Ależ tak. Może nie przepadam jakoś tak szczególnie, ale w sumie lubię Emmę Chase. A przynajmniej to, co do tej pory przeczytałam lubię. Nie miałam więc większych problemów, aby zabrać się za lekturę. No i co ważne, mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać. Myślę sobie, że akurat w przypadku tej autorki to może być kluczowe.
W sumie od samego początku miałam mętlik w głowie. Bo z jednej strony jakieś tam teksty wywoływały we mnie śmiech, a może nawet jeśli nie śmiech, to uśmiech, inne natomiast w sąsiedniej linijce sprawiały, że zastanawiam się ile jeszcze wytrzymam tekstów o twardych narządach i tym co bohater chciałby z nimi zrobić, gdzie włożyć i co nimi wyczyniać. Ale cóż tam.
Dla mnie kluczem do polubienia tej książki było potraktowanie jej jako bajkę. Co chyba mi się udało, bo od momentu kiedy przestawiłam trybiki, żaden twardy narząd nie był mi straszny. Jako, że to bajka nie kwestionowałam powodów bohaterów do ich zachowania, nie rozważałam jak można zgodzić się na układ Księcia, nie myślałam o tym co wydaje się z pozycji zwykłego zjadacza chleba mało rzeczywiste. Ale to przecież bajka.
Z pełną odpowiedzialnością mogę przyznać, że najbardziej podobał mi się początek. Pierwsze spotkanie, drugie, konsekwencje tak mniej więcej do momentu podróży do pałacu. Potem za serce chwytały zwykłe ludzkie odruchy bohaterów, ich relacje, zachowanie Olivii, wyjaśnienia dotyczące znajomości z Lucy też wiele wniosły, ale muszę przyznać, że lubiłam Nicholasa coraz mniej. Niemal z każdą kartką traciłam do niego serce, a popis jaki dał pod koniec świadczy tylko o tym, że nie był tylko dupą wołową, ale wielką dupą wołową. I w zasadzie kiedy sam to przyznał, przeszło mi jego nielubienie.
Jako para są fajni. Bardzo fajni. Mam nadzieję, że Olivia z właściwym sobie uporem utemperuje Nicholasa i nie pozwoli mu na kolejne głupie myśli i pomysły.
Tak, to bajka. Bajka pozwalająca na przymykanie oka na rzeczy, które w innej powieści mogłyby wbijać nam szpilki w różne części ciała czy wywoływać niedowierzanie. A jeśli uwierzymy w to, uwierzymy i we wszystko inne.
I tak sobie myślę, że to bardzo dobra lektura na poprawę nastroju, na odprężenie, na zadowolenie. Coś aby sprawić nam przyjemność i może pomyśleć z rozrzewnieniem, że są dnie kiedy nam też przydałby się jakiś taki Książę (niezależnie od tego, którego posiadamy).

Ależ tak. Może nie przepadam jakoś tak szczególnie, ale w sumie lubię Emmę Chase. A przynajmniej to, co do tej pory przeczytałam lubię. Nie miałam więc większych problemów, aby zabrać się za lekturę. No i co ważne, mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać. Myślę sobie, że akurat w przypadku tej autorki to może być kluczowe.
W sumie od samego początku miałam mętlik w...