Moja ocena zapewne nie będzie obiektywna, jako że pierwszy raz czytałem tę powieść jako piętnastolatek. W nocy, przy mdłej lampce, żeby żaden inny domownik nie zorientował się, że wciąż czytam, zamiast spać. Nie ma siły, żeby nie udzielił mi się jej nastrój. A wiadomo, czym skorupka za młodu nasiąknie...
Powieść specyficzna. Gdy ją ocenić z perspektywy lat, treść jest bardzo naiwna, a owe "świniostwory" wydają się dziś śmieszne, nie straszne. Ale nastrój niesamowitości i osaczenia został wykreowany tak zręcznie, że bardzo możliwe, iż mimo senności czytałem dalej, bo zwyczajnie bałem się zgasić lampę.
Wizje głównego bohatera, z coraz szybszym migotaniem nieba, choć od stworzenia tej powieści minął wiek, wciąż wydają się świeże. I to pomimo, że motyw ten wykorzystywano do bólu w filmach i innych książkach. Mają w sobie ten zalążek oryginalności, który sprawia, że wcale nie wydają się banalne, choć po prawdzie powinny.
Do dziś, gdy widzę samotny dom nad jeziorem, w myślach, jezioro nazywam "Piekłem". Na szczęście ( a może niestety), w życiu widziałem tylko trzy takie domy. I nic niesamowitego się w nich nie działo.

Moja ocena zapewne nie będzie obiektywna, jako że pierwszy raz czytałem tę powieść jako piętnastolatek. W nocy, przy mdłej lampce, żeby żaden inny domownik nie zorientował się, że wciąż czytam, zamiast spać. Nie ma siły, żeby nie udzielił mi się jej nastrój. A wiadomo, czym skorupka za młodu nasiąknie...
Powieść specyficzna. Gdy ją ocenić z perspektywy lat, treść jest...