Czytanie przygód Wędrowycza to trochę jak taplanie się w błocku. Bywa zabawnie, chwilami jest wręcz przyjemnie, ale co się człowiek przy tym uświni i ile wysiłku poświęci później na doprowadzenie do ładu ciuchów, to już zupełnie inna sprawa. I na drugi raz będzie - w teorii - ostrożniejszy i po prostu ominie błotnistą czeluść. Chyba że jest masochistą i spróbuje jeszcze raz. Bo może jednak poprzednim razem źle zapamiętał, albo tamto błocko było jakieś inne, gorsze. No więc nie. Błocko jest wciąż to samo.

Książka zawiera 19 opowiadań, z czego połowa ukazała się kilka lat wcześniej w nieodżałowanym "Fenixie". Część z nich jest całkiem zabawna (najstarsze "Weźmisz czano kure...", "Lenin"), a część nawet ma klimat ("Okazja", "W kamiennym kręgu"), ale przeważają teksty słabe, z pretekstową fabułą, nierzadko wręcz głupie ("Problemy", "Dziadek", "Titanic"), a do tego czasami bezsensownie wulgarne, przy czym w tej ostatniej kwestii palmę zwycięstwa dzierży zamykające książkę "Pogotowie". Z całego zbioru znowu najlepiej wypadają teksty pozbawione Wędrowycza jako głównego bohatera - "Lenin 2. Coś przetrwało" (do chwili pojawienia się wojsławickiego pijusa, bo wtedy humor idzie na przaśny pysk) i "W kamiennym kręgu", tekst najdłuższy tutaj, mający zadatek na większą historię, ale oczywiście po pojawieniu się Wędrowycza szybko zamknięty w oparach alkoholu.

Lektura bywa więc zabawna, ale bywa też cierpka, czy wręcz po prostu przykra. Raczej trochę czasu minie, nim znów sięgnę po niechlujnie pisane pijackie głupawki rodem z Wojsławic...

Czytanie przygód Wędrowycza to trochę jak taplanie się w błocku. Bywa zabawnie, chwilami jest wręcz przyjemnie, ale co się człowiek przy tym uświni i ile wysiłku poświęci później na doprowadzenie do ładu ciuchów, to już zupełnie inna sprawa. I na drugi raz będzie - w teorii - ostrożniejszy i po prostu ominie błotnistą czeluść. Chyba że jest masochistą i spróbuje jeszcze...