Trudno jest tą pozycję ocenić. Mam bardzo mieszane uczucia.

Książka ta jest dziwaczną hybrydą, chyba nie do końca udaną. Gdyby tak rozdzielić powieść od podręcznika i napisać dwie książki efekt końcowy może byłby bardziej satysfakcjonujący.

Autorka włożyła ogrom pracy w swoje dzieło i szacunek dla niej za to. Jednakże liczne dygresje historyczne a raczej wielostronicowe eseje nie wydają się być naturalną częścią historii. Momentami miałam wrażenie, że autorka chciała popełnić coś w rodzaju Umberto Eco.

Kolejny mój problem polegał na tym, że epokę Jagiellonów znam a raczej znałam nieźle w przeszłości.Chociaż od dawna do tematu nie wracałam, coś tam jeszcze po głowie mi się kołacze i wywody autorki były dla mnie dość nudne i jakby wtórne.

Z drugiej strony do Jasienicy wracam chętnie chociaż przecież wszystko już to wiem a i czytałam parę razy. Tutaj jakoś to wszystko nie zgrało się. Czyta się dobrze, talent jest ale całokształt raczej rozczarowuje.

Nie wiem, może autorka uważa, że przeciętny czytelnik to niedouczony absolwent gimnazjum, który konsekwentnie przewagarował przedmioty humanistyczne, któremu wszystko trzeba tłumaczyć łopatologicznie i który nie ma absolutnie podstawowej wiedzy na temat epoki kiedy to jego kraj był u szczytu politycznej potęgi.

Sama historii Dosi i innych bohaterów jest raczej depresyjna a ja nie lubię dołujących książek.

Ogólnie polecam ale na własną odpowiedzialność.

Trudno jest tą pozycję ocenić. Mam bardzo mieszane uczucia.

Książka ta jest dziwaczną hybrydą, chyba nie do końca udaną. Gdyby tak rozdzielić powieść od podręcznika i napisać dwie książki efekt końcowy może byłby bardziej satysfakcjonujący.

Autorka włożyła ogrom pracy w swoje dzieło i szacunek dla niej za to. Jednakże liczne dygresje historyczne a raczej wielostronicowe...