Jest to trzecia biografia z tej serii jaką miałam okazję czytać. Nie zmieniam swojego zdania, uwielbiam biografie, chociaż pod koniec człowieka ogarnia nostalgia, melancholia, przejmujący smutek, a czasem nawet i łzy.

Tym razem padło na biografię Audrey Hepburn, którą kojarzy chyba każdy. Jej śliczna buzia mignęła Wam na pewno w przynajmniej jednym filmie. Nawet jeśli nie jesteście miłośnikami czy znawcami kinematografii. Ja się nie znam jako mała dziewczynka oglądałam „Śniadanie u Tiffany`ego” ale zapamiętałam tylko kota wyrzuconego na deszcz. Miałam traumę, bowiem było mi okrutnie żal zwierzaczka, dlatego nie oglądałam tego filmu jako starsza osoba, teraz planuję nadrobić wszystkie jej popularniejsze filmy. Ale nawet takiego ignoranta jak mnie nie ominęła fascynacja magnetyzującym spojrzeniem Audrey. Jej zdjęcie na okładce przyciąga wzrok. Nie sposób przejść obok obojętnie. Także i mnie skusiła opowieść o tej niezwykłej kobiecie.

Audrey miała trudne dzieciństwo, jej rodzice się rozwiedli, ojciec ich porzucił. Całe dorosłe życie zostało napiętnowane tymi wydarzeniami, wznieciło w niej lęk przed porzuceniem,. Później nadeszła wojna, najpierw łagodnie obchodząca się z jej miastem, później coraz brutalniej wdzierająca się w życie dziewczynki, która musiała z dnia na dzień dorosnąć, przestać się bawić, a zacząć działaś w ruchu oporu i w podziemiu. Wiele się zmieniło, na gorsze, po nieudanej alianckiej operacji Market Garden, wtedy zaczął się prawdziwy głód, prawdziwa bieda. Audrey z powodu wygłodzenia przestała dawać lekcje tańca a zaczęła przymierać głodem. Dopiero koniec wojny przyniósł poprawę jej sytuacji. Po wojnie, młodą dziewczyna chciała nadal tańczyć, marzyła o zostaniu baletnicą, niestety głód w latach wojny i przerwy w treningu sprawiły, że musiała pożegnać na zawsze tiulową spódniczkę i baletki. W ten sposób jej los się dokonał… zwróciła się w stronę sceny i poczyniła pierwsze drogi na ścieżce, która zapewni jej miejsce wśród największych gwiazd kina i zapewni nieśmiertelność.
Można wiele mówić o jej urodzie o jej cudownej filigranowej figurze, która w czasach jej świetności nie była modna. Audrey niemalże przez całe życie ważyła około 50 kg przy wzroście 170 cm. Więc trzeba było się nieźle natrudzić, aby ukryć jej kościstość. Ale Audrey wypracowała swój styl, to klasyczna elegancja.

„Oczarowanie. Życie Audrey Hepburn” nie jest książką, która skupia się wyłącznie na jej karierze aktorskiej, co byłoby niestawialne dla każdego, kto nie jest szalonym kino maniakiem. Autor harmonijnie łączy jej życie zawodowe z życiem prywatnym. Tworząc składną historię, dającej wgląd w całokształt jej życia i twórczości. Jej romanse, życie prywatne, marzenie o szczęśliwym domu pełnym dzieci i jej kariera, recenzje pełne zachwytów osobą Audrey. Grała z największymi gwiazdami kina tamtych czasów. Pełna ciepła, to do niej wszyscy biegli, aby się wypłakać i szukać rady, przy całej swej łagodności była jednak niezwykle stanowcza jeśli chodzi o sprawy dla niej istotne, takie jak garderoba, czy imidż.

Mogłabym pisać i pisać i musiałabym przepisać Wam biografię. Ta książka wzbudziła moje wielkie zainteresowanie osobą tej aktorki i już rozglądam się za jej filmami.
Bardzo polecam „Oczarowanie” na lekturze tej książki spędziłam przemiły sobotni wieczór, na sam koniec oczywiście się popłakałam. Bo tak jak od początku życie Audrey było intensywne, tak do końca nie zwalniała tempa dając siebie innym i nie oszczędzając swojego ciała.

Coś pięknego, po prostu coś pięknego! Dodatkowo książka jest super wydana, twarda, solidna oprawa i szycie a w środku sporo fotografii z różnych okresów życia Audrey i z jej najważniejszych filmów.

Jest to trzecia biografia z tej serii jaką miałam okazję czytać. Nie zmieniam swojego zdania, uwielbiam biografie, chociaż pod koniec człowieka ogarnia nostalgia, melancholia, przejmujący smutek, a czasem nawet i łzy.

Tym razem padło na biografię Audrey Hepburn, którą kojarzy chyba każdy. Jej śliczna buzia mignęła Wam na pewno w przynajmniej jednym filmie. Nawet jeśli nie...