Pani Dorota Gołębiewska przyzwyczaiła nas już, że akcja w Jej powieściach snuje się powoli, spokojnie. A przecież nie można jej zarzucić, że nic się nie dzieje. Wręcz przeciwnie. Jest to zatem dowód na to, iż nawet w wielowątkowych powieściach mogą panować harmonia i spokój, dzięki czemu czytelnik może dłużej się nimi delektować.
Tym razem akcja toczy się w Krakowie i w Gdańsku. Główna bohaterka krąży między tymi miastami, pomagając swym bliskim rozwiązywać ich problemy, wyjaśniać tajemnice z przeszłości. Jest tu skrywająca różne tajemnice latarnia morska. Jest też tytułowy, klimatyczny antykwariat z panem Franciszkiem i Emilką jako gospodarzami. Szkoda jedynie, iż w treści powieści nie ma więcej odniesień do książek. Natomiast te, które są, kapitalnie uzupełniają treść powieści Pani Doroty. Mamy odniesienia do przeszłości wojennej, pogmatwane losy bohaterów i ich rodzin, przyjaźnie, związki wystawione na różne próby. Jest też zdrada.
W tekście znajdujemy oczywiste, bliskie wielu z nas stwierdzenia, np. „Wigilia to najpiękniejszy dzień w roku (…) magiczny, wyjątkowy” czy „nie można wciąż uciekać przed tym, co się kocha”. Są rónież takie, które mogą zaskakiwać. Jednak trudno się z nimi nie zgodzić, m.in. „osoby o podobnym charakterze mają w oczach ten sam błysk i apetyt na życie” czy „ludzie często nie mogą zrozumieć jednej bardzo prostej sprawy: że przebaczając komuś, największą przysługę oddają sobie. Zwracają sobie wolność”.

Pani Dorota Gołębiewska przyzwyczaiła nas już, że akcja w Jej powieściach snuje się powoli, spokojnie. A przecież nie można jej zarzucić, że nic się nie dzieje. Wręcz przeciwnie. Jest to zatem dowód na to, iż nawet w wielowątkowych powieściach mogą panować harmonia i spokój, dzięki czemu czytelnik może dłużej się nimi delektować.
Tym razem akcja toczy się w Krakowie i w...