Każdy koniec był jednocześnie początkiem. Przez zimowy pejzaż przejeżdżała katarynka. Jej dźwięki przywracały do życia skute mrozem otoczenie i zdawały się opowiadać zapomniane historie. Muzyka płynęła z głębi grającego pudła i napełniała wsłuchujących się w nią nadzieją. Po srogiej zimie zawsze przychodzi ocieplenie, a te zdawało się wzrastać w miarę nasilania dźwięków. Katarynka powoli kończyła swoją podróż, a zima wkoło zamarła swej białej powłoce, niczym na obrazie malarskiego mistrza.

Jaume Cabre to zdecydowanie moje odkrycie roku. Miałem przyjemność obcowania z literaturą na światowym poziomie, pełną przepięknego, plastycznego języka i wspaniałym warsztatem pisarskim. Pomimo tego, iż jest to zbiór opowiadań, wszystkie historie posiadały tutaj ukryte połączenie. Jakaś niewidzialna nić stworzona przez autora połączyła to w jedną całość. Z pozoru zwykłe opowieści podczas czytania zyskały na jakości i wybiegły daleko poza swój wyznaczony repertuar. Cabre oczarował mnie grą słów i zorganizowanym stylem. Chłonąłem każdą linijkę tekstu, każdą stronę i każdy akapit. Ta książka była podróżą w głąb literatury i nie dała mi o sobie zapomnieć na długo po przeczytaniu.

Było w tym zbiorze coś magicznego, coś co nie da się opisać nawet kilkoma zdaniami. Barwność opisów, liczne detale i posługiwanie się słowem, to tylko część zalet "Podróży zimowej". Praktycznie wszystko tu ze sobą współgrało, nie ma tu słabych elementów. Co najwyżej jedno opowiadanie odstawało od reszty, ale ten mały mankament zanika w porównaniu z całą resztą niesamowitych tekstów katalońskiego pisarza. Dodatkowym atutem książki jest różnorodność, są teksty poważniejsze, ale i też takie bardziej na wesoło. W tej literackiej uczcie odnajdziemy miłość i niespełnienie, śmierć i życie, smutek i radość. Nic nie jest takie jak na pierwszy rzut oka wygląda, co tylko wzmacnia odbiór lektury i satysfakcję z końcowego rezultatu. Piękna to była podróż. W gąszczu niespotykanych sytuacji, każdy będzie mógł odnaleźć cząstkę siebie.

Każdy koniec był jednocześnie początkiem. Przez zimowy pejzaż przejeżdżała katarynka. Jej dźwięki przywracały do życia skute mrozem otoczenie i zdawały się opowiadać zapomniane historie. Muzyka płynęła z głębi grającego pudła i napełniała wsłuchujących się w nią nadzieją. Po srogiej zimie zawsze przychodzi ocieplenie, a te zdawało się wzrastać w miarę nasilania dźwięków....