Raczej zawód. Po książkę sięgnąłem przez sentyment do „451 stopni…”. Opowiadania składające się na Kroniki trudno zaklasyfikować do fantastyki. Nie jest to ani space opera o trudach kolonizacji czerwonej planety i kontaktach z Marsjanami, ani wnikliwe studium nad zachowaniem człowieka w nowych okolicznościach. Luźno powiązane ze sobą krótkie formy trzeba by raczej traktować jak alegorie, nie przejmując się brakiem dbałości o realizm (np. Ziemianie poruszają się bez skafandrów, bez problemów komunikują się z Marsjanami i generalnie obie rasy są pod wieloma względami uderzająco podobne). W opowiadaniach czasem wybrzmiewa delikatna pacyfistyczna nuta, czasem pojawia się proekologiczne przesłanie. Niekiedy jest groteskowo, choć niezbyt zabawnie, i jakby blisko słabszych dzieł Lema czy Vonneguta. Najbardziej przypadły mi do gustu przepełnione poczuciem wyobcowania i samotności opowiadania jak Starzy czy Wycieczka na milion lat. Problem w tym, że nawet jeśli obierzemy opowiadania z (irytującej) formy, w środku znajdziemy myśli naiwne, infantylne. W chwili, gdy książka wchodziła na amerykański rynek, przesłanie Kronik pewnie miało większą siłę oddziaływania. Świat wygrzebywał się ze zniszczeń, a Stany Zjednoczone, w cieniu zimnej wojny, przystępowały do nowej walki o panowanie na Ziemi i w kosmosie. W innym miejscu i czasie to przesłanie robi mniejsze wrażenie.

Raczej zawód. Po książkę sięgnąłem przez sentyment do „451 stopni…”. Opowiadania składające się na Kroniki trudno zaklasyfikować do fantastyki. Nie jest to ani space opera o trudach kolonizacji czerwonej planety i kontaktach z Marsjanami, ani wnikliwe studium nad zachowaniem człowieka w nowych okolicznościach. Luźno powiązane ze sobą krótkie formy trzeba by raczej traktować...