Wspaniały język, wspaniałe żonglowanie baśniowymi motywami! W swoich opowieściach, powiązanych luźno miejscem akcji i powracającymi postaciami, Brzezińska ukazuje, jakie potencjalnie niszczące skutki mogą mieć baśniowe fabuły (spełnianie życzeń, magiczne kojarzenie małżeństw z książętami...). Jej świat, fantastyczny, a zarazem bardzo realistyczny - brudny, biedny, zawistny, okrutny, opisywany kontrastującym z nim gorzko-dowcipnym stylem, powalił mnie na kolana. Przy czym czy ten styl na pewno kontrastuje z rzeczywistością Wilżyńskiej Doliny? A może jednak cudownie i logicznie ją uzupełnia, właśnie takim czarnym, zgryźliwym poczuciem humoru. No i jak nie zachwycić się Babunią Jagódką, chutliwą wiedźmą, raz zgrzybiałą staruszką, raz chożą dziewoją, z mroczną tajemnicą, ni to dobrą, ni to złą, która czasem ludziom pomaga, owszem, ale nie zawsze im to faktycznie służy... Ot, taka siła natury - lub pogańskie bóstwo.
To warsztatowo i fabularnie jedna z najlepszych książek w polskiej fantasy, na jakie trafiłam. Nie mogę zrozumieć, czemu - mimo tylu zachęt i moich narzekań na brak dobrej polskiej literatury fantastycznej - nie zabrałam się już dawno temu za książki pani Brzezińskiej. To jedna z tych tajemnic istnienia, z którymi tylko Babunia Jagódka albo Niania Ogg mogłyby sobie sensownie poradzić.

Wspaniały język, wspaniałe żonglowanie baśniowymi motywami! W swoich opowieściach, powiązanych luźno miejscem akcji i powracającymi postaciami, Brzezińska ukazuje, jakie potencjalnie niszczące skutki mogą mieć baśniowe fabuły (spełnianie życzeń, magiczne kojarzenie małżeństw z książętami...). Jej świat, fantastyczny, a zarazem bardzo realistyczny - brudny, biedny, zawistny,...