Życie jest tylko stelażem dla reklamy, mentalnym koczowaniem, gdzie jedynym oknem na świat, jedynym rozmówcą i krewnym jest telewizor produkujący nam wspólnych znajomych. Przedmioty o ujemnej wartości, które może kiedyś przydadzą się, dzisiaj formują hałdy przerzucane z miejsca na miejsce, z domu na ulicę, z ulicy do domu. Trwa wielkie święto niczego.

Dorota Masłowska w zbiorze felietonów „Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu” opowiada o tym, czym żyje ona i wiele wrażliwych kobiet jej pokolenia: seriale, przepisy kulinarne, kupowanie i gadanie, rytualne jedzenie, leżenie na sofie, czytanie. Jest już po trzydziestce a nie przestaje dziwić się światem oraz obserwować z ukrycia ludzi o twarzach, których Bóg nie mógł stworzyć, albo „kiedyś stworzył ale tam potem jakby coś zaszło”, jakby popsuły się, jakby ktoś je rozgniótł, a potem nigdy już nie złożył do kupy.

By uciec przed wszechobecnym kiczem, definiowanym przez Milana Kunderę jako „świat bez gówna”, wplata co jakiś czas kilka rynsztokowych słów okraszając nimi refleksję nad tym, co się wydarza, zdziera lakier z „brudnych zakamarków rzeczywistości”. Życie wkręcone w wyżymaczkę Disco Polo oraz zaczadzone Maleńczukiem i wódką marki Wódka okazuje się być wszechobecne. Autorka felietonów różni się jednak czymś od podglądanych przez siebie osób. Nie tylko je jedzenie, klnie klnąc i ogląda seriale, ale jeszcze pisze i trzeba przyznać, że ciekawie pisze. Pisze z pasją o nudzie, która w obserwowanym przez nią świecie leje się strumieniami, no i przede wszystkim kanałami telewizyjnymi.

Wszystko jest na jej głowie, na głowie są uchodźcy, na głowie bombardowania, nowotwory, głód i susza. Choć o żadnym z tych kataklizmów nie pisze, przyznaje, że jest temu wszystkiemu winna. Zajmuje się głównie tym, co zdezelowane i zalegające na sklepowych ladach, błyszczące i udające rzeczywistość. Wychodzi z domu, by przekonać się, że niczego nie da się już kontrolować, że nie warto. Jedyne co pozostaje, to pośmiać się z głupoty innych i cieszyć się sobą, bo nawet własna głupota wychodzi nam czasem na dobre.

Życie jest tylko stelażem dla reklamy, mentalnym koczowaniem, gdzie jedynym oknem na świat, jedynym rozmówcą i krewnym jest telewizor produkujący nam wspólnych znajomych. Przedmioty o ujemnej wartości, które może kiedyś przydadzą się, dzisiaj formują hałdy przerzucane z miejsca na miejsce, z domu na ulicę, z ulicy do domu. Trwa wielkie święto niczego.

Dorota Masłowska w...