Wręcz idealne rozwinięcie Białych Jabłek, dużo magii i zakrzywiania świata rzeczywistego metafizyką. Szczególnie przypadły mi do gustu wielokrotne zakręty fabuły, motywy à la incepcja i dodanie drugiego Vincenta w postaci Hadena. Wciągająca lektura, finał bardzo dobrze rozegrany, wzruszający. Serdecznie polecam!

Wręcz idealne rozwinięcie Białych Jabłek, dużo magii i zakrzywiania świata rzeczywistego metafizyką. Szczególnie przypadły mi do gustu wielokrotne zakręty fabuły, motywy à la incepcja i dodanie drugiego Vincenta w postaci Hadena. Wciągająca lektura, finał bardzo dobrze rozegrany, wzruszający. Serdecznie polecam!

Szklana zupa jest kontynuacją Białych jabłek. Tym razem do walki dobra ze złem wkrada się niespodziewany element: Chaos, który zyskuje świadomość. Światy pełne abstrakcji i metafizyki przenikają się. Czy to rzeczywistość, sen czy może współczesna kraina umarłych - bez Lete, Charona i Cerbera, by łatwiej było przechodzić z jednej strony na drugą? Najważniejsze jednak są wciąż te same wartości: miłość i dobro, które nie pozwalają, by Chaos mógł zwyciężyć w tej odwiecznej walce.

Szklana zupa jest kontynuacją Białych jabłek. Tym razem do walki dobra ze złem wkrada się niespodziewany element: Chaos, który zyskuje świadomość. Światy pełne abstrakcji i metafizyki przenikają się. Czy to rzeczywistość, sen czy może współczesna kraina umarłych - bez Lete, Charona i Cerbera, by łatwiej było przechodzić z jednej strony na drugą? Najważniejsze jednak są...

Wyjątkowa książka. To co zrobił autor, jak opisał zaświaty i jak połączył ze sobą sny jest abstrakcyjne i fascynujące. Skłania do przemyśleń nad życiem i śmiercią. To pozycja nie dla każdego, ale uważam, że warto dać szansę jej i sobie. Wciąga niemiłosiernie i po lekturze ma się ochotę na więcej. Polecam.

Wyjątkowa książka. To co zrobił autor, jak opisał zaświaty i jak połączył ze sobą sny jest abstrakcyjne i fascynujące. Skłania do przemyśleń nad życiem i śmiercią. To pozycja nie dla każdego, ale uważam, że warto dać szansę jej i sobie. Wciąga niemiłosiernie i po lekturze ma się ochotę na więcej. Polecam.

Kontynuacja "Białych jabłek". Bardzo dziwna, mocno odklejona od rzeczywistości. Może dlatego, że na pierwszym planie chaos.
Troszkę się zawiodłam. Jabłka bardziej mi się podobały. Nie znaczy to, że książka słaba. Ciut gorsza niż poprzednio przeczytane pozycje Carrolla. Nie mniej jednak polecam. A sama będę sięgać po kolejne.

Kontynuacja "Białych jabłek". Bardzo dziwna, mocno odklejona od rzeczywistości. Może dlatego, że na pierwszym planie chaos.
Troszkę się zawiodłam. Jabłka bardziej mi się podobały. Nie znaczy to, że książka słaba. Ciut gorsza niż poprzednio przeczytane pozycje Carrolla. Nie mniej jednak polecam. A sama będę sięgać po kolejne.

Jestem monotematyczna jeśli chodzi o J. Carrolla, jest to miłość od pierwszej strony każdziusieńkiej książki. Kontynuacja "Białych jabłek" pozostaje wciąż na tym samym poziomie abstrakcji i metafizyki. To jedna z tych książek, które należy przeczytać lubiąc tak specyficzną literaturę. Treść przyjemna, skłania do przemyśleń na temat życia, śmierci i miłości. Odwieczna walka dobra ze złem w przypadku tej książki nabiera nowych znaczeń. Polecam.

Jestem monotematyczna jeśli chodzi o J. Carrolla, jest to miłość od pierwszej strony każdziusieńkiej książki. Kontynuacja "Białych jabłek" pozostaje wciąż na tym samym poziomie abstrakcji i metafizyki. To jedna z tych książek, które należy przeczytać lubiąc tak specyficzną literaturę. Treść przyjemna, skłania do przemyśleń na temat życia, śmierci i miłości. Odwieczna walka...

„Szklana zupa” to kontynuacja „Białych jabłek” Jonathana Carrolla. Zastanawiam się dlaczego tak długo czekałam z lekturą tej powieści, przecież jej fabuła to czysta, skondensowana i zwariowana magia!

Vincent i Isabelle oczekują narodzin dziecka. Chaos jednak nie zrezygnował z pościgu i pozbycia się pary oraz ich potomka – ludzi, którzy mogą zagrozić jego świadomemu istnieniu. Mroczna siła postanawia uwięzić bohaterkę w śmierci, by tam urodziła swoje dziecko, chce wykorzystać do tego Simona Hadena oraz najlepsze przyjaciółki bohaterki – Leni i Florę.

Fabuła „Szklanej zupy” jest zwariowana i szalona, przesycona oniryzmem i niesamowitością. Surrealistyczny, ulepiony z fragmentów snów świat przedstawiony fascynuje. Nigdy nie wiadomo, co czeka na kolejnej stronie – czy Bóg, który przybrał niecodzienną formę, czy paczka karmelków robiąca za pasażera autobusu. Autor stworzył genialny i barwny świat, a kreacja zaświatów to dla mnie istny majstersztyk.

Nie potrafię w pełni wyrazić mojego zachwytu nad „Szklaną zupą”. Jestem kłębkiem emocji - gdybym znalazła się w powieściowym, przesyconym magią Wiedniu, pewnie fruwałabym nad ziemią jak balonik. Ta powieść upaja jak wino, jest jak ambrozja. Jest szalona i inteligentna, intrygująca i skłaniająca do refleksji. Tylko zakończenie następuje zbyt szybko i pozostawia poczucie niedosytu – to jedyny minus tego tytułu.

„Szklana zupa” to kontynuacja „Białych jabłek” Jonathana Carrolla. Zastanawiam się dlaczego tak długo czekałam z lekturą tej powieści, przecież jej fabuła to czysta, skondensowana i zwariowana magia!

Vincent i Isabelle oczekują narodzin dziecka. Chaos jednak nie zrezygnował z pościgu i pozbycia się pary oraz ich potomka – ludzi, którzy mogą zagrozić jego świadomemu...

Mojej recenzji nie czytajcie, ponieważ ja KOCHAM Carrolla i jeśli o niego chodzi, nigdy nie jestem obiektywna.

Poważnie - świetny jak zawsze. Ale tylko dla czytelników, którzy lubią pogranicze jawy, snu i śmierci podane w lekkiej, a mimo wszystko budzącej grozę formie. Tę książkę czytałam już wcześniej, teraz do niej wróciłam i pewnie będę wracać jeszcze kilkakrotnie. Za każdym razem odkrywam w niej dla siebie coś nowego. Tym razem jest to Bóg w osobie białego pluszowego niedźwiedzia zwanego Bobem. Jedynego boga, jakiego kiedykolwiek wyznawał Simon...

Mojej recenzji nie czytajcie, ponieważ ja KOCHAM Carrolla i jeśli o niego chodzi, nigdy nie jestem obiektywna.

Poważnie - świetny jak zawsze. Ale tylko dla czytelników, którzy lubią pogranicze jawy, snu i śmierci podane w lekkiej, a mimo wszystko budzącej grozę formie. Tę książkę czytałam już wcześniej, teraz do niej wróciłam i pewnie będę wracać jeszcze kilkakrotnie. Za...

Magia, jak w krainie Alicji...:-) Kocham Carolla i jego ścieżki wyobraźni:-)

Magia, jak w krainie Alicji...:-) Kocham Carolla i jego ścieżki wyobraźni:-)

Ciekawa książka, zaskakująca. Podobało mi się przedstawienie świata oraz śmierci. Dobrze się czytało, w pewnym momencie mocno mnie wciągnęła.

Ciekawa książka, zaskakująca. Podobało mi się przedstawienie świata oraz śmierci. Dobrze się czytało, w pewnym momencie mocno mnie wciągnęła.

Lubię Carrolla ale "Szklana zupa" nie należy do moich ulubionych. Trochę w niej za dużo fantastyki. Jest przeładowana dziwacznością, co - niestety - zbyt męczy czytelnika.

Lubię Carrolla ale "Szklana zupa" nie należy do moich ulubionych. Trochę w niej za dużo fantastyki. Jest przeładowana dziwacznością, co - niestety - zbyt męczy czytelnika.