Donato Carrisiego fanom kryminałów przedstawiać nie trzeba. Nawet jeśli należy do twórców kombinujących i chcących zwieść czytelnika, zawsze wie, kiedy ta zabawa staje się zbyt naciągana i potrafi w odpowiednim momencie wstrzymać wodze. Póki co, choć sięgałem po większość jego dokonań, nie zawiodłem się na żadnym. Każda z pozycji trzymała przynajmniej dobry poziom, a silne charaktery sprawiały, że zaangażowanie także nie poszło w las.

„Dziewczyna we mgle”, o której będzie tutaj mowa, jest o tyle ciekawą przedstawicielką twórczości włoskiego pisarza, że staje się także podwaliną jego reżyserskiego debiutu. W związku z tym pojawia się na wstępie pytanie, na ile jest to rozbudowana scenariuszowa wprawka, na ile zaś kompetentna pozycja, która wydała się twórcy idealną do przeniesienia jej na ekrany.

Same składowe wydają się tyleż znajome, co intrygujące. Ginie wzorowa nastolatka żyjąca w niewielkim, prowincjonalnym miasteczku. Kiedyś żyjącemu z turystyki, obecnie po części czerpiąca profity z wydobywanych zasobów naturalnych. W sprawę wikła się popularny i medialny śledczy, który ma za sobą pewne wpadkę i zrobi wszystko, by zatrzeć złe wrażenie, po czym ponownie wypłynąć na powierzchnię w glorii i chwale.

Pewnym jest, że gdzieś już to słyszeliśmy, ale autor umie opowiadać tak, by oklepane elementy ukazać od innej strony. Chociażby postać śledczego wykreowana jest inaczej od znanych norm. Nie tyle zależy mu na rozwiązaniu sprawy, co poprawieniu własnej reputacji. Zdajemy sobie sprawę, że posiada doświadczenie i wiedzę, ale prawdziwym motorem jego działań są pochwały i blask jupiterów, nie zaś oddanie sprawiedliwości.

Także kreacja głównego podejrzanego budzi autentyczną ciekawość. Nauczyciel z niewielkiej mieściny, którego największym problemem jest konflikt wewnętrzny. Dorastająca córka, ciągłe adaptowanie się do nowego środowiska i walka o odrodzenie uczucia u żony, to fundamenty na podstawie których powoli poznajemy jego charakter. Przy tym cały czas nie możemy być niczego pewni. Carrisi rzuca tropy, acz za wszelką cenę unika klarowności, tworząc otoczkę tajemnicy aż do wielkiego finału.

Mamy więc do czynienia nie tyle nawet ze starciem sprzecznych obozów, co z dwoma chwiejnymi i odległymi od siebie osobowościami. Żadna z tego walka wielkiego złego z wielkim dobrym, ale kraina niejednoznaczności i pokus wychodzących jedna za drugą na światło dzienne. Wszystko skąpane w charakterystycznej euforii mediów i zwykłych gapiów, dla których zaginiona dziewczyna ma nikłe znaczenie, zaś sama otoczka pobudza ich zapotrzebowanie na atrakcyjną makabrę.

Wszelkie elementy składają się wdzięcznie, płynie się przez lekturę prędko, może nawet aż za bardzo. Wspominałem już o wątpliwościach związanych z przeniesieniem tej pozycji na ekrany i nie mam wątpliwości, że to kompetentna książka sama w sobie. Mimo to widzę, że nie jest tak klimatycznie rozbudowana i dopieszczona przez autora, jak poprzednie dokonania, co może się przełożyć na upiększenie pewnych detali w wersji kinematograficznej.

Bawiłem się podczas czytania dobrze, choć wydaje mi się, że można było bardziej zarysować i wyeksploatować atmosferę mieściny. Mamy tu co prawda pewien szczególny typ religii, swoistą zaściankowość, ale to odrobinę za mało. Również nie jestem do końca przekonany czy tym razem znakomite wyczucie do twistów zostało zachowane. Wodzenie za nos wychodzi przez większość czasu wspaniale, ale pod sam koniec można odnieść wrażenie, że być może poszło to wszystko o jeden krok za daleko. Pomijając te niedociągnięcia Donato Carissi w Dziewczynie we mgle znów pokazuje, że zna się na swojej robocie i potrafi przyciągnąć do tworzonych intryg i postaci. Nawet jeśli nie jest to najlepsza pozycja w jego dorobku, wciąż umiejętnie się broni i każdy kto ceni sobie kryminały na poziomie, powinien mieć ją w swojej kolekcji.

Patryk Rzemyszkiewicz