Malfetto. Północna gwiazda

Podoba mi się pokazanie tego całego obłędu, zwidów.

Podoba mi się pokazanie tego całego obłędu, zwidów.

Pokaż mimo to

Lu kończy trylogię w dobrym stylu. Nie chcę spojlerować, ale kto czytał pozostałe części, raczej nie będzie zaskoczony. W finale tęczowych jednorożców i "żyli długo i szczęśliwie" nie ma, choć nie jest to też jakaś depresyjna końcówka, po której wszystkiego się odechciewa.
Na największą pochwałę zasługuje w "Malfetto" wybór na bohaterkę osoby, która jest przeważnie bardziej "zła" niż "dobra". Adelina nieustannie nurza się w moralnie wątpliwym błotku, zabija, zdradza, torturuje, a jednak nie można jej skreślać. Coś jest w tej dziewczynie, coś, co nie pozwala nam jej nie współczuć. Cóż, pogratulować pisarce, że potrafiła umiejętnie poprowadzić tak niewdzięczną charakterologicznie postać.
Całe tło historii jest już słabsze, wtórne (super moce i ich koszt), niemniej jednak interesująco opisane.
Cieszę się, że po cyklu "legenda" Marie Lu nie rozczarowała mnie i znowu mogłam się cieszyć ciekawą lekturą - młodzieżową czy nie młodzieżową, nieważne. :)

Lu kończy trylogię w dobrym stylu. Nie chcę spojlerować, ale kto czytał pozostałe części, raczej nie będzie zaskoczony. W finale tęczowych jednorożców i "żyli długo i szczęśliwie" nie ma, choć nie jest to też jakaś depresyjna końcówka, po której wszystkiego się odechciewa.
Na największą pochwałę zasługuje w "Malfetto" wybór na bohaterkę osoby, która jest przeważnie bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać że książka nie pochłonęła mnie do końca ale końcowe strony były prawdziwym skarbem. Najpiękniejsze zakończenie jakie kiedykolwiek przeczytałam

Muszę przyznać że książka nie pochłonęła mnie do końca ale końcowe strony były prawdziwym skarbem. Najpiękniejsze zakończenie jakie kiedykolwiek przeczytałam

Pokaż mimo to

Marie Lu,autorka znana z z bestsellerowej serii "Legenda" zamyka historię Adeliny w tej trzeciej,ostatniej i emocjonującej odsłonie serii Malfetto :)

Adelina dopięła swego-jest królową Kennetry,rządzi całymi Morskimi Krainami,ale jej nieograniczona ambicja sprawia,że pragnie podbić jeszcze więcej miast i krain.Rządzi za pomocą strachu i lęku,który wywołuje wśród zwykłych mieszkańców czy buntowników,jeżeli ci spróbują sprzeciwić się jej rządom,karci natychmiastową śmiercią za znieważenie naznaczonych mrocznym piętnem,bezlitośnie i bezwzględnie potraktuje każdego,kto złamie jej nowo ustanowione prawa.Staje przeciwko tym,którzy ją niegdyś skrzywdzili,wykorzystali i zdradzili i dokonuje ostatecznej zemsty,lecz jej moce,mrok,iluzje,które tworzy,ciemność,która ją wypęłnia,zaczynają wymykać się spod jej kontroli i zaczyna tracić całkowicie nad nimi panowanie,co może zagrozić utracie temu,co dziewczyna zyskała-władzę,panowanie,poddanych.
Nadchodzi inne niebezpieczeństwo,które zagraża wszystkim malfetto,każdemu,kto jest naznaczony mrocznym piętnem,a i światu,jaki istnieje,dlatego Adelina będzie musiała zawrzeć sojusz ze swoimi dawnymi przyjaciómi,teraz wrogami ze Bractwa Sztyletu,aby zażegnać zagrożenie,jakie na nich czyha,ale cena ocalenia całego istnienia będzie wysoka,zwłaszcza dla głównej bohaterki....

Cała powieść jest świetna,wciągająca,porywająca.To najkrótsza część ze wszystkich poprzednich,ale to nie zmienia faktu,że jest udanym zwieńczeniem całej serii o dziewczynie,która pogrąża się w mroku,przepełnia jej serce mrokiem,żywiąca się strachem,furią,ale jest też ambitna,inteligentna,wrażliwa,tragiczna,żyjąca przeszłością,okrutna,pałająca nienawiścią tych,którzy ją skrzywdzili,o ludziach,którzy zostali obdarzeni czy być może przeklęci,naznaczeni przez bogów niezwykłymi mocami,zdolnościami.W końcu dowiedzieliśmy się,jak powstały Mroczne Piętna,jakim wydarzeniem zapoczątkowały swe istnienie,powieść opowiadana z perspektywy różnych postaci no i ciekawą sprawą było,to,że głównym bohaterem był czarny charakter,choć prawie całkiem przepełniona mrokiem to miała odrobinę światła w postaci kogoś,kto jej pomagał utrzymać się przy zdrowych zmysłach,opanowaniu i dawał jej tę radość,ukojenie i spokój,jakiego z pewnością potrzebowała.
Zakończenie mnie bardzo pozytywnie zafascynowało,ponieważ trochę przewidziałam,co się stanie z co niektórymi bohaterami,ale takiego to się nie spodziewałam,naprawdę poruszające za serca :)

"Niektórzy mówią,że dawno temu miała księcia,ojca,grupę przyjaciół.Inni powiadają,ze była kiedyś okrutną królową,siejącą złudzenia,dziewczyną,która pokryła świat ciemnością.Jeszcze inni mówią,że kiedyś miała siostrę i że kochała ją bardzo mocno.Być może wszystko to jest prawdą"

Cała powieść jak i seria jest warta i godna uwagi,naprawdę rewelacyjna.Z całego serca polecam :)

Marie Lu,autorka znana z z bestsellerowej serii "Legenda" zamyka historię Adeliny w tej trzeciej,ostatniej i emocjonującej odsłonie serii Malfetto :)

Adelina dopięła swego-jest królową Kennetry,rządzi całymi Morskimi Krainami,ale jej nieograniczona ambicja sprawia,że pragnie podbić jeszcze więcej miast i krain.Rządzi za pomocą strachu i lęku,który wywołuje wśród zwykłych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ze smutkiem przyjmuję fakt, że "Północna Gwiazda" jest ostatnim tomem tej serii. To jedna z niewielu książek młodzieżowych gdzie bohaterowie są przedstawieni w sposób dojrzały, bez trajkoczących przyjaciółek, bez wielkiego nemezis, wobec którego skupiają się wszystkie działania, bez skomplikowanych romansów, których sami bohaterowie się gubią, bez "śmiesznych" odzywek.
Jednak największą przyczyną mojej wielkiej sympatii do tej serii jest fakt, że jej główną bohaterką jest antagonistka. Adelina z przestraszonej duszyczki wyrosła na bezwzględną władczynię wielkiego mocarstwa. Dziewczyna jest wyrazistą postacią, wie czego chce i po trupach (dosłownie) dąży do celu. Niestety z czasem jej paranoja staje się coraz większa. Nikomu już w pełni nie ufa. Odejście Violetty spowodowało powrót koszmarów i nasilenie się głosów w jej głowie. Jednak od czasu do czasu panna Amouteru pokazuje swą ludzką stronę. Tęskni za siostrą, która dawała jej ukojenie, szuka towarzystwa Magiano, który wpuszcza do jej duszy odrobinę światła. Przez tę wielowymiarowość jej charakteru kocham ją i nienawidzę.
Moje serce skradł również wcześniej wspomniany Magiano. Przebywał ponad rok na dworze Adeliny, która spełniała każdą jego zachciankę, mimo to nasz ciemnoskóry złodziej nie stracił "tego czegoś". Mi Adalinetta również to w nim ceni i nawet nie zaprząta sobie głowy myśleniem o swojej dawnej relacji z Enzo.
Właśnie, Enzo. Ognisty książę stał się zombiakiem w drugim tomie. Siedzi i gapi się w morze. Naprawdę? Naprawdę, Enzo? Naprawdę, pani Lu? Kosiarz wyraźnie ciążył autorce i widać, że nie miała na niego pomysłu. Po prostu ot zrobiła z niego pustą skorupę wypełnioną esencją bogini Moritas, by potem w połowie książki ponownie go uśmiercić w sposób niegodny władcy płomieni. Ech, wstyd pani Lu, wstyd.
Zakończenie przewidziałam, jednak przy czytaniu zabolało mnie serduszko. Można to było załatwić w trochę inny sposób, bardziej finezyjny, chociaż trochę rozumiem autorkę. Adelina jest złą postacią i w sumie jej los jest o niebo lepszy niż ten, na który zasłużyła. Słodko-gorzko. No trudno.
Co do całokształtu to książki czyta się ją lekko i szybko. Opisy są krótkie acz dokładnie obrazują to co ma być zobrazowane. Dialogi są naturalne i (o dziwo) żaden z bohaterów nie głosi naiwnej gadki. Podoba mi się relacja Białej Wilczycy i Magiano. Jest subtelna, bez trzęsienia się nad tym czy złodziej jest ze srebrnowłosą uzurpatorką dla chciwości czy też nie. Nie ma też ukradkowych spojrzeń i wielkich boleści serca i duszy. Chcą być razem to są. I spokój.
Północną Gwiazdę polecam każdemu kto przeczytał poprzednie tomy. Nie ukrywam, że mam lekki niedosyt, chociaż lepsze to niż przesada i niesmak. Ta seria utrwaliła się w mojej głowie, jako coś świeżego i nowego w tej kategorii. Na pewno jeszcze kiedyś do niej wrócę.

Ze smutkiem przyjmuję fakt, że "Północna Gwiazda" jest ostatnim tomem tej serii. To jedna z niewielu książek młodzieżowych gdzie bohaterowie są przedstawieni w sposób dojrzały, bez trajkoczących przyjaciółek, bez wielkiego nemezis, wobec którego skupiają się wszystkie działania, bez skomplikowanych romansów, których sami bohaterowie się gubią, bez "śmiesznych" odzywek....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

więcej recenzji na www.roseperdu-books.blogspot.com
Ocena: 6,9/10

Adelina w końcu zasiada na tronie. Teraz może zemścić się na wszystkich, który ją zdradzili. Niestety jej mrok wymyka się spod kontroli i zagraża wszystkiemu, co dziewczyna osiągnęła. Na horyzoncie pojawia się nowe niebezpieczeństwo. By je pokonać Adelina musi współpracować ze Sztyletami. Czy będą w stanie sobie zaufać?

Uwielbiam tą serię i myśl o tym, że została mi jedna część do końca, przepełniała mnie smutkiem. W związku z tym, że czytałam serię „Legenda”, wiedziałam na co stać autorkę i moje wymagania do finału były ogromne. Niestety muszę przyznać, że trochę się zawiodłam. Na pewno winą mogę obarczyć moje oczekiwania, ale także to, że wiedziałam, czego mogę się spodziewać po Marie Lu. Nie zrozumcie mnie źle, „Północna Gwiazda” jest świetna, po prostu brakowało mi takiego wielkiego BUM na końcu.

Adelina podejmuje bardzo złe decyzje, jest samolubna, nie przejmuje się nikim. Jednak jest bardzo ciekawą postacią. Przez całą trylogię widzieliśmy, jak się stawała zła, przez co trudno było mi ją całkowicie znienawidzić. Rozumiem skąd biorą się u niej takie zachowania, co oczywiście nie znaczy, że to ją usprawiedliwia. Marie Lu ma dar do tworzenia bohaterów. Nie są jednowymiarowi, mają dobre i złe cechy. Trudno jest określić, kto jest złoczyńcą. To jest jedna z najlepszych części tej książki.

W „Malfetto. Północna Gwiazda” jest kilka narratorów. Moim ulubionym jest Raffaele. Uwielbiam go. To zdecydowanie jedna z najlepszych postaci. Dostarcza nam wielu informacji, pomaga zrozumieć, jak działają moce Malfetto. Dodatkowo jest świetną osobą. Lubię czytać o jego przeżyciach i poznawać jego historię. Punkt widzenia Adeliny także był bardzo ciekawy, ponieważ mieliśmy wgląd w jej walkę z cieniami, w jej psychikę, jej pobudki. Pozwalał nam na zrozumienie jej.

Tak jak pisałam zawiodłam się na tej części. Uwielbiam tą serię. Pierwszy i drugi tom mnie zachwyciły i zaskoczyły, ale trzeciemu czegoś brakowało. Sam pomysł na akcję był świetny. Nie mogę wam powiedzieć, co się dzieje, bo nie chcę wam spoilerować, ale wierzcie, że jest ciekawie. Jednak autorka nie zaskoczyła mnie rozwiązaniem. Niektóre rzeczy w końcówce były przewidywalne. Finał serii mnie nie zaskoczył. Wiem, że Marie Lu mogła stworzyć coś o wiele lepszego.

W tej części poznajemy nowe fakty dotyczące tego świata. Dowiadujemy się jak to się stało, że Malfetto są na tym świecie, skąd te moce. Autora zaskoczyła mnie tymi informacjami. Kompletnie się tego nie spodziewałam. Duże brawa dla Marie Lu za wymyślenie czegoś takiego!

Muszę się jeszcze przyczepić do wydawnictwa. Dlaczego na ich stronie jest napisane, że wiek czytelnika to 12-14 lat? W życiu bym nie dała tego czternastolatce, a co dopiero dwunastolatce! Ludzie się tam mordują. Adelina niszczy wszystkich i wszystko. Ta książka jest mroczna! Za mroczna dla tak młodych ludzi. Nie wiem kto zajmuje się tą stroną internetową, ale powinien poprawić ten błąd, bo tylko zmyli rodziców. Na szczęście na samej książce jest to poprawione. Na tylnej okładce jest napisane, że to lektura dla osób w wieku 15+.

Jak widzicie kłębi się we mnie wiele mieszanych uczuć. Autorka stworzyła ciekawą akcję, jednak samo zakończenie mnie zawiodło. To nie zmienia tego, że cieszę się, że przeczytałam tą książkę. Jeśli podobały się wam dwie poprzednie części, to musicie sięgnąć po „Malfetto. Północna Gwiazda”. Nie pożałujecie spędzonego z nią czasu. A może akurat was zaskoczy to zakończenie.

więcej recenzji na www.roseperdu-books.blogspot.com
Ocena: 6,9/10

Adelina w końcu zasiada na tronie. Teraz może zemścić się na wszystkich, który ją zdradzili. Niestety jej mrok wymyka się spod kontroli i zagraża wszystkiemu, co dziewczyna osiągnęła. Na horyzoncie pojawia się nowe niebezpieczeństwo. By je pokonać Adelina musi współpracować ze Sztyletami. Czy będą w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Adelina Amouteru dzięki potężnej mocy wreszcie zyskała to, czego jej mroczne serce od dawna pożądało. Wreszcie pokonała część wrogów, zasiadła na tronie i sprawiła, że lud drży przed jej gniewem. Malfetto przestali być traktowani jak trędowaci i to oni od teraz będą ciemiężcami zwykłych ludzi. Szepty, które ją już nie opuszczają ciągle zsyłają na nią widmo zdrady, przez co Adelina staje się okrutna i powoli popada w paranoję. Nawet zaufanego dotąd Magiano postrzega niekiedy jako mężczyznę, który trwa przy niej jedynie dla bogactwa i nie zawaha się przed odwróceniem się od niej. Tymczasem surowa królowa otrzymuje wiadomość od Raffaele'a, że jej młodsza siostra Violetta poważnie zachorowała i prosi o jej szybkie przybycie. Czy to kolejny podstęp Sztyletów? Czy Adelina zaryzykuje spotkanie z siostrą, która przecież ją porzuciła?
Marie Lu tworzy powieści o oryginalnej fabule i nietuzinkowych bohaterach. Niezmiernie spodobał mi się pomysł na wykreowanie głównej bohaterki, która nie stoi po stronie dobra. Szczególnie w tym tomie Adelina ujawnia swoją ciemną stronę. Teraz jest niezwyciężona i nie zamierza uchylić przed nikim głowy. Zdradę i nieposłuszeństwo karze używając swojej strasznej mocy, która najczęściej prowadzi do śmierci nieszczęśników. Otacza ją mnóstwo żołnierzy i doradców, jednak żadnemu z nich nie może w pełni zaufać. Gdy okazuje się, że tajemnicza choroba sprawia, że talenty Malfetto obracają się przeciwko nim postanawia skonfrontować się ze swoimi przeciwnikami. W tej misji towarzyszyć jej będzie Terent, który niejednokrotnie próbował ją zabić, jednak tym razem będą mieli wspólny cel. Adelinę da się lubić pod pewnymi względami, ale najczęściej nienawidziłam jej złej natury. Granice dobra i zła zacierają się w jej światopoglądzie, liczy się tylko władza i moc. Reszta bohaterów jest podobna, nie można ich podzielić na kategorie, gdyż każdy z nich reprezentuje sobą coś odmiennego. Bardzo podobało mi się, że w tej części autorka skupiła się na postaci Terenta, który od samego początku jednocześnie mnie przerażał i intrygował. Jest to skomplikowany mężczyzna, fanatyk i szaleniec, który mimo wszystko posiada uczucia. Akcja toczyła się w szybkim tempie i nie było momentów nudy. Niestety zakończenie nie przyniosło wielkiego zaskoczenia, gdyż w większości udało mi się przewidzieć śmierć poszczególnych bohaterów i dalsze losy pozostałych.
Uważam, że trylogia Marie Lu to warta uwagi fantastyka, która zainteresuje nie tylko młodszych, ale i starszych czytelników. Gorzkie zakończenie historii to chyba jej znak rozpoznawczy i z wielką chęcią będę sięgać po jej kolejne powieści.

Adelina Amouteru dzięki potężnej mocy wreszcie zyskała to, czego jej mroczne serce od dawna pożądało. Wreszcie pokonała część wrogów, zasiadła na tronie i sprawiła, że lud drży przed jej gniewem. Malfetto przestali być traktowani jak trędowaci i to oni od teraz będą ciemiężcami zwykłych ludzi. Szepty, które ją już nie opuszczają ciągle zsyłają na nią widmo zdrady, przez co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Adelina osiągnęła swój cel. Mogłoby się wydawać, że ma już wszystko, czego pragnęła, jednak jej ambicja nie zna granic. Biała Wilczyca otoczona sojusznikami chce dokonać całkowitej zemsty na tych, którzy ją zdradzili i porzucili. Mrok w jej wnętrzu zaczyna jednak wymykać się spod kontroli. Adelinie nieustannie towarzyszą szepty, które wciągają ją jeszcze bardziej w ciemność, grożąc utracie wszystkiemu, co zdobyła. Dziewczyna musi połączyć siły ze Sztyletami i udać się w podróż, która ma na celu ocalenie całego świata i wszystkich malfetto. Czy uda im się tego dokonać?

Ponad dwa lata temu przeczytałam pierwszy tom trylogii Malfetto. „Mroczne piętno” oczarowało mnie i z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji, z którą zapoznałam się w zeszłym roku. „Drużyna róży” sprostała moim oczekiwaniom i sprawiła, że równie mocno nie mogłam się doczekać finału, z którym wiązałam wielkie nadzieje. Czy Marie Lu udało się zakończyć tę trylogię w odpowiedni sposób?

Fabuła „Północnej gwiazdy” rozpoczyna się rok po zakończeniu „Drużyny Róży”. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego dużego przeskoku w czasie, ale uważam, że było to świetne posunięcie ze strony autorki. Przez ten rok jak przypuszczam, nie wydarzyło się za wiele, a ominięcie go pozwoliło przejść od razu do najważniejszej części, czyli podróży, którą odbywają bohaterowie w tym tomie. Stan umysłu Adeliny nie prezentuje się najlepiej, na jaw wychodzą zaskakujące fakty i tym sposobem, aby ocalić cały świat, dziewczyna musi połączyć siły ze swoimi wrogami i niegdysiejszymi przyjaciółmi, aby spróbować go ocalić. Pierwsza połowa książki to wydarzenia, które prowadzą do zjednoczenia wrogów, a dopiero w drugiej części powieści odbywamy razem z bohaterami wędrówkę na daleką północ, która kryje wszystkie odpowiedzi.

Marie Lu w końcu zdecydowała się podzielić z nami szczegółami dotyczącymi malfetto. Dowiadujemy się, czego byli skutkiem i w jaki sposób powstali. Nie do końca spodziewałam się akurat tego, ale jestem zadowolona z kierunku, jaki obrała autorka. W tym tomie podobnie jak w poprzednich mamy do czynienia z różnymi punktami widzenia. Pióro autorki jest lekkie, a przez całą historię po prostu się płynie. Pojawiają się tu sceny drastyczne, smutne, ale również subtelne, które trafiają prosto w serce.

Jedyne zastrzeżenie, jakie mam do tej książki, to jej długość. „Północna gwiazda” jest najkrótszym ze wszystkich tomów tej trylogii i liczy sobie nieco ponad trzysta stron. Po przeczytaniu miałam wrażenie, że autorka wyznaczyła sobie limit, którego chciała się usilnie trzymać, ponieważ ta historia mogła zostać o wiele bardziej rozwinięta. Marie Lu jak na mój gust przesadziła trochę z przeskokami czasowymi, gdyż mieliśmy na przykład bardzo dynamiczną scenę, po której przenosiliśmy się o kilka dni do kolejnego interesującego momentu. Z jednej strony pomagało to utrzymać zainteresowanie czytelnika, jednak z drugiej burzyło nieco sposób w jaki odczuwałam upływ czasu w tej książce.

Zakończenie „Północnej gwiazdy” nie zwala z nóg, nie wprawia w osłupienie, jednak jest za to bardzo poruszające. Spodziewałam się, jak autorka postanowi zakończyć historię Adeliny i moje przypuszczenia okazały się prawdziwe, jednak jeszcze na samym końcu Marie Lu zaskoczyła mnie, oczywiście w pozytywny sposób niewielkim akcentem i nawiązaniem do baśni ludowych. Całą trylogię zaliczam do bardzo udanych, jest to pełna wrażeń i emocji historia, w której główną rolę gra w pewnym sensie czarny charakter. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z tą trylogią, to gorąco Was do tego zachęcam, ponieważ nie powinniście czuć się rozczarowani.

http://someculturewithme.blogspot.com/2017/07/by-czas-ze-ciemnosc-spowijaa-swiat-i-ta.html

Adelina osiągnęła swój cel. Mogłoby się wydawać, że ma już wszystko, czego pragnęła, jednak jej ambicja nie zna granic. Biała Wilczyca otoczona sojusznikami chce dokonać całkowitej zemsty na tych, którzy ją zdradzili i porzucili. Mrok w jej wnętrzu zaczyna jednak wymykać się spod kontroli. Adelinie nieustannie towarzyszą szepty, które wciągają ją jeszcze bardziej w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marie Lu zyskała rozgłos dzięki swojej pierwszej trylogii "Legenda". Do tej pory pamiętam, jak oczarowałam się światem, bohaterami oraz fabułą stworzoną przez autorkę. Czułam, że uczestniczyłam we wszystkich wydarzeniach obok moich ukochany postaci i wraz z nimi przeżywałam wzloty oraz upadki. Wszystkie części bardzo miło wspominam. Do tej pory czuję rozczarowanie, gdy musiałam się pożegnać z Day'em oraz Jules na zawsze. Jednak nowa trylogia przyniosła nadzieję na kolejne niezwykłe przygody stworzone przez pisarkę. Jednakże seria Malfetto zupełnie nie przypomina debiutu autorki. Tym razem Marie Lu stworzyła powieści, które wychodzą poza jakiekolwiek schematy. Okrucieństwo i brutalność nie są tuszowane, a wręcz przeciwnie, są głównym tematem każdej części oraz nieodłączną częścią bohaterki. Aczkolwiek jest to zaledwie wierzchołek góry lodowej, ponieważ autorka stworzyła znacznie ambitniejszą trylogię.
Recenzja pierwszego tomu jest na blogu, niestety drugiego nigdy nie skleciłam. Nie mniej, nie mogłam przepuścić okazji, aby naskrobać kilka słów o ostatniej części, która wbiła mnie w fotel. Ponieważ jedynie Marie Lu potrafi sprawić, by czytelnik jednocześnie ją kochał i nienawidził.


Powiedział człowiek do słońca:
,,Chcę, by twoje światło opromieniało każdy dzień mojego życia!ˮ.
Powiedziało słońce do człowieka:
,,Ale tylko z deszczem i nocą możesz docenić me światło. ˮ

Adelina dostaje w końcu to, czego tak bardzo pragnęła. Posiada władzę, pozycję oraz pieniądze. Od momentu zabicia jej największych wrogów zasiada na tronie, rządząc twardą ręką. Nie ma bowiem miejsca na żal. Za każdym bowiem rogiem czai się zdrajca, który czeka na okazję, by zgładzić despotyczną królową. Mimo wszystko nie jest to największe jej zmartwienie. Moce, którymi są obdarzeni Malfetto zaczynają się wymykać spod kontroli zabijając ich właścicieli. Chcą nie dopuścić do zagłady świata Adelina wraz ze swoimi jedynymi towarzyszami musi połączyć siły z dawnym sojusznikiem - Bractwem sztyletu. Tylko to wątłe przymierze może uratować cały świat.

Pierwszy tom Malfetto mnie zachwycił i z niecierpliwością wyglądałam zapowiedzi drugiej części. Jednak miałam spore problemy, by poznać datę ostatniej powieści. Nie dość, że premiera była przesunięta, to nigdzie nie było o niej słychać. Nadal nie mogę uwierzyć, że finalny tom został potraktowany po macoszemu. Nie było żadnych zapowiedzi, żadnej wzmianki, kiedy wydawnictwo wypuści na rynek Północną gwiazdę. Strasznie tego żałuję, gdyż poprzednie części były wystarczająco mało znane, a o ostatniej w ogóle nie było słychać.
Niestety co się stało, to się nie odstanie. Mogę się na szczęście cieszyć, że w ogóle Północna gwiazda ujrzała światło dzienne i zapewniła mi mnóstwo wzruszeń oraz łez.


,,Nikt z nas nie jest święty - powiedział Magiano - Wszyscy możemy być lepsi.ˮ

Fabuła książki jest niezwykle oryginalna. Wspominałam już to podczas recenzji pierwszej części, jednak muszę to powtórzyć co najmniej kilkanaście razy. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że podobną fabułę można spotkać w pierwszej lepszej powieści. Jednak zapewniam, iż tak nie jest, bynajmniej nie w takim stopniu, jak większość czytelników myśli. Autorka stworzyła wielowątkową powieść, w której nigdy nie jest wszystko czarno-białe. Bardzo cenię takie książki, ponieważ poruszają one inne tematy niż zwykle. Przyznajcie sami, gdzie znajdziecie antybohaterkę, świat pełen przemocy oraz przyszłość widziana w czarnych barwach?

Ostatnia część Malfetto wygląda dość mizernie na półce w porównaniu z poprzednimi. Jest on najkrótszym tomem, jednak wnoszącym najwięcej odpowiedzi. Ta zaledwie 300-stronicowa powieść odpowiada na wszystkie pytania oraz niuanse stworzone przez autorkę podczas poprzednich lektur. Nie mogłam się nadziwić, jak klarownie zostało wszystko wytłumaczone. Miałam obawy, że niektóre pytania pozostaną nadal owiane tajemnicą. Na szczęście tak się nie stało. Czytelnik dowiaduje się o początkach mocy Malfetto, bogach oraz wielu innych wydarzeniach, które zostały wspomniane na przestrzeni dwóch części.

,,Strach jest twoim mieczemˮ

Bohaterów można jednocześnie wielbić oraz nienawidzić w takim samym stopniu. W Północnej gwieździe autorka nie zapomina o żadnym z nich, dają duże pole do popisu wszystkim po równo. Oczywiście największą zagadkę stanowi sama główną bohaterką, która jest jedną z niewielu postaci literackich stanowiąca zło, brutalność oraz przemoc w najczystszej postaci. Ta seria stanowiła pierwsze spotkanie z antybohaterką. Jednakże będę je wspominać bardzo dobrze. Marie Lu wykreowała postać trudną, która jest niełatwa w odbiorze. Zazwyczaj czyta się o heroicznych czynach głównych bohaterów walczących ze złem. W tym przypadku było na odwrót. Nie da się ukryć, że Adelina była zła i często niegodziwa. Może się to kłócić ze wszystkimi normami, jakie są przedstawiane w społeczeństwie. Dla wielu podróż z tą bohaterką może się okazać nie do zniesienia. Aczkolwiek nie radzę jej skreślać, ponieważ jak to ktoś powiedział "w każdym kryje się ziarno dobra". Adelina może zaskoczyć nawet największego jej wroga.
Pozostali bohaterowie są równie cudowni, jak w poprzednich częściach. Jednak za fasadą uśmiechu kryją się znaczne bardziej przenikliwe oraz wrażliwe postacie. Autorka nie raz subtelnie zwraca uwagę czytelnikowi na ich zachowanie, by ukazać bohaterów, które mają duszę, nawet jeśli jest ona jedynie wykreowana na kartach powieści.

Autorka od samego początku stawia na wartką akcję. Nie ma praktycznie chwili oddechu pomiędzy wydarzeniami, ponieważ ciągle coś się dzieje, bądź staje na drodze bohaterom. Nie mogłam się oderwać od tej książki, tym samym kończąc ją w ciągu kilku godzin. Książkę tę czyta się strasznie szybko. Marie Lu nie kreuje długich opisów. Jest to jednocześnie plus, jak i minus tej powieści. Z jednej strony czytelnika nie przytłaczają niepotrzebne opisy, mogąc poznawać cały czas losy bohaterów. Jednakże czasami ich ewidentnie brakowało. Przede wszystkim mój zarzut dotyczy już końcówki powieści. Uważam, że autora miała niesamowitą okazję, aby popisać się swoim piórem, tworząc niezwykły świat bóstw. Niestety pisarka nie zwróciła na to szczególnej uwagi i jedynie minimalnie porusza opis świata, który w tamtym przypadku był niezmiernie ważny.


,,Bez względu na to, co się stanie, patrzymy w przyszłość. Radość jest gdzieś tam, za tymi murami.ˮ

Marie Lu stawia czytelnika w bardzo trudnej i niekomfortowej sytuacji. Ponieważ za każdym razem, gdy kończę jej książkę, mam ochotę nią rzucić o ścianę oraz o niej zapomnieć. Jednak nigdy tego nie czynię, gdyż za bardzo pokochałam świat, bohaterów wykreowanych przez pisarkę. Aczkolwiek zakończenia, które serwuje autorka są smutne, brutalne oraz gorzkie. Co więcej, nawet pierwszy finał nie jest tym ostatnim, ponieważ na kolejnych dwóch stronach sytuacja obraca się o 180 stopni, by jeszcze bardziej zranić czytelnika i złamać jego serce. Przyznaje się, że zarówno przy zakończeniu "Legendy" oraz "Malfetta" polały się łzy, gdyż słodko-gorzkie zakończenia są specjalnością tej autorki.

Malfetto jest olśniewające, wspaniałe oraz cudowne. Żałuję, iż tak mało osób mówi o tej trylogii. Ponieważ zdecydowanie mogę zaliczyć ją do perełek. Ostatni tom posiada niezliczoną ilość zalet oraz plusów. Mimo że bez problemu można doszukiwać się w nim wad, ja tego nie zrobię. Darzę wielkim sentymentem każdy tom. Przyniosły mi one wiele przygód, wzruszeń oraz łez. Północna gwiazda jest wspaniałym zwieńczeniem trylogii. Jest wisienką na torcie przygód Adeliny oraz Magiano. Z całego serca polecam wszystkim czytelnikom zaznajomienie się z całą serią, która przyniesie Wam złość, miłość oraz bezgraniczny smutek po przeczytaniu ostatniej strony Północnej gwiazdy.

Marie Lu zyskała rozgłos dzięki swojej pierwszej trylogii "Legenda". Do tej pory pamiętam, jak oczarowałam się światem, bohaterami oraz fabułą stworzoną przez autorkę. Czułam, że uczestniczyłam we wszystkich wydarzeniach obok moich ukochany postaci i wraz z nimi przeżywałam wzloty oraz upadki. Wszystkie części bardzo miło wspominam. Do tej pory czuję rozczarowanie, gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobre zakończenie wyjątkowej trylogii. Wreszcie otrzymujemy odpowiedzi na pytania dręczące czytelnika od początku serii. Dowiadujemy się w końcu co stoi za Mrocznymi Piętnami, jakie konsekwencje ze sobą niosą. Wydarzenia sięgają kulminacji, bohaterowie zostają postawieni w sytuacji bez odwrotu, a gra toczy się o wiele więcej, niż początkowo można było zakładać.
Bardzo podoba mi się, jak przez całą trylogię rozwijają się bohaterowie i chyba mogę stwierdzić, że seria mówi też o walce o dusze niektórych z nich. Nasza główna bohaterka przechodzi chyba największą przemianę, jednak moim cichym bohaterem tej historii jest Teren, którego nie znosiłam na początku serii, potem, gdy Marie Lu stopniowo pozwalała nam go poznać, zaczynałam go lubić coraz bardziej, aż w końcu, w trzecim tomie całkowicie składł moje serce.
Tym, którzy czytali poprzednie tomy, Północnej gwiazdy polecać nie muszę. Inni zdecydowanie powinni sięgnąć po trylogię Malfetto.

Bardzo dobre zakończenie wyjątkowej trylogii. Wreszcie otrzymujemy odpowiedzi na pytania dręczące czytelnika od początku serii. Dowiadujemy się w końcu co stoi za Mrocznymi Piętnami, jakie konsekwencje ze sobą niosą. Wydarzenia sięgają kulminacji, bohaterowie zostają postawieni w sytuacji bez odwrotu, a gra toczy się o wiele więcej, niż początkowo można było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to