrojowe, mentalne, ważne wydarzenia (wybór i śmierć polskiego papieża, zamach w Paryżu, katastrofa...

Najlepsze to jak byli na grzybach.Książka świetna,wybitna i uwielbiam.Od razu,już mi się spodobała.Kiedyś coś się kończy.A tu,proszę bardzo wątki polityczne.Bo ludzie,się na prawdę kłóćą przez polityków.I to smutne,było coś o Sybirakach.A przecież 80 lat temu,ZSRR na nas napadł.
Ta starsza pani umarła i to było smutne.Bo ja ją pamiętam z inych ksiżek seri.

Najlepsze to jak byli na grzybach.Książka świetna,wybitna i uwielbiam.Od razu,już mi się spodobała.Kiedyś coś się kończy.A tu,proszę bardzo wątki polityczne.Bo ludzie,się na prawdę kłóćą przez polityków.I to smutne,było coś o Sybirakach.A przecież 80 lat temu,ZSRR na nas napadł.
Ta starsza pani umarła i to było smutne.Bo ja ją pamiętam z inych ksiżek seri.

Szkoda, że trzeba było już pożegnać się z głównymi bohaterami.
Ostatnia część cyklu, a przede wszystkim jej końcówka, bardzo mnie zasmuciła.
Nie lubię czytać o chorobach i śmierci, ale taka jest kolej rzeczy.
Książka jest bardzo realistyczna, dlatego chwyciła mnie za serce.

Szkoda, że trzeba było już pożegnać się z głównymi bohaterami.
Ostatnia część cyklu, a przede wszystkim jej końcówka, bardzo mnie zasmuciła.
Nie lubię czytać o chorobach i śmierci, ale taka jest kolej rzeczy.
Książka jest bardzo realistyczna, dlatego chwyciła mnie za serce.

Przepłakałam wiele stron, byłam w Leśnym Domu i wśród tych wszystkich miejsc i ludzi, którzy pojawiali się, odchodzili...pięknie napisana, tak blisko człowieka i jego przyziemnych, codziennych spraw.
O zwyczajnym życiu, takim na co dzień, o radościach i smutkach naszego jestestwa, które spotykają nas wszystkich każdego niemalże dnia.
Książka zostawiła mnie wzruszoną, zasmuconą, ale i bogatszą, pełniejszą o życiowe historie, takie bliskie.
O człowieku dla człowieka.
Polecam!

Przepłakałam wiele stron, byłam w Leśnym Domu i wśród tych wszystkich miejsc i ludzi, którzy pojawiali się, odchodzili...pięknie napisana, tak blisko człowieka i jego przyziemnych, codziennych spraw.
O zwyczajnym życiu, takim na co dzień, o radościach i smutkach naszego jestestwa, które spotykają nas wszystkich każdego niemalże dnia.
Książka zostawiła mnie wzruszoną,...

165/2019 (A)

165/2019 (A)

Nie wiem, skąd tak negatywne opinie. Mnie poprzednie tomy raczej nużyły. Zawodowe perypetie Kasi nudziły mnie śmiertelnie, za to przeżycia związane z chorobami, starzeniem się bliskich, odchodzeniem są tak opisane, że bardzo mnie poruszały. Pewnie bliskość doświadczeń na to wpłynęła, ale Rybałtowska nie jest jedyną osobą, która porusza te tematy, ale to akurat jej wyszło bardzo dobrze. Dziś literatura obfituje w pisane jedno kopyto czytadła z cyklu "mąż ją wymienił na młodszy model, więc kupiła za psi grosz chatę na końcu świata, zarabia na tym, że ktokolwiek chce płacić za oglądanie trawy na końcu świata, gdzie wrony zawracają i jest szczęśliwa". Do tego jeszcze obowiązkowo pół książki o gotowaniu oraz jakiś przechodzony amant,i już,przepis na sukces sprzedażowy, bo literacki to niekoniecznie.
W książkach Rybałtowskiej tego schematu nie ma, jest wyraźny wpływ wielkiej historii na losy zwykłych jednostek i dlatego polecam.

Nie wiem, skąd tak negatywne opinie. Mnie poprzednie tomy raczej nużyły. Zawodowe perypetie Kasi nudziły mnie śmiertelnie, za to przeżycia związane z chorobami, starzeniem się bliskich, odchodzeniem są tak opisane, że bardzo mnie poruszały. Pewnie bliskość doświadczeń na to wpłynęła, ale Rybałtowska nie jest jedyną osobą, która porusza te tematy, ale to akurat jej wyszło...

"Życie zawsze jest silniejsze od śmierci. Niesie nadzieję, chęć zrobienia czegoś jeszcze, zaistnienia w sercach bliskich. Nawet w takim świecie, jaki zrobił się teraz, nadzieja umiera ostatnia". (str.349)

Nadszedł moment,kiedy musimy pożegnać się z bohaterami. Ostatnia już ósma część sagi przesycona jest smutkiem, refleksją. Scena zapełnia się 70-80-90 latkami, nadal aktywnymi, pełnymi werwy i weny twórczej, lecz przychodzi im to o wiele trudniej. Każde działanie wymaga więcej wysiłku, siły. Umysły też nie są takie sprawne jak kiedyś. Życie toczy się dalej, a w nim chwile radosne i smutne, zmagania z chorobami pustoszącymi organizm. Czasem uda się wygrać walkę z nimi, czasem ponosi się porażkę i odchodzi na zawsze.
Wielokrotnie los decyduje o zdarzeniach i wyręcza zainteresowanych od podejmowania takich czy innych rozwiązań, a zaplanowane działania ulegają zmianom.
Ludzkie tragedie, po których trzeba się otrząsnąć i żyć dalej i tutaj nieodzowna jest pomoc i wsparcie przyjaciół i znajomych.

"Czas umyka i coraz trudniej go dogonić".(str.135)

Autorka uświadamia nam jak szybko życie przemija. Będąc młodym nie zwraca się na to uwagi, korzysta się z życia pełnymi garściami. Wraz z upływem czasu coraz bardziej się nad nim zastanawiamy, analizujemy i boimy się tego,iż kiedyś zabraknie nas. Jak stwierdziła nestorka rodu, im jesteśmy starsi, tym częściej chodzimy na pogrzeby.Bliscy odchodzą pozostawiając po sobie smutek, ból i rozpacz.

"Dążąc do celu nie zastanawiamy się, co tu po nas zostanie, bo też nikt tego nie wie, czy tworzy rzeczy nieśmiertelne, to okazuje się dopiero potem, po wielu latach" (str.348)

"Życie zawsze jest silniejsze od śmierci. Niesie nadzieję, chęć zrobienia czegoś jeszcze, zaistnienia w sercach bliskich. Nawet w takim świecie, jaki zrobił się teraz, nadzieja umiera ostatnia". (str.349)

Nadszedł moment,kiedy musimy pożegnać się z bohaterami. Ostatnia już ósma część sagi przesycona jest smutkiem, refleksją. Scena zapełnia się 70-80-90 latkami, nadal...