Bardzo lubię Jakuba Ćwieka, zarówno jako pisarza, jaki i człowieka. A raczej lubię moje wyobrażenie o nim, bo przecież nie znam faceta. Ale dopóki w uszach dudni rock'n'roll jest fajnie! Nareszcie przyszła ta wiekopomna chwila, kiedy ktoś był łaskaw oddać do biblioteki „Kłamcę”, a ja zupełnie przypadkiem tamtędy przechodziłam, więc uradowana (niemal w podskokach) przyniosłam książkę do domu. No i się zaczęło…

Bohaterem debiutanckiej książki Jakuba Ćwieka jest nordycki bóg oszustwa, ognia i śmierci. Czerpanie motywów z mitologii nie jest niczym odkrywczym, szczególnie, że tak paskudy charakterek jak Loki daje duże pole do popisu, jednak w „Kłamcy” wyjątkowe jest to, że nordycki olbrzym pracuje na zlecenie… archaniołów! Gabriel, Michał i Rafael nie jedno mają za uszami, a układy z Lokim są co najmniej podejrzane. Możliwości skrzydlatych bywają mocno ograniczone i kiedy posłańcy z nieba bezradnie rozkładają ręce, wówczas na scenę wkracza bóg kłamstwa ze swoimi sztuczkami. Trzeba jednak pamiętać, że wszystko ma swoją cenę, a komuś takiemu jak Loki z pewnością nie można ufać…

Debiut Ćwieka przypomina raczej zbiór opowiadań powiązanych ze sobą postaciami bohaterów, niż powieść jako taką. Co prawda poszczególne historie łączą się ze sobą, a z każdą kolejną przygodą coraz bardziej poznajemy przeszłość Lokiego, to jednak każdy kolejny rozdział stanowi osobną opowieść. W zasadzie nie ma to większego znaczenia, bo Jakub Ćwiek doskonale sprawdza się w krótkich formach. Śmiem nawet twierdzić, że każde kolejne opowiadanie jest coraz lepsze, jakby autor rozkręcał się w miarę pisania (tym bardziej nie mogę doczekać się kolejnych części „Kłamcy”). Sam pomysł na fabułę jest fantastyczny, a mieszanka bohaterów iście wybuchowa. Do tego dochodzi ostry jak brzytwa humor pisarza, doprawiony ironią i złośliwościami. Loki z całą swoją osobowością, pomysłowością i charakterkiem jest genialny, ale mimo wszystko moje serce skradł Gabriel!

Jakub Ćwiek jest utalentowanym pisarzem, który sprawnie posługuje się piórem. „Kłamca” wciąga już od pierwszej strony. Nie wiem, jak to się stało, ale zaczęliśmy czytać z tatą książkę mniej więcej w tym samym czasie (nadal obstaję przy wersji, że tata bezczelnie zwinął ją z mojego pokoju) i niewiele brakowało, a musielibyśmy ją sobie wyrywać z rąk! Tak sobie myślę, że gdyby Ćwiek był pisarzem amerykańskim, to stacje telewizyjne biłyby się o prawa do ekranizacji jego opowiadań. Ależ by z tego był wyśmienity serial. Już widzę obsadę, już słyszę ten genialny soundtrack… Ale zanim zupełnie zapędzę się w marzeniach powiem Wam tylko, że koniecznie MUSICIE przeczytać „Kłamcę”. Świetna rozrywka na wysokim poziomie gwarantowana!

Bardzo lubię Jakuba Ćwieka, zarówno jako pisarza, jaki i człowieka. A raczej lubię moje wyobrażenie o nim, bo przecież nie znam faceta. Ale dopóki w uszach dudni rock'n'roll jest fajnie! Nareszcie przyszła ta wiekopomna chwila, kiedy ktoś był łaskaw oddać do biblioteki „Kłamcę”, a ja zupełnie przypadkiem tamtędy przechodziłam, więc uradowana (niemal w podskokach)...