Jak przejąć kontrolę nad światem nie wychodząc z domu

Ksiazki Masłowskiej lubie jej styl takze. Jednakze ta pozycja to zbior felietonow / recenzji ktore nie sa rozrywkowe zabawne ani nazbyt ciekawe. Zaprzestalam w polowie.

Ksiazki Masłowskiej lubie jej styl takze. Jednakze ta pozycja to zbior felietonow / recenzji ktore nie sa rozrywkowe zabawne ani nazbyt ciekawe. Zaprzestalam w polowie.

Pokaż mimo to

Nie jest to lektura do poduszki, daje do myślenia -- można przeanalizować pewne tematy, język jakim pisze D. Masłowska nie jest prosty, to nie jest " chick flick". Same felietony bardzo mi się podobały. Warto przeczytać, a tytuł książki, faktycznie - chwytliwy ;)

Nie jest to lektura do poduszki, daje do myślenia -- można przeanalizować pewne tematy, język jakim pisze D. Masłowska nie jest prosty, to nie jest " chick flick". Same felietony bardzo mi się podobały. Warto przeczytać, a tytuł książki, faktycznie - chwytliwy ;)

Pokaż mimo to

Bardzo się zawiodłam, lubiłam czytać Masłowską w liceum, niestety, zdaje się, że już jej nie lubię. Często nazywana Gombrowiczem w spódnicy, wcale jej tego nie odbieram, ale zdaje się, że tematyka lekka, a język do tego niedopasowany. Zgadzam się z poglądami autorki, również śmieszy mnie patologia "serialowa" - cała Polska nie czyta dzieciom, bo ogląda seriale. Trochę wyśmiewa się także z disco polo oraz ze stosunku ludzi do niego, w ogóle się z wielu rzeczy wyśmiewa i ja to wyśmiewania kupuję, tylko mnie męczy ten styl niemiłosiernie. Tu nie ma lekkich zdań, nawet co dziesiątego, wszystko jest tu po coś, z reguły to zaleta, ale w tym przypadku minus. Sztywne, napisane na siłę, znowu strumień świadomości, ale autorka dojrzała, więc chciała, żeby i jej literatura weszła na wyższy poziom. Może i weszła, ale ja naprawdę nie widzę sensu czytania zawikłanych, zalatujących na filozoficzne rozważań o Azji Express, serialach, disco polo i innych tego typu.

Bardzo się zawiodłam, lubiłam czytać Masłowską w liceum, niestety, zdaje się, że już jej nie lubię. Często nazywana Gombrowiczem w spódnicy, wcale jej tego nie odbieram, ale zdaje się, że tematyka lekka, a język do tego niedopasowany. Zgadzam się z poglądami autorki, również śmieszy mnie patologia "serialowa" - cała Polska nie czyta dzieciom, bo ogląda seriale. Trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze się czyta te obserwacje i zapiski, refleksje na temat książek, seriali i programów telewizyjnych. I ta naklejkowa oprawa dopełniająca całości.

Dobrze się czyta te obserwacje i zapiski, refleksje na temat książek, seriali i programów telewizyjnych. I ta naklejkowa oprawa dopełniająca całości.

Pokaż mimo to

Dorota Masłowska jak nie pisze, to pisze!
Między innymi felietony o kulturze okropnej i wiedzy nieważnej do internetowego magazynu o kulturze - „Dwutygodnik”. Przy czym użycie przez autorkę określenia „nieważny”, to z jej strony albo skromność, albo kokieteria, albo przewrotna przewrotność. Z czego zresztą słynie jej proza. Tematy, które poruszyła w swoich felietonach, pierwotnie publikowane w latach 2013-2016, tutaj zebrane w formie książki, to wnikliwy, ironiczny, momentami sarkastyczny opis otaczającej nas popkultury, egalitarnie ważnej dla większości Polaków. Autorka uważnie przygląda się temu, co oglądamy (filmy, seriale, paradokumenty, programy rozrywkowe), co czytamy, co słuchamy i na końcu nam samym. Ludziom, a dokładnie warszawiakom, tworząc „Black Friday” od jego początku do zakończenia, by w „Twarzologii” dojść do wniosku, że nie ma już nawet szorstkiej poezji blokowisk i mądrości ulicy, bo prawdziwych dresów z „bożą mądrości” też już nie ma. Gdzie nie spojrzeć „cała Polska nie czyta dzieciom, bo ogląda seriale”, tracąc zdolność oceny, „gdzie leży ta cienka granica miedzy ciekawym hobby, pocieszną kompulsją, niepokojącym nawykiem a pustoszącym nałogiem”, który przyjął formę społecznego „współbycia”do zabijania czasu. Twarz współczesnego Polaka-odbiorcy popkultury wyziera zza każdego tematu felietonu i nie jest ona przystojna, charyzmatyczna i mądra. O ile Michał Rusinek pokazuje ją w „Niedorajdzie” w sposób zawoalowany, taktowny, metaforyczny i dający sugestywnie do zrozumienia, o tyle autorka we właściwy sobie sposób, bez ogródek, bezpośrednio i łamiąc konwenanse, nazywa po imieniu – głupotą. Poświęca jej nawet osobny felieton pod tym samym tytułem. Czyni to bezkompromisowo, ale z humorem, wykorzystując piekielnie ostry skalpel swojej inteligencji, by napisać dosadnie „o głupocie i jej właściwościach wyzwalających. Głównie wyzwalających zło.” Ostatecznie mającej destrukcyjny, deformujący i niszczycielski, a nawet unicestwiający wpływ na wszystkich. Czy tego chcemy, czy nie.
Ilustracją do tych przekazów są autorskie zdjęcia oraz prace Macieja Chorążego. Tworzą minigalerię tematycznie i narracyjne nawiązującą do treści. Tak samo absurdalne i celne, jak odzwierciedlana rzeczywistość odbiorcy popkultury w felietonach. Niby wypaczona, ale paradoksalnie przez to jak najbardziej realna. Albo tak realna, że aż obrzydliwa do bólu naszego istnienia pełnego brudu, „cierpienia, przemocy, zdeparowanych skarpetek i skórek od banana leżących tuż przed podium”. Możemy przejrzeć się w tych felietonach niczym w lustrze, ale uwaga! – bez znieczulenia.
Zapewniam, że będzie bolało!
Ale warto go poczuć! Polecam zwłaszcza tym, którzy przestali rozumieć świat, zgubili kierunek, w którym się toczy i stracili nad nim kontrolę, jednak chcących ją odzyskać. Zwłaszcza takich, jak autorka – „nadwrażliwych, zdziwaczałych, emocjonalnie pokiereszowanych humanistów, na których psychice niezatarte piętno odcisnęły niepowodzenia w grach zespołowych, trądzik na plecach i nieudane próby przeskakiwania przez kozła. (...) ...do tych, którzy na przekór modom, prądom, falom, pływom i horoskopom lubują się w nielubianym, interesują się nieinteresującym” czyli czytających i słuchających jazzu.
Niszowcom.
http://naostrzuksiazki.pl/

Dorota Masłowska jak nie pisze, to pisze!
Między innymi felietony o kulturze okropnej i wiedzy nieważnej do internetowego magazynu o kulturze - „Dwutygodnik”. Przy czym użycie przez autorkę określenia „nieważny”, to z jej strony albo skromność, albo kokieteria, albo przewrotna przewrotność. Z czego zresztą słynie jej proza. Tematy, które poruszyła w swoich felietonach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie bawi się językie polskim.Ot co.

Pięknie bawi się językie polskim.Ot co.

Pokaż mimo to

Książka to zbiór felietonów Doroty Masłowskiej, która fenomenalnie bawi się formą i słowem. Bawiłam się wyśmienicie podczas czytania.

Książka to zbiór felietonów Doroty Masłowskiej, która fenomenalnie bawi się formą i słowem. Bawiłam się wyśmienicie podczas czytania.

Pokaż mimo to

Książka rekomendująca inne książki więc polecam. Masłowska po raz kolejny z dystansem oraz niesamowitym poczuciem humoru opisuje zawiłości oraz nie oczywistości świata show biznesu i ostrożnie lecz z determinacją temperuje noski celebrytom.

Książka rekomendująca inne książki więc polecam. Masłowska po raz kolejny z dystansem oraz niesamowitym poczuciem humoru opisuje zawiłości oraz nie oczywistości świata show biznesu i ostrożnie lecz z determinacją temperuje noski celebrytom.

Pokaż mimo to

Masłowska czasami wydaje się potrafi wyrazić słowami to, co stanowi niewypowiadalne dla mnie

Masłowska czasami wydaje się potrafi wyrazić słowami to, co stanowi niewypowiadalne dla mnie

Pokaż mimo to

Może raczej przeczytane do połowy, a potem przejrzane. Taka książka pt. ,Obgadywanie rzeczywistości". Jako dowcipna rozmowa ze znajomymi - super. Dobre do gazet czytanych u fryzjera lub w ramach podróży, ale nie jako książka. Za chwilę będzie przeterminowana.

Może raczej przeczytane do połowy, a potem przejrzane. Taka książka pt. ,Obgadywanie rzeczywistości". Jako dowcipna rozmowa ze znajomymi - super. Dobre do gazet czytanych u fryzjera lub w ramach podróży, ale nie jako książka. Za chwilę będzie przeterminowana.

Pokaż mimo to