Przyszłość polskiej Fantastyki
Nowe Idzie –praca zbiorowa (zbiór opowiadań)
Do przeczytania „Nowe Idzie” skusiło mnie jedno nazwisko - Wegner. Znałem już owego autora i po lekturze jego trzech książek stwierdzam, że człowiek zaczyna poszukiwać więcej. Traf chciał by opowiadanie Roberta pojawiło się właśnie w tym zbiorze. Najlepsze w tym jest jednak to, że opowiadanie poprzedza wydanie „Opowieści z meeekhańskiego pogranicza”, co jest dodatkową gratką dla fana.
Cały zbiór opowiadań został wydany w 2008 roku z inicjatywą ukazania, do czego zmierza polska fantastyka. Nie pojawiło się tu ani jedno nazwisko przedstawicieli „starych wyjadaczy” jak Pilipiuk, Grzędowicz czy Sapkowski. „Nowe idzie” to jak sama nazwa wskazuje, zbiór opowiadań autorów, którzy nie byli wtedy jeszcze jasnymi gwiazdami w świcie polskiej fantastyki, ale zabłysnęli i mają predyspozycję wybicia się. Większość autorów w zbiorze na rok 2008 miało już opublikowane kilka opowiadań min w „Nowej Fantastyce” czy już nieistniejącej (niestety) „Science Fiction, Fantasy & Horror” część załapało się do jakiegoś zbioru, poniektórzy mają na koncie pierwszą książkę. Na ówczesny 2013 rok min Robert M. Wegner ma już trzy książki na swoim koncie i jest już całkiem znanym autorem w społeczności miłośników fantastyki.
W „Nowe idzie” możemy się zaznajomić z jedenastoma autorami, na każdego z nich przypada po jednym opowiadaniu. Książkę rozpoczyna krótki wstępniak Michała Cetnarowskiego, który zajmował się redakcją ów zbioru. Możemy w nim wyczytać, z jakich pobudek powstała ta książka - jak dla mnie wstępniak jak najbardziej na plus. Następnie zagłębiamy się w opowiadania, a o to lista naszych autorów- Juraszek, Kilian, Majka, Małecki, Miszczak, Olejniczak, Przechta, Rogoża, Skalska, Wegner, Zbierzchowski. Opisywanie każdego opowiadania z osobna mijałoby się z celem jednocześnie wydłużając recenzję do niewyobrażalnych rozmiarów. Wspomnę tylko, że natkniemy się na umierający XIX wieczny Paryż, przeniesiemy się do klimatów postapokaliptycznych, poczytamy o fantastyce religijnej, przemierzymy czas i kosmos oraz dużo więcej. Natrafimy na teksty pisane całkowicie na trudne tematy oraz na opowiadania pisane w pełni dla rozrywki czytelnika. „Nowe idzie” daje nam szanse zmierzyć się z różnymi tekstami. Dlatego mamy duże prawdopodobieństwo odnaleźć w zbiorze opowiadanie trafiające właśnie do naszego gustu.
W mojej głowie pozostały dwa opowiadania „Oko Cyklonu” Pawła Majka oraz „Najpiękniejsza historia wszystkich czasów” Roberta M. Wegnera. Dwa opowiadania w zupełności od siebie różniące się jednak i jedno i drugie przykuwa na dłuższą chwilę. Co do innych opowiadań większość czytało mi się naprawdę miło, niestety przy niektórych czułem niepełne wykorzystanie tematu lub nie mogłem odnaleźć się w ich koncepcji.
Zbiór kończy rozmowa Rafała Kosika, Macka Guzka oraz Łukasza Orbitowskiego na temat współczesnej fantastyki oraz zbioru „Nowe idzie”.
Podsumowując „Nowe idzie” to ciekawa inicjatywa, którą na pewno warto przeczytać może nie z względu na same opowiadania, które prezentują kilkanaście różnych stylów, ale dla samej inicjatywy. Myślę, że każdy miłośnik fantastyki znajdzie tu, chociaż jedno opowiadanie dla siebie.
Ocena końcowa dla samego pomysłu i jego ujęcia 9/10. Nie pokuszę się na ocenę treści gdyż każde opowiadanie powinno uzyskać osobną notę.
Harnaś

Przyszłość polskiej Fantastyki
Nowe Idzie –praca zbiorowa (zbiór opowiadań)
Do przeczytania „Nowe Idzie” skusiło mnie jedno nazwisko - Wegner. Znałem już owego autora i po lekturze jego trzech książek stwierdzam, że człowiek zaczyna poszukiwać więcej. Traf chciał by opowiadanie Roberta pojawiło się właśnie w tym zbiorze. Najlepsze w tym jest jednak to, że opowiadanie...