"Kościół z ogromną dziurą w dachu, przez którą przeleciałby helikopter, pałac z dziesiątkami renesansowych krużganków nadgryzionych przez wieki, w większej części zrujnowany, dom, którego przysłupowa konstrukcja kładzie się pokotem do rzeki... czym zachwyciły ich właścicieli?"

Autora zawsze interesowali dziwacy. Tym razem, co w jego utworach się nie zdarzało, to osoby z imienia i nazwiska. "Dziwacy", bo ratują coś, o co nikt nie dba, co jest niechciane. Oni zaś nie przyglądają się obojętnie, jak władze gmin, jak konserwatorzy zabytków, tylko rzucają na szalę swe pieniądze, życie, czas, by uratować coś, czego ratowanie powinno być podstawową troską mieszkańców tych miejscowości. A nie jest. Bo zabytki są jedynym autentycznym skarbem przeszłości, który pozwala się przywiązać i być dumnym ze swej małej ojczyzny. A co więcej, są jedynym wyróżnikiem od setek innych miejscowości, który może przyciągnąć zainteresowanie gości, turystów, przejezdnych. Mówię o rzeczach praktycznych, bo pojęcia "piękna", "dziedzictwa pokoleń", "świadków przeszłości" dla tak wielu są pustymi słowami. Dolny Śląsk był (czy jeszcze jest?) w nie tak bogaty - tych 7 miejsc, 7 historii to kropla w morzu potrzeb i w szeregu podobnych ludzkich losów. Wspomniane tu obiekty miały szczęście do swych opiekunów. Nie są to wszystkie uratowane, ale ci ludzie mają za sobą szczególne historie. Wszystkie podobne obiekty potrzebują dziś kogoś takiego jak oni, kogoś, kto wytłumaczy ludziom z okolicy, że to nie jest źródło materiału budowlanego na kolejne komórki, lecz bogactwo i dziedzictwo - nie niemieckie, NASZE, bo jest tu, z nami. Żeby je naprawdę uratować, potrzebne byłyby chyba inne rozwiązania prawne, rozwiązania kompleksowe, ułatwienia - mamy zdecydowanie za mało "bożych szaleńców", jak ci, w stosunku do potrzeb. Ale wszystkim - wielu jest mniej znanych, wielu jeszcze walczy - winniśmy wdzięczność za ich zaangażowanie. Nie mają żadnej taryfy ulgowej, a niegdysiejsi budowniczowie tych obiektów często dysponowali znacznie większymi środkami.

Poza tym autor opowiada - długimi zdaniami, trochę się w nich wikłając, by nie operować imionami i nazwiskami - swoją własną, rodzinną historię. Lubię jego prozę, choć ta tu jest inna - jakaś taka zawoalowana. W niektórych epizodach autor oddaje głos swym postaciom, w innych mówi jako narrator. Wszystkie te miejsca są mi bliskie, wszystkie znam, ale nie znałem wszystkich tych postaci, niekiedy ich głębszych motywacji i losów. Ludzie, dzięki którym tych kilka wyjątkowych obiektów nie marnieje. Warto było. Literatura ku pokrzepieniu serc.

"Kościół z ogromną dziurą w dachu, przez którą przeleciałby helikopter, pałac z dziesiątkami renesansowych krużganków nadgryzionych przez wieki, w większej części zrujnowany, dom, którego przysłupowa konstrukcja kładzie się pokotem do rzeki... czym zachwyciły ich właścicieli?"

Autora zawsze interesowali dziwacy. Tym razem, co w jego utworach się nie zdarzało, to osoby z...