Autor podjął się trudnej sztuki kontynuacji książki Philipa K. Dicka, a jednocześnie filmu wyreżyserowanego przez Ridleya Scotta. Chociaż pozornie „Dzień rozliczenia” przedstawia dalszy ciąg przygód filmowego Deckarda, to K.W. Jeter z powodzeniem wmiksował w fabułę również elementy/postacie znane z powieści „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?”. Powstał w ten sposób twór trochę autonomiczny, czerpiący jednocześnie z filmu i wspomnianej książki, w pewnym zakresie stojący też z oboma dziełami w sprzeczności, a tym samym nie dający się zaszufladkować jako prostolinijna kontynuacja jednego czy drugiego.

Bez wątpienia K.W. Jeter nie poszedł jednak na łatwiznę. Książka w intersujący sposób wypełnia luki i niedopowiedzenia, które pozostawił po sobie Ridley Scott. Autor w sposób przewrotny interpretuje błędy lub dziury fabularne, zidentyfikowane w oryginalnej wersji filmu, a następnie buduje na ich podstawie szokującą teorię spiskową. Stanowi ona trzon powieści i rzuca nieznane światło na wydarzenia, które rozegrały się w z listopadzie 2019 r. w Los Angeles.

Zbyt częstą manierą Jetera jest niestety odtwarzanie scen/dialogów znanych z filmu w ramach teoretycznie nowych sytuacji. Prawdopodobnie był to zabieg celowy, nastawiony na wywołanie nostalgicznego nastroju, ale wyszło z tym niestety różnie. Przede wszystkim jednak „Blade Runner II: Dzień rozliczenia” w udany sposób pogłębia pytania zadane przez Dicka o naturę człowieka, tego zarówno prawdziwego, jak i sztucznego. Pozostawia ponadto czytelnika z dziwnym uczuciem, że już nigdy nie będzie patrzył na „Blade Runnera” Scotta tak samo, jak przed poznaniem historii opowiedzianej przez K.W. Jetera.

Autor podjął się trudnej sztuki kontynuacji książki Philipa K. Dicka, a jednocześnie filmu wyreżyserowanego przez Ridleya Scotta. Chociaż pozornie „Dzień rozliczenia” przedstawia dalszy ciąg przygód filmowego Deckarda, to K.W. Jeter z powodzeniem wmiksował w fabułę również elementy/postacie znane z powieści „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?”. Powstał w ten sposób...

Nie czytałem pierwowzoru więc możliwe ze moja ocena jest bardziej obiektywna :>. Bez problemu dotrwałem do końca.

Nie czytałem pierwowzoru więc możliwe ze moja ocena jest bardziej obiektywna :>. Bez problemu dotrwałem do końca.

Skończyłem dopiero za drugim podejściem, za pierwszym przerwałem mniej więcej w połowie.
Czyta się całkiem nieźle, jednak patrząc przez pryzmat pierwowzoru to już niestety nie to samo i sporo brakuje do owego pierwowzoru

Skończyłem dopiero za drugim podejściem, za pierwszym przerwałem mniej więcej w połowie.
Czyta się całkiem nieźle, jednak patrząc przez pryzmat pierwowzoru to już niestety nie to samo i sporo brakuje do owego pierwowzoru