Garść opowiadań, które już dawno powinny były się zdezaktualizować i zestarzeć, a z jakiegoś powodu okazują się ciągle, po kilkudziesięciu latach, aktualne. Ich narratorzy snują niespiesznie swe minimalistyczne historie i – jakby mimochodem – natrafiają w nich na istotę życia, którą bez przesadnego entuzjazmu, z kronikarskiego obowiązku, opisują.
Arcyludzcy bohaterowie tych opowiadań raczej nie zachwycają, nie porywają, rzadko mamy im czego zazdrościć. Nie zazdrościmy im przede wszystkim spsiałych czasów, w których żyją (niezależnie od tego, czy akcja dzieje się w PRLu, czy w czasie I wojny światowej). Nie zazdrościmy także monotonii i pustki prowincji, samotności, ograniczonych, nudnych i wścibskich sąsiadów, braku perspektyw, głodu, szarzyzny i rutyny. Prawdę powiedziawszy możemy zazdrościć im jedynie Kornela Filipowicza, który ich losy spisał i – tym samym – unieśmiertelnił ich.
W „Jeńcu i dziewczynie” jesteśmy świadkami gry, jaką pisarz podejmuje z cenzurą (i – oczywiście – wygrywa, wszak opowiadanie się ukazało):
Bohaterka tego opowiadania – obywatelka Szwajcarii – Inga, pyta Macieja Tuchowicza o Polskę. Usłyszawszy od niego, że Szwajcaria to taki kraj, gdzie panuje demokracja, ale kobiety nie mają prawa głosu, odpowiada mu, że Polska to taki kraj, gdzie panuje demokracja, tyle że obywatele polscy nie dysponują prawem głosu. W 1963 roku, kiedy to opowiadanie powstało, te słowa musiały zabrzmieć nader znacząco.
Siła tych opowiadań tkwi w skrupulatnym opisie szczegółów, które składają się na obraz prowincji. Te miliony detali konstytuujące życie Polaków w PRLu, jeńców w czasie I wojny, tworzą żywy i bardzo aktualny obraz autentycznego życia, w którym ktoś opiekuje się obłożnie chorym domownikiem, ktoś inny ma obłąkanego sąsiada, a jeszcze inny chce się wyzwolić z nudnego związku i grając Szopena, a nie Bacha, chce dać do zrozumienia potencjalnemu kochankowi, że daje mu szansę.
Mistrzowska, wyważona, precyzyjna proza.
Czytajmy Filipowicza!

Garść opowiadań, które już dawno powinny były się zdezaktualizować i zestarzeć, a z jakiegoś powodu okazują się ciągle, po kilkudziesięciu latach, aktualne. Ich narratorzy snują niespiesznie swe minimalistyczne historie i – jakby mimochodem – natrafiają w nich na istotę życia, którą bez przesadnego entuzjazmu, z kronikarskiego obowiązku, opisują.
Arcyludzcy bohaterowie...

Bardzo lubię pisarstwo Kornela Filipowicza ale męczyłem się niemiłosiernie. O ile dłuższe opowiadania zdecydowanie się bronią, o tyle krótsze stawiały mi opór, być może mam przesyt tej formy, ale jednak brnąłem z trudem. Dla koneserów.

Bardzo lubię pisarstwo Kornela Filipowicza ale męczyłem się niemiłosiernie. O ile dłuższe opowiadania zdecydowanie się bronią, o tyle krótsze stawiały mi opór, być może mam przesyt tej formy, ale jednak brnąłem z trudem. Dla koneserów.

Książka jest wyborem opowiadań Kornela Filipowicza. Czytelnik ma okazję poznać dwie mikropowieści (zebrane w pierwszej części) oraz szereg krótkich opowiadań (przedstawionych w drugiej). Niemal wszystkie związane są z motywem podróży. Analizują rolę pamięci i siłę wspomnień , zwłaszcza tych związanych z ludzkimi relacjami. Choć tematy tekstów nie są wesołe, a u odbiorcy budzą głównie nostalgię, to jednak lektura nie nuży, czas spędzony nad stronami "Romansu prowincjonalnego..." nie dłuży się. Filipowicz pisze lekko, jego styl jest wyważony , bez niepotrzebnych słów, ale też niepozbawiony fantazji. Jest czysty, ale nie sterylny.
Zdecydowanie polecam każdemu, kto ma ochotę na uczciwą porcję solidnej prozy.

Książka jest wyborem opowiadań Kornela Filipowicza. Czytelnik ma okazję poznać dwie mikropowieści (zebrane w pierwszej części) oraz szereg krótkich opowiadań (przedstawionych w drugiej). Niemal wszystkie związane są z motywem podróży. Analizują rolę pamięci i siłę wspomnień , zwłaszcza tych związanych z ludzkimi relacjami. Choć tematy tekstów nie są wesołe, a u odbiorcy...

Przede wszystkim Filipowicz to mistrz słowa i tworzenia poezji z życia a właściwie przeżywania życia jako poeta: z indywidualnym oglądem, wrażliwością zmysłową , koncentracją na szczegółach i umiejętnością zobaczenia piękna w codzienności. Ale chyba najbardziej urzekły mnie te opowiadania, w których groza wojny i trauma śmierci nie są w stanie pokonać życiodajnej siły czułości, codziennego piękna i miłości. Dlatego Filipowicz jawi mi się jako piewca siły tego, co w człowieku naprawdę godne miana " życia".

Przede wszystkim Filipowicz to mistrz słowa i tworzenia poezji z życia a właściwie przeżywania życia jako poeta: z indywidualnym oglądem, wrażliwością zmysłową , koncentracją na szczegółach i umiejętnością zobaczenia piękna w codzienności. Ale chyba najbardziej urzekły mnie te opowiadania, w których groza wojny i trauma śmierci nie są w stanie pokonać życiodajnej siły...

Bardzo dobry wybór opowiadań, zwłaszcza gdy zestawi się go z biografią Szymborskiej, wtedy wyraźnie widać pewne wątki autobiograficzne, np. łowienie ryb. Ostatnie dwa opowiadania z tomu to jak poezja noblistki ujęta w prozę.

Bardzo dobry wybór opowiadań, zwłaszcza gdy zestawi się go z biografią Szymborskiej, wtedy wyraźnie widać pewne wątki autobiograficzne, np. łowienie ryb. Ostatnie dwa opowiadania z tomu to jak poezja noblistki ujęta w prozę.

W tej książce można znaleźć wszystkie barwy uczucia.
Od nieśmiałej-dopiero rodzącej się miłości -poprzez przeszkody, które stają na jej drodze, aż po zdradę i wspomnienie kochanej osoby.
Mamy tu nie tylko opowiadania, w których autor był mistrzem.Są też dłuższe formy- mikropowieści, które ukazały się jako oddzielne książki.
Od tytułowego "Romansu prowincjonalnego" który doczekał się nie tylko realizacji filmowej w reżyserii Krzysztofa Wierzbiańskiego, ale także adaptacji teatralnej w reżyserii Olgi Lipińskiej,w której jedną z ról zagrał Zbigniew Cybulski poprzez "Jeńca i dziewczynę" ( adaptacja na potrzeby polskiego radia).W drobinach opowiadań znajdziemy wszystkie fazy znajomości a nawet to, co z tej znajomości pozostaje.I mimo to,że autora książki od 29-ciu lat nie ma wśród żywych, język, jakim napisane są jego teksty, absolutnie się nie zestarzał.Wejdźmy w świat, jaki pokazuje nam w swoich tekstach Kornel Filipowicz,jestem przekonany, że każdy znajdzie w nich coś dla siebie.

W tej książce można znaleźć wszystkie barwy uczucia.
Od nieśmiałej-dopiero rodzącej się miłości -poprzez przeszkody, które stają na jej drodze, aż po zdradę i wspomnienie kochanej osoby.
Mamy tu nie tylko opowiadania, w których autor był mistrzem.Są też dłuższe formy- mikropowieści, które ukazały się jako oddzielne książki.
Od tytułowego "Romansu prowincjonalnego" który...

Wspaniale mi się czytało. Wszystkie lub większość historii osadzone w czasie przed moim urodzeniem, a jednak przywołują jakiś smak dzieciństwa, podwórka w małym mieście, gdzie sąsiedzi wyglądają z okien, przyglądają się niespiesznemu życiu, smak letniej lemoniady, widok łąki przy rzece, torów kolejowych, rynku. Trochę jak na ilustracjach Piotra Fąfrowicza.
Bo reszta, tzn. uczucia, romanse, łzy, są uniwersalne, niezmiennie takie same. Tylko czulej podane, więcej ciszy w tych historiach, więcej się dzieje, gdy się nie dzieje. Pięknie się to czyta.

Wspaniale mi się czytało. Wszystkie lub większość historii osadzone w czasie przed moim urodzeniem, a jednak przywołują jakiś smak dzieciństwa, podwórka w małym mieście, gdzie sąsiedzi wyglądają z okien, przyglądają się niespiesznemu życiu, smak letniej lemoniady, widok łąki przy rzece, torów kolejowych, rynku. Trochę jak na ilustracjach Piotra Fąfrowicza.
Bo reszta, tzn....

Bardzo dobre minipowieści, pomimo że pisane kilkadziesiąt lat temu, bardzo aktualne, niewiele się zestarzały.

Bardzo dobre minipowieści, pomimo że pisane kilkadziesiąt lat temu, bardzo aktualne, niewiele się zestarzały.

Przeczytałam dawno temu, teraz znowu z wielką pasją.

Przeczytałam dawno temu, teraz znowu z wielką pasją.

Ładny język ale zbyt zwyczajnie, zbyt monotonnie, temat nie odkrywa, nie urzeka, nie pociąga. Nie mój autor.

Ładny język ale zbyt zwyczajnie, zbyt monotonnie, temat nie odkrywa, nie urzeka, nie pociąga. Nie mój autor.