Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografie to trudny kawałek chleba. Wszak duża część czytelników zna opowiadaną historię, więc trudno o zaskoczenia „fabularne”. Najlepiej wypadają więc te, które frapują formą, nieoczekiwane syntezy lub punkty widzenia albo pisane przez osoby z zacięciem śledczego, potrafiące dotrzeć do nieoczywistych faktów i świadków. Najgorsze są natomiast te, w których biografia zamienia się w hagiografię. Niestety Sylvie Simmons poszła właśnie tą ostatnią drogą. Szkoda tym większa, że zarówno życie, jak i twórczość Leonarda Cohena są fascynujące. W książce kanadyjski bard przedstawiony jest prawie jak święty, a narkotyczne ekscesy, kompulsywne i dość chaotyczne poszukiwanie sensu istnienia, zdrady i nielojalności pozostają nieskomentowane na zasadzie „jak się tak stało, to znaczy, że musiało się stać”. Podobnie z twórczością. Każdy, kto miał okazję przeżywać premiery jego płyt wie, jak skrajne oceny nawet wśród miłośników potrafiły zbierać. Również tło, które mogłoby dać odpowiedź na wiele pytań, pozostaje praktycznie puste. Dostajemy wprawdzie potężną dawkę encyklopedycznych faktów (listy muzyków sesyjnych i koncertowych, lokalizacje studiów nagrań),trochę dykteryjek i opowieści świadków kariery Cohena, jednak niewiele wnoszą do rozwiązania zagadki jego geniuszu. Jedyną mocną stroną tej pozycji są zamieszczone w niej zdjęcia. Jak na 600 stron to zdecydowanie za mało. Lepiej ten czas spożytkować na przesłuchanie dyskografii Mistrza. Choćby miałby to być setny raz.