„Ballada o czarownicy” to lektura, która potwierdza, że napisanie doskonałej powieści historycznej wymaga nie tylko wiedzy o przeszłości, ale również bujnej wyobraźni, która kreuje wydarzenia z pogranicza baśni i prawdziwej rzeczywistości. Gdy oba elementy zostają perfekcyjnie splecione efekt jest olśniewający, a książka staje się lekturą idealną, którą pochłania się z niekłamaną przyjemnością.

Autor przenosi nas w czasie w odległą przeszłość do roku 1241. Nastają wtedy dla Polski niespokojne czasy. Kraj osłabiony rozbiciem dzielnicowym musi zmagać się z najazdem wrogów ze wschodu – tatarskich hord, które grabią i niszczą, palą i gwałcą. Wizje przyszłości są przerażające, a niektóre z nich przewidują nawet koniec świata. W brutalnej rzeczywistości toczy się mimo wszystko zwyczajne życie – zakwita miłość, pojawia się zazdrość, a ludzkie namiętności biorą górę. W takim właśnie świecie osadza swoich bohaterów Paweł Rochala, a korowód wykreowanych przez niego postaci jest niezwykle barwny i różnorodny. Osadzeni w fabule bohaterowie wywodzą się z różnych stanów, a każdy z nich jest wyrazisty, charakterystyczny i nietuzinkowy. Krakowska wojewodzianka Gertrudka rzuca miłosny urok na giermka Wojdę. Odczynienia tego uroku podejmuje się zielarka, która ma na imię Anucha. I tu los płata dziewczynie figla, bo sama zakochuje się w Wojdzie. Parę dzielą ogromne różnice stanowe, a trwająca zawierucha wojenna też nie sprzyja budowaniu szczęścia. Kto wygra – miłość czy złe okoliczności i życiowe przeszkody? Czyja siła okaże się mocniejsza?

„Balladę o czarownicy” trudno pochłonąć w jeden wieczór, bo to gruby tom. Wydawca wydał go w przyjemnym formacie, ale czcionka jest zbyt drobna i szybko męczy wzrok. Odkładanie książki wyłącznie z tego powodu mocno irytuje, bo tytuł czyta się świetnie, a jego treść ogromnie wciąga. Co zatem stanowi o atrakcyjności książki? Otóż powieść ma bardzo wiele walorów.

Autor zaprasza nas do świat niezwykle tajemniczego, do rzeczywistości z pogranicza realności i fantazji. Dla współczesnego czytelnika jest ona bardzo pociągająca, egzotyczna i ma wiele sekretów. Dziś w dobie cyfryzacji wydaje się ona być prawie nierzeczywista, ale tak właśnie przed wiekami było. Wojna o ludzkie dusze to ciekawy pomysł o jaki została uatrakcyjniona fabuła. Opisy to już istne arcydzieło. Do namalowania słowami ówczesnej rzeczywistości Paweł Rochala przyłożył się doskonale. Czytane opisy wydają się żywe, rzeczywiste, barwne i wręcz tętniące najdrobniejszymi szczegółami. Ich czytanie jest ogromną przyjemnością a wyobraźnia tych, którzy sięgnęli po ten tytuł jest mocno pobudzona. Sceny miłosne, opisy przyrody i treści batalistyczne związane z najazdami tatarskimi przeplatają się z ucztami, debatami przy stole i rozterkami duszy bohaterek. A wszystko jest tak namacalne, tak wiarygodnie odrysowane, że nie sposób nie poczuć klimatu tamtych czasów.

Ta powieść to nie tylko świetna czytelnicza przygoda z wieloma ciekawymi scenami, ale też niezwykle wymowna lekcja historii. Ten tytuł przybliża w sposób bardzo plastyczny ówczesne realia, tradycje, poglądy jakie mieli wtedy ludzie wywodzący się z różnych stanów. Książka pokazuje rolę religii i wiary, zwyczajną codzienność i świat, który diametralnie różni się w każdym aspekcie od dzisiejszej rzeczywistości. Warto spędzić z tą lekturą kilka wieczorów. Będą one pełne emocji i przeróżnych wrażeń. Z tytułu płynie pewien niepodważalny morał- świat się zmienia, styl życia się zmienia, ale natura ludzka mimo upływu wieków nadal popełnia te same błędy, hołduje tym samym wadom i kieruje się zbyt impulsywnie emocjami.

Powieść jak najbardziej chwalę i polecam tym, którzy lubią zagłębiać się w zamierzchłych czasach i przeszłości.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik