Są książki z których się wyrasta. Ja albo wyrosłem z tej książki albo z całego gatunku lat 80-tych, sam już nie wiem. Kupiłem książkę „Szpital Kosmiczny” w audiobooku i pomimo najszczerszych chęci nie udało mi się wykrzesać z siebie ani odrobiny głębszego zainteresowania tym co leciało w słuchawkach. Książka opowiada o szpitalu kosmicznym w kosmosie, w którym oczywistym jest fakt współistnienia i kooperacji tysięcy rozproszonych ras zwanych tutaj klasami. Reprezentant danego gatunku to reprezentant klasy... itd. Autor puszcza wodze fantazji nie zatrzymując się na humanoidach, ale opisując ogromną mnogość innych dziwnych ras. Całość przygód zamyka się w obrębie szpitala kosmicznego w którym zdarzają się nieprawdopodobne przygody z katastrofą obcego statku kosmicznego włącznie... No i co? No i nic. Takie to jakieś dla mnie... dziecięce? No właściwie to nie bardzo jest o czym gadać. Książkę oceniam jako średnią i poważnie się zastanawiam czy w ogóle wysłucham ją do końca. Wybaczcie, że ta recenzja taka beznadziejna, ale książka też jest taka.

Są książki z których się wyrasta. Ja albo wyrosłem z tej książki albo z całego gatunku lat 80-tych, sam już nie wiem. Kupiłem książkę „Szpital Kosmiczny” w audiobooku i pomimo najszczerszych chęci nie udało mi się wykrzesać z siebie ani odrobiny głębszego zainteresowania tym co leciało w słuchawkach. Książka opowiada o szpitalu kosmicznym w kosmosie, w którym oczywistym...