„Ballada o czarownicy” to powieść pełna doskonałych pod względem technicznym, rzetelnych historycznie opisów bitew i oblężeń z czasów pierwszego mongolskiego najazdu na Polskę. „Balladą” jest nie tylko z nazwy, charakteryzują ją bowiem – w zgodzie ze starannie oddanym duchem rzeczonego okresu – narracja w formie gawędy (z językiem dobranym do epoki) i elementy ówczesnego światopoglądu wpisane w losy bohaterów. Fabuła opiera się na dwóch solidnych ramach: pierwsza to kalendarz liturgiczny, w zgodzie z którym rozwija się akcja, a druga – fragmenty wiersza pojawiające się na początku każdego rozdziału. Ogólnie, dobrej poezji w książce jest sporo. Poruszające, kunsztowne językowo opisy przyrody i pogody budują napięcie i zapowiadają nadchodzącą grozę. Czasem to promienie słońca, pioruny, odbicia światła wskazują czytelnikowi dokładny czas i miejsce akcji, tworząc żywe i współgrające ze sobą sceny, które każdy z bohaterów książki postrzega na swój własny sposób. Kalejdoskop książąt, świętych, znachorek i księży, rycerzy i dam, anioły i diabły rodem z ówczesnych wyobrażeń, wysoka sztuka, ludowość i przyroda, piosenki, modlitwy i przepisy na ziołowe medykamenty, na tle opisu przerażających (i prawdziwych) wydarzeń historycznych oraz strachu, miłości i dążeń zwykłych i niezwykłych ludzi, tworzy tak mocne wrażenie autentyczności, że w książce można z łatwością „zanurzyć się” już od pierwszych stron. Poza tym, w „Balladzie o czarownicy” można znaleźć rzecz rzadko dzisiaj spotykaną w literaturze – ładną i prostą historię o miłości: romantycznej, rodzicielskiej i nie tylko. Bo, cytując, „chociaż słońca się nie dogoni, to nawet w najmroczniejszych okolicznościach można wyjść mu naprzeciw”.

„Ballada o czarownicy” to powieść pełna doskonałych pod względem technicznym, rzetelnych historycznie opisów bitew i oblężeń z czasów pierwszego mongolskiego najazdu na Polskę. „Balladą” jest nie tylko z nazwy, charakteryzują ją bowiem – w zgodzie ze starannie oddanym duchem rzeczonego okresu – narracja w formie gawędy (z językiem dobranym do epoki) i elementy ówczesnego...

Niewiele mam czasu na czytanie. Nawet nie chodzi o to, że "ostatnio", ale w ogóle, dlatego staram się wybierać takie książki, które - jak mi się wydaje - mogą okazać się wartościowe, w taki lub inny sposób. "Ballada o czarownicy" z pewnością taką lekturą była.

To moje pierwsze zetknięcie z prozą Pawła Rochali. Naprawdę bardzo udane! Już od pierwszych stron daje się odczuć, że mamy do czynienia z książką wyjątkową, chociażby jeśli chodzi o język. Autor posługuje się piękną polszczyzną! Rzadko dzisiaj spotykaną. Język jest bardzo plastyczny, obrazowy, a do tego stwarza niesamowity klimat tej powieści, wspaniale współgrając z realiami epoki i opisywanymi wydarzeniami. Pozwala przenieść się do XIII-wiecznej Polski, targanej wewnętrznymi konfliktami i zagrożonej przez Tatarów. Ładnie opisany jest też wątek obyczajowy - niesnaski, miłość, uprzedzenia klasowe, oniryczne sny młodej wiedźmy Ani...

Dla wielbicieli słowiańskości w wydaniu fantasy na pewno będzie tu tego rodzaju elementów za mało. Nie jest to fantastyka w ścisłym rozumieniu tego słowa. To znakomita opowieść, w którą delikatnie wplecione zostały wątki słowiańskie. Czy jest to romans? Na pewno miłość Anuchy i Wojdy stanowi oś tej powieści, ale muszę przyznać, że mniej mnie uwiodła, niż reszta pojawiających się tutaj epizodów, między innymi tych historycznych. W napięciu, z ciarkami na plecach czytałam o bitwie pod Legnicą między wojskami polskimi a tatarskimi, o śmierci Henryka Pobożnego, buńczucznych wojewodach i mądrych ludziach, których nikt nie chciał słuchać, gdy ostrzegali przed nadchodzącym niebezpieczeństwem. Tak opowiadana historia naprawdę pociąga.

W książce nie znajdziemy głupiutkich czarownic, które zakochują się w niedostępnych rycerzykach, infantylnych scen erotycznych ani płaskich dialogów, które nic nie wnoszą do treści. Znajdziemy za to kawał naprawdę dobrej literatury, przemyślanej, a jednocześnie fantazyjnej; wspaniałych bohaterów (osobiście szczególnie polubiłam Czarnego i Białego, Dobrosza, proboszcza z Zalesia, a także nieco nieokrzesanego, ale zabawnego Bolesława Rogatkę, również Wisława zdobyła moją sympatię).

Nie żal mi czasu, poświęconego tej książce! Wręcz przeciwnie. Zazdroszczę tym, którzy jej jeszcze nie czytali.

www.instagram.com/justynaczytuje/
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Niewiele mam czasu na czytanie. Nawet nie chodzi o to, że "ostatnio", ale w ogóle, dlatego staram się wybierać takie książki, które - jak mi się wydaje - mogą okazać się wartościowe, w taki lub inny sposób. "Ballada o czarownicy" z pewnością taką lekturą była.

To moje pierwsze zetknięcie z prozą Pawła Rochali. Naprawdę bardzo udane! Już od pierwszych stron daje się odczuć,...

Po zakończeniu serii Cherezińskiej „Odrodzone Królestwo” zaczęłam czytać Balladę o Czarownicy. Powieść znów przeniosła mnie w czasy rozbicia dzielnicowego, choć w okres wcześniejszy niż cykl Cherzińskiej bo do roku 1240. Książka zakwalifikowana jest to kategorii fantasy, lecz moim zdaniem powinna się znaleźć w kategorii powieść historyczna. Tytułowa bohaterka, to czarownica lecz tak naprawdę bardziej średniowieczna zielarka i znachorka, która wykorzystuje siły natury a nie czary i zaklęcia. Bohaterami fantastycznymi są diabeł i anioł, ale po zejściu na ziemie są tak ludzcy, że czytelnik wkrótce zapomina o ich nieziemskim pochodzeniu. Reasumując jest to powieść historyczna z elementami fantasy dla współczesnego czytelnika, ale dla mentalności ludzi średniowiecza bliskość czarów i istot pozaziemskich była czymś powszechnym i ten zabieg literacki podkreślał dodatkowo klimat tamtych czasów. Z dużą wiarygodnością opisany jest również przemarsz wojsk mongolskich przez ziemie polskie. Przedstawiono niemożność skutecznej obrony wywołaną rozbiciem dzielnicowym oraz brakiem centralizacji władzy.
Powieść zaczyna wstęp, sugerujący, że historię przekaże nam wędrowny bajarz. I rzeczywiście opowieść jest płynna, język bogaty, trochę poetycki a trochę stylizowany na starodawny. Akcja wciąga i mimo grubości książki, zanim się czytelnik spostrzeże znów jest w przydrożnej karczmie a bajarz dziękuje za wysłuchanie historii. Posłuchajcie Go i Wy, polecam.

Po zakończeniu serii Cherezińskiej „Odrodzone Królestwo” zaczęłam czytać Balladę o Czarownicy. Powieść znów przeniosła mnie w czasy rozbicia dzielnicowego, choć w okres wcześniejszy niż cykl Cherzińskiej bo do roku 1240. Książka zakwalifikowana jest to kategorii fantasy, lecz moim zdaniem powinna się znaleźć w kategorii powieść historyczna. Tytułowa bohaterka, to czarownica...

Cieszę się, że po przeczytaniu "Bogumiła Wiślanina" nie zniechęciłam się do autora i sięgnęłam po jego kolejną książkę "Ballada o czarownicy", bo ta mnie zachwyciła! , Intrygujący wątek miłosny wpleciony w dramatyczne wydarzenia historyczne, nietuzinkowi bohaterowie (niektórzy nie z tego świata...) i przepiękny stylizowany język, którym posługiwanie się współczesnym pisarzom często zupełnie nie wychodzi, a Pan Rochala poradził sobie znakomicie. I to poczucie humoru... Według mnie ta książka jest o wiele lepsza niż powieści Elżbiety Cherezińskiej!! Kolejny raz przekonałam się, że warto szukać i sięgać po książki mniej znanych autorów, bo można trafić na prawdziwe literackie perełki, za którymi nie stoją duże wydawnictwa i pieniądze na promocja autora. Te książki muszą obronić się same, dlatego bardzo polecam "Balladę..."

Cieszę się, że po przeczytaniu "Bogumiła Wiślanina" nie zniechęciłam się do autora i sięgnęłam po jego kolejną książkę "Ballada o czarownicy", bo ta mnie zachwyciła! , Intrygujący wątek miłosny wpleciony w dramatyczne wydarzenia historyczne, nietuzinkowi bohaterowie (niektórzy nie z tego świata...) i przepiękny stylizowany język, którym posługiwanie się współczesnym...

Zaczęłam czytać i już po pierwszych kilku stronach ogarnęło mnie ogromne niedowierzanie. Pomyślałam - kto tak pisze w XXI wieku?? Tak pięknie, tak poetycko. To lepsze, z całym szacunkiem dla klasyków, od Kraszewskiego i Bunscha razem wziętych. Opisy przyrody jak z Sienkiewicza.

Na ponad 600 stronach snuje się opowieść o dawno minionych czasach piastowskich. Czasach burzliwych, wypełnionych najazdem tatarskim w 1241 roku. Opowieść do ostatniego detalu potwierdza znakomite przygotowanie merytoryczne autora, a opis bitwy pod Legnicą to prawdziwy majstersztyk. Z biografii autora wyczytałam, że jest zapalonym miłośnikiem historii wojskowości i powieść potwierdza jego znawstwo. Przez karty książki przebija się cała plejada książąt dzielnicowych, wojewodów i kasztelanów, świętych i znanych wówczas zakonników, a są odmalowani tak,że próżno tego szukać w suchych tekstach źródłowych.

Wydarzenia z czasów tragicznych najazdów tatarskich i konfliktów między książętami są przyczynkiem do opisania dziejów miłości rycerza z Zalesia nad Odrą z miejscową młodą zielarką, czy jak wówczas mawiano częściej wiedźmą lub czarownicą. Autor genialnie połączył w sobie autentyczne, historyczne wydarzenia ze światem fikcji literackiej, z magią i działalnością diabłów, czym znakomicie wpisał się w modny dzisiaj trend literacki.

Nie czytałam dawno tak dobrej, żywej, plastycznej powieści historycznej.
"Piękną była ta opowieść" - po trzykroć piękną Panie Rochala. Ma Pan fenomenalny talent!!
Polecam wszystkim pasjonatom historii, magii, czarownic i miłośnikom pięknego poetyckiego stylu, który już umiera.

Zaczęłam czytać i już po pierwszych kilku stronach ogarnęło mnie ogromne niedowierzanie. Pomyślałam - kto tak pisze w XXI wieku?? Tak pięknie, tak poetycko. To lepsze, z całym szacunkiem dla klasyków, od Kraszewskiego i Bunscha razem wziętych. Opisy przyrody jak z Sienkiewicza.

Na ponad 600 stronach snuje się opowieść o dawno minionych czasach piastowskich. Czasach...

Totalne zaskoczenie. Audiobooka zaczęłam słuchać „w ciemno”, nie zaglądając wcześniej na opinie ani recenzje. Spodziewałam się czegoś podobnego do „Szeptuchy”. A otrzymałam literacką perełkę. Książka napisana pięknym językiem. Nie wiem kiedy ostatnio spotkałam się z tak pięknie napisaną książką. Opisy przyrody powodują zatrzymanie się na chwilę, tak jakby patrzyło się z zachwytem na piękny obraz.
Książka jest dość obszerna, podobno 600 stron, a do wysłuchania prawie 27 godzin. Ale to było 27 niesamowitych godzin. Audiobooka słuchało się jak baśni czy gawędy snutej przy ognisku.
Oprócz wspominanych już przepięknych opisów przyrody, mamy tu bardzo ciekawych bohaterów: Anucha (zielarka, tytułowa czarownica),Wojda (giermek i ukochany Anuchy),diabeł, anioł, lubieżny wikary, wojewodzianka krakowska Gertrudka. Cała gama charakterystycznych, ciekawie przedstawionych postaci.
Książka obfituje w sceny okrutne. Najazdy tatarskie na ziemie polskie, masakryczne mordy na ludności miast i wsi, bestialskie gwałty. Obrazowo opisane stosy ludzkich zwłok rozdziobanych przez kruki działają na wyobraźnię.
Polecam ze względu na baśniowy klimat książki, piękną miłość. Ale przede wszystkim ze względu na wspaniały styl i język.

Totalne zaskoczenie. Audiobooka zaczęłam słuchać „w ciemno”, nie zaglądając wcześniej na opinie ani recenzje. Spodziewałam się czegoś podobnego do „Szeptuchy”. A otrzymałam literacką perełkę. Książka napisana pięknym językiem. Nie wiem kiedy ostatnio spotkałam się z tak pięknie napisaną książką. Opisy przyrody powodują zatrzymanie się na chwilę, tak jakby patrzyło się z...

Rok Pański 1241- zło nadchodzi od wschodu, całą chmarą, jak szarańcza. Piekielna nawałnica tatarska pochłania rozbitą na dzielnice Polskę. Kraj tonie we krwi. Wizje św. Jadwigi z Bożej łaski księżnej śląskiej wskazują na nadchodzący koniec świata. Wojnę o dusze ludzkie toczą także zesłani na ziemię diabeł Janusz i anioł Pietrek. Mimo zagrożenia i strachu miłość rządzi się swoim odwiecznym prawem...
Zielarka Anucha odczynia miłosny urok rzucony na giermka Wojdę przez krakowską wojewodziankę Gertrudkę. Los jednak chce, że Anucha się zakochuje w Wojdzie- w wzajemnością. Na ich miłość niechętnie patrzą rodzice giermka, a także zazdrosny o zielarkę wikary Przemko. Czy miłość okaże się silniejsza od różnic stanowych i nieszczęść wojny?

Rok Pański 1241- zło nadchodzi od wschodu, całą chmarą, jak szarańcza. Piekielna nawałnica tatarska pochłania rozbitą na dzielnice Polskę. Kraj tonie we krwi. Wizje św. Jadwigi z Bożej łaski księżnej śląskiej wskazują na nadchodzący koniec świata. Wojnę o dusze ludzkie toczą także zesłani na ziemię diabeł Janusz i anioł Pietrek. Mimo zagrożenia i strachu miłość rządzi się...

199/2019 (A)

199/2019 (A)

Nie lada gratka dla czytelnika lubującego się w historii. Czarami podszyta opowieść o piastowskiej Polsce, momentami autor mruga okiem do czytelnika, nie zapominając przy tym o przedstawieniu wątków poważnych.

Nie lada gratka dla czytelnika lubującego się w historii. Czarami podszyta opowieść o piastowskiej Polsce, momentami autor mruga okiem do czytelnika, nie zapominając przy tym o przedstawieniu wątków poważnych.

niedokonczylam, bo nie...

niedokonczylam, bo nie...