„Alice Munro polskiej literatury“ – napisałabym gdybym była szefem marketingu w wydawnictwie. Napisałabym tak dlatego, że bycie Kornelem Filipowiczem nie wystarcza, żeby sprzedać książkę, a co dopiero cały nakład. Bo dzisiaj bycie dobrym pisarzem to za mało. W prozie Filipowicza nie ma porywającej fabuły, zwrotów akcji, a nawet, o zgrozo!, seksu. W prozie Filipowicza jest po prostu samo życie, takie jakie jest. Czy ktoś kiedykolwiek policzył ile statystycznie rozmaitych zdarzeń wydarza się w życiu pojedynczego człowieka? Z pewnością nie, ponieważ jest to niemożliwe, do zdarzeń bowiem zaliczałyby się zarówno przeżycia graniczne, ważne, jak i pozornie „nicnieznaczące“ epizody. Które z nich są ważniejsze i wywierają większy wpływ na nasze życie? Co jest godne opisania a co zapomina się następnego dnia? Czytanie opowiadań Filipowicza przypomina mi płynięcie łódką po rzece... wtedy wpada się w rodzaj transu, w którym człowiek odzyskuje wrażliwość zagłuszaną zwykle codziennym szumem. I jak niezwykle aktualnie brzmią niektóre z opowiadań, jak na przykład „Gdy przychodzą we śnie“... Bo to, co uniwersalne jest zawsze aktualne. Bardzo zgrabnie Justyna Sobolewska skomponowała ten tom. Jest to creme de la creme. Pigułka z Filipowicza bardzo uzdrawiająca. Po prostu świetna proza. Bez gadania.

„Alice Munro polskiej literatury“ – napisałabym gdybym była szefem marketingu w wydawnictwie. Napisałabym tak dlatego, że bycie Kornelem Filipowiczem nie wystarcza, żeby sprzedać książkę, a co dopiero cały nakład. Bo dzisiaj bycie dobrym pisarzem to za mało. W prozie Filipowicza nie ma porywającej fabuły, zwrotów akcji, a nawet, o zgrozo!, seksu. W prozie Filipowicza jest...