Nie wiem czemu, ale ciężko mi jest się pozbierać po tej książce, jestem jednocześnie wzruszona i zła na serię Malfetto. To zupełnie inny rodzaj opowieści od debiutanckiej naprawdę dobrej i również wzruszającej Legendy - ale dzięki zakończeniu tak samo mocnej. Przyznaję, Adelina od samego początku nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, a Mroczne Piętno i Drużynę Róży czytałam urzeczona świetnie wykreowanymi postaciami Raffaela i członków Bractwa Sztyletu. Nie miałam więc większych wymagań od Północnej Gwiazdy czekając na nią tak naprawdę dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych serii - nie podobała mi się przemiana Adeliny w Białą Wilczycę żądną władzy i przejmującą siłą tron, była wręcz odpychająca. Byłam więc nieco zdziwiona, kiedy podczas czytania trzeciej i ostatniej części zbierało mi sie na płacz. ,,Północna Gwiazda'' jest naprawdę dobrą książką, może i gorszą od pierwszej części, ale lepszą od ,,Drużyny Róży''. Cieszę się, że autorka postanowiła zakończyć historię Adeliny w ten sposób: nie odbierając dziewczynie ostatniej cząstki dobra, pozwalając poświęcić sie dla ukochanej siostry. Nawet, jeśli dalej za nią nie przepadam, to dobrze, że Marie Lu w pewien sposób pozostawiła Adelinę w świetle. Ostatecznie daję całej serii 6 na 10 gwiazdek, może dlatego, że z chęcią wracam do pierwszej części i nadal podoba mi sie postać Enzo i Raffaela. Mam nadzieję, że następne książki autorki okażą sie równie dobre i rozwinie swój warsztat pisarski, który nie jest najgorszy, ale mógłby być lepszy, najważniejsze jednak, że historia na tym wcale nie traci.

Nie wiem czemu, ale ciężko mi jest się pozbierać po tej książce, jestem jednocześnie wzruszona i zła na serię Malfetto. To zupełnie inny rodzaj opowieści od debiutanckiej naprawdę dobrej i również wzruszającej Legendy - ale dzięki zakończeniu tak samo mocnej. Przyznaję, Adelina od samego początku nie zaskarbiła sobie mojej sympatii, a Mroczne Piętno i Drużynę Róży czytałam...