opowiadania pisane gwarą warszawską

opowiadania pisane gwarą warszawską

Bardzo lubię Wiecha, ale wychodzi na to, że najlepsze są jego kawałki czysto warszawskie, praskie i ogólnie z bieżącej tematyki. Wycieczka w krainę historii - a tak jest w przypadku "Heleny w stroju niedbałem", czegoś w rodzaju humorystycznego pocztu królów polskich - wyszła bowiem średnio, wymuszenie i dziś już raczej trąci przaśnością. Owszem, tu i tam można się uśmiechnąć, niektóre historyjki potrafią ująć abstrakcją i absurdalnym podejściem do tematu, ale jako całość książka jest niezbyt ciekawa i dość szybko zaczyna nużyć klepaniem na jedno kopyto.

Bardzo lubię Wiecha, ale wychodzi na to, że najlepsze są jego kawałki czysto warszawskie, praskie i ogólnie z bieżącej tematyki. Wycieczka w krainę historii - a tak jest w przypadku "Heleny w stroju niedbałem", czegoś w rodzaju humorystycznego pocztu królów polskich - wyszła bowiem średnio, wymuszenie i dziś już raczej trąci przaśnością. Owszem, tu i tam można się...

Trudno niniejszą książkę traktować jako przewodnik po historii Polski, raczej jest to poczet królów i książąt w krzywym zwierciadle. Jeżeli zaakceptujemy przyjętą przez „Wiecha” specyficzną formułę publikacji oraz tekst pisany przedwojenną gwarą warszawską, wówczas możemy czerpać przyjemność z lektury. Choć nie zawsze z tezami Pana Teosia Piecyka można się zgodzić (ja miewałem zdanie odrębne).
Z doświadczenia wiem jednak, że proza Pana Stefana nie każdemu przypada do gustu, może ze względu na ową gwarę – bywa czasem zbyt hermetyczna, a przez to mało zrozumiała i tekst przestaje śmieszyć. Odnoszę też wrażenie, że po latach milej wspomina się mowę lwowskich batiarów, aniżeli warszawskich andrusów :-) Tak sobie myślę, że do „Heleny w stroju niedbałem” konieczny jest appendix w postaci audiobooka – ideałem byłby Pan Jarema Stępowski, choć Pan Zbigniew Buczkowski w roli lektora wydaje się wyborem trafionym.

Trudno niniejszą książkę traktować jako przewodnik po historii Polski, raczej jest to poczet królów i książąt w krzywym zwierciadle. Jeżeli zaakceptujemy przyjętą przez „Wiecha” specyficzną formułę publikacji oraz tekst pisany przedwojenną gwarą warszawską, wówczas możemy czerpać przyjemność z lektury. Choć nie zawsze z tezami Pana Teosia Piecyka można się zgodzić (ja...

Niemożebnie mnie te polskie dzieje ubawiły. Charakterystyka polskich władców - przednia.
Moimi faworytami została królowa Bona i Zygmunt Stary. W wielu momentach miałam wrażenie, że Kabaret „Neonówka” tchnie podobną stylistyką. Czyżby sobie trochę Wiecha, z Wiecha przykaraulił? 😉
A po lekturze zostałam z gotowym zwrotem do charakterystyki postaci: „honorowy do obrzydliwości”. 😉

Niemożebnie mnie te polskie dzieje ubawiły. Charakterystyka polskich władców - przednia.
Moimi faworytami została królowa Bona i Zygmunt Stary. W wielu momentach miałam wrażenie, że Kabaret „Neonówka” tchnie podobną stylistyką. Czyżby sobie trochę Wiecha, z Wiecha przykaraulił? 😉
A po lekturze zostałam z gotowym zwrotem do charakterystyki postaci: „honorowy do...

Jest tu sporo humoru, poprzekręcanych nazwisk, wymyślonych wyjaśnień królewskich przydomków oraz wielu wydarzeń historycznych. Dowiadujemy się, dlaczego Kopernik zajął się astronomią, co robiła Bona zanim została królową, co serwowano na czwartkowych obiadach i wiele wiele innych "faktów". O Wiechu słyszałem sporo dobrego i wreszcie go poznałem. Jako miłośnik prawie każdego rodzaju humoru, jestem zadowolony z tego. Audiobook przeczytał wybornie Zbigniew Buczkowski, co było dodatkowym atutem.

Jest tu sporo humoru, poprzekręcanych nazwisk, wymyślonych wyjaśnień królewskich przydomków oraz wielu wydarzeń historycznych. Dowiadujemy się, dlaczego Kopernik zajął się astronomią, co robiła Bona zanim została królową, co serwowano na czwartkowych obiadach i wiele wiele innych "faktów". O Wiechu słyszałem sporo dobrego i wreszcie go poznałem. Jako miłośnik prawie każdego...

A u Wiecha bez zmian - lekko się to czyta, czuć lekkość pisania, ale humor do mnie nie trafia, a praktycznie wszystkie teksty są o tym samym, czyli o sporach i pobiciach kończących się przed sądem.

A u Wiecha bez zmian - lekko się to czyta, czuć lekkość pisania, ale humor do mnie nie trafia, a praktycznie wszystkie teksty są o tym samym, czyli o sporach i pobiciach kończących się przed sądem.

Kiedy chcę sobie poprawić humor sięgam po "Helenę" w formie audiobooka w znakomitej interpertacji Zbigniewa Buczkowskiego. I chociaż znam te opowiadania prawie na pamięć, to wciąż pękam ze śmiechu. Jedno z najlepszych dzieł Wiecha.

Kiedy chcę sobie poprawić humor sięgam po "Helenę" w formie audiobooka w znakomitej interpertacji Zbigniewa Buczkowskiego. I chociaż znam te opowiadania prawie na pamięć, to wciąż pękam ze śmiechu. Jedno z najlepszych dzieł Wiecha.

Wiecha albo się lubi za jego styl i język, albo męczy się czytając niezrozumiały tekst. Połączenie pocztu królów wplecionych w czasy przedwojennej Warszawy, ukazujący jej rys historyczny i kulturowy. Lekko humorystyczne a co najważniejsze wzbudza zaciekawienie i chęć zgłębienia losów naszych władców.

Wiecha albo się lubi za jego styl i język, albo męczy się czytając niezrozumiały tekst. Połączenie pocztu królów wplecionych w czasy przedwojennej Warszawy, ukazujący jej rys historyczny i kulturowy. Lekko humorystyczne a co najważniejsze wzbudza zaciekawienie i chęć zgłębienia losów naszych władców.

Bardzo udane pierwsze spotkanie z autorem. Ubawiłam się nieprzeciętnie. Pan Piecyk- fenomenalny :) polecam

Bardzo udane pierwsze spotkanie z autorem. Ubawiłam się nieprzeciętnie. Pan Piecyk- fenomenalny :) polecam

Wspaniała uczta językowa, aż chciałoby się zacząć mówić w gwarze warszawskiej. Losy Polski opisane ze wspaniałym humorem, nieraz się uśmiechnęłam szeroko czytając.

Wspaniała uczta językowa, aż chciałoby się zacząć mówić w gwarze warszawskiej. Losy Polski opisane ze wspaniałym humorem, nieraz się uśmiechnęłam szeroko czytając.