Bohaterem Dziewięciu Książąt Amberu jest Corwin. Młody mężczyzna o nieprzeciętnej sile, inteligencji oraz ogromnym sprycie. Poznajemy go w momencie, kiedy wybudza się ze śpiączki w podejrzanej, prywatnej klinice uświadamiając sobie, że nie zna swojej przeszłości ani okoliczności znalezienia się tam. Faszerowany narkotykami Corwin próbuje dotrzeć do swojej przeszłości, wydostając się szybko ze szpitala i udając się do swojej siostry, która pobyt w klinice opłacała. Główny bohater natychmiast zostaje rzucony w wir nie do końca zrozumiałych dla siebie wydarzeń, sieć intryg i udaje mu się utrzymać na powierzchni dzięki zatajeniu faktu swojej amnezji.
Sama amnezja Corwina pozostawia trochę do życzenia, jest mało wiarygodna. Choć zachowuje pozory normalnego funkcjonowania i przemknąć się przez początkową sieć intryg i zasadzek na swoje życie, jego jego wyjątkowy spryt i dziwne, nagłe przebłyski pamięci wydają się być nieco prawdopodobne. I choć nie jestem lekarzem, mam wrażenie, że wychodzenie z amnezji to dużo bardziej stonowany proces.
Jedno można przyznać z czystym sumieniem: nasz bohater ma niesamowity wręcz talent do ściągania na siebie kłopotów i choć nie brak mu sprytu, z pewnością brakuje mu pokory i rozwagi. Corwin szybko zmienia towarzystwo, poznaje dalszą część swojego zaginionego rodzeństwa, tytułowych dziewięciu książąt Amberu, wielkiej krainy, której wszystkie inne światy są jedynie odbiciem i rzuca się w karkołomną serię zdarzeń, która od początku powodowała u mnie silne poczucie, że zakończy się klęską.
Bohaterowie, wokół których skupia się akcja Kronik Amberu mają coś w rodzaju syndromu superbohatera - działają bez przygotowania, bez pomyślunku i nie mierzą sił na zamiary. A wiadomo, jak mówi stare jak świat przysłowie: i Herkules dupa, kiedy wrogów kupa.
Zelazny nie zanudza. W I tomie Kronik Amberu akcja pędzi na złamanie karku i gdy już otrząśniemy się po jednym wydarzeniu, czekają na nas następne. Akcja pędzi jednak trochę za szybko, wydarzenia ograniczone są do lakonicznych opisów, dialogi do minimum a opisy krajobrazu użyte tylko, kiedy zajdzie konieczna potrzeba. Wspomniane opisy krajobrazu choć lakoniczne, są treściwe i bardzo plastyczne. Mam jednak wrażenie, że książka ta byłaby lepsza, gdyby wzbogacić ją o dodatkowe 100 stron, które służyłyby głębszemu rozwinięciu tła do wydarzeń. Z początku nie budziła ona mojego zainteresowania i wątki wydawały mi się prowadzone trochę "na siłę", jednak wraz z upływem stron powieść zyskiwała tempa i wciągała coraz bardziej.
Fenomenalnym pomysłem okazał się krótki wątek tworzenia systemów religijnych w poszczególnych odbiciach Amberu (jednym z takich właśnie odbić jest nasza Ziemia, jednak akcja na niej ogranicza się do niezbędnego minimum - co również jest ciekawym zabiegiem, bo światy Zelaznego są świetnie skonstruowane i wcale za naszą Ziemią nie tęskniłam), które w moim odczuciu mogłyby stanowić bardzo zmyślną krytykę.

[...]

Całość na: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/2014/01/roger-zelazny-dziewieciu-ksiazat-amberu.html#more

Bohaterem Dziewięciu Książąt Amberu jest Corwin. Młody mężczyzna o nieprzeciętnej sile, inteligencji oraz ogromnym sprycie. Poznajemy go w momencie, kiedy wybudza się ze śpiączki w podejrzanej, prywatnej klinice uświadamiając sobie, że nie zna swojej przeszłości ani okoliczności znalezienia się tam. Faszerowany narkotykami Corwin próbuje dotrzeć do swojej przeszłości,...