Najpierw porównywałam G.R.R. Marina do Tolkiena – co już samo w sobie oznaczało, że G.R.R. Martin jest wielkim pisarzem. Obecnie myślę – że Martin przerasta Tolkiena i tworzy nowy świat na miarę naszych czasów (podobnie jak Tolkien tworzył swoją sagę na miarę XX wieku).

Przygniótł mnie smutek i gorycz IV części sagi. Zwątpiłam, że ktokolwiek doczeka się szczęśliwych zakończeń – a przecież autor i wcześniej nie oszczędzał swoich bohaterów.

Minęło tak niewiele czasu powieściowego od przybycia Roberta do Winterfell, a jednocześnie autor objął swoją sagą całe epoki – od wspomnień o upadku Valyrii, przez podboje Aegona Zdobywcy i panowania dynastii Targarye’nów aż do Aerysa, Rhaegara i Roberta.

Poznaję historię Westeros z taką samą przyjemnością – jak czytam o historii starożytności czy średniowiecza.

Wiele wydarzeń w powieści ma miejsce w jednym czasie – a niektóre wydarzenia w jednym miejscu – mają swój skutek w innej krainie. I kiedy przeniosłam się do Dorne, i na Żelazne Wyspy, i do Miasta Braavos – zastanawiałam się nad tym, w jaki sposób, i czy w ogóle – Asha, Arya lub księżniczka Arianne namieszają w grze o tron.

Brienne czasami przypominała mi Joannę d’Arc. I martwiło mnie, że autor może zgotować jej podobny los lub, że Jaime stanie się dla Brienne – tym czym Karol VII stał się dla Joanny. Ostatecznie - autor bardzo mnie zranił! Ale wbrew wszystkiemu – nadal mam nadzieję!

Lwiątka w Królewskiej Przystani nadal liczą się w grze o tron – choć są coraz bardziej samotni i coraz słabsi. Zaskoczyła mnie przepaść wyrosła między Jaime’m a Cersei. Myślałam, że będą się wspierać.

Lubię punkt widzenia Cersei – i dopóki nie spojrzałam w jej myśli, dopóty, czasami, ją podziwiałam. Okazała się próżną, szaloną i okrutną kobietą – do tego dość głupią. Kiedy Jaime wprost porównał ją do Aerysa – poczułam niepokój – bo wiadomo co Jaime zrobił z Aerysem. I do tego ta przepowiednia! Dziwne, że Cersei w Tyrionie widzi Nemezis – gdy ma DWÓCH młodszych braci! Nie pomyślałam też, że w przeszłości Cersei mogła sobie ostrzyć zęby na Rhaegara!

A kiedy Jaime wspominał swoją ostatnią rozmowę z Rhaegarem – na moment przed bitwą nad Tridentem – poczułam żal. Jak inaczej to się mogło zakończyć, gdyby Rhaegar zabrał Jaimiego nad Trident i gdyby miał go do ochrony przed Robertem. Bardzo lubię Jaimiego – także za ten spalony list!

Littlefinger to człowiek o kilku twarzach i co najmniej kilku maskach. Niepokoi mnie, tym bardziej, że widzę go tylko oczami Sansy. Lord Baelish jest politykiem, rozgrywa swoją partię, gra wszystkimi kartami i umie blefować. Przypomina mi Hugo Kapeta lub jego ojca Hugo Wielkiego – czyli człowieka o zupełnie zwykłym pochodzeniu, który stopniowo, zagarnia coraz większe obszary i coraz więcej władzy, i nawet jeśli sam nie uzyska korony – to otrzymają ją jego dzieci. Lord Baelish zaczął jako właściciel Paluchów – a obecnie jest lordem Tridentu, protektorem Doliny Arrynów i w sumie trzyma rękę na spadkobierczyni Winterfell. W krótkim czasie objął we władanie dużą część Westeros – a co jeszcze lepsze – NIKT nie traktuje go jak wroga!

Czułam ulgę, że Jon siedzi na Murze, Daenerys przebywa w Zatoce Niewolników i że o Tyrionie nie ma żadnych wiadomości. Brak informacji – to dobre informacje!

Martwi mnie co będzie z Samem, co z Aryią, co z moim Cebulowym Rycerzem?! Niepewność losów bohaterów – to udręka!

I jeszcze ta niezwykła klamra kompozycyjna - to majstersztyk!

Najpierw porównywałam G.R.R. Marina do Tolkiena – co już samo w sobie oznaczało, że G.R.R. Martin jest wielkim pisarzem. Obecnie myślę – że Martin przerasta Tolkiena i tworzy nowy świat na miarę naszych czasów (podobnie jak Tolkien tworzył swoją sagę na miarę XX wieku).

Przygniótł mnie smutek i gorycz IV części sagi. Zwątpiłam, że ktokolwiek doczeka się szczęśliwych...