Piąty już tom "Kronik wampirów" i drugi z kolei, w którym to książę wampirów - Lestat de Lioncourt snuje opowieść o swych współczesnych i jakże niewiarygodnych przygodach. Zapowiadało się bardzo ciekawie, więc bez zbędnego zastanawiania się i z dość dużymi oczekiwaniami sięgnęłam po tą książkę. Jak się jednak okazało, nie spełniła ona moich wymagań i jestem trochę rozczarowana. Klapą z pewnością nie jest, ale do najlepszych książek tej amerykańskiej pisarki też się nie zalicza.

Poprzednie tomy w dużej mierze urzekły mnie dzięki wspaniałej kreacji bohaterów i świata wampirów. Zachwycałam się między innymi bardzo plastycznymi opisami Nowego Orleanu i starożytnego świata, o którym zawsze z chęcią czytam. Natomiast w "Memnochu Diable" Anne Rice zabiera czytelnika w podróż do nieba i piekła w towarzystwie samego diabła! Dla głównego bohatera - mającego wątpliwości co do istnienia Boga - to coś zupełnie nowego i zaskakującego. Sprawia, że zmienia się on z pewnego siebie, niepokornego wampira w zagubioną owieczkę. Zdecydowanie bardziej wolałam jego pierwszą odsłonę i powieści, w których Lestat, pod wpływem swoich niezliczonych przygód, zmieniał swoje oblicze. Tutaj jest tylko biernym słuchaczem, obserwatorem i nikim więcej. Na pierwszy plan wychodzi natomiast istota z piekła rodem - sam diabeł. Okazuje się jednak, że nie jest on postacią złą, a wręcz przeciwnie - pomaga duszom dostać się do nieba (w sposób mało przyjemny, ale skuteczny). Książka ta opisuje również pobieżnie Boga.

Tak jak barwne opisy były jednym z atutów poprzednich tomów, tak w tym mnie one nudziły i odciągały od lektury pod byle pretekstem. Brakowało im mroku i tajemniczości, do których przyzwyczaiły mnie znane mi już powieści Anne Rice. Uważam też, że połowę z nich można by zredukować bez jakiejkolwiek szkody na fabule, która niestety nie powala na kolana swoją objętością. Całość opiera się na opisaniu nieba, piekła i stworzenia świata. Sam ten pomysł jest bardzo intrygujący, ale już wyobrażenie autorki na ten temat dosyć kiepskie. Zapewne gdyby nie ogromne podobieństwo tych miejsc i zdarzeń do stereotypowych wyobrażeń katolików, byłoby to coś naprawdę wartego uwagi, a tak nie wnosi nic nowego do literatury.

Jak na powieść o wampirach, to jest tu ich zdecydowanie za mało. Praktycznie rzecz biorąc, obserwatorem wszystkich tych wydarzeń mógłby równie dobrze być śmiertelnik (nie przypadkowy, ale śmiertelnik) i niewiele by to zmieniło. Jak to zazwyczaj bywa w książkach Anne Rice, i w tej dodała ona wątek poboczny dotyczący pobieżnego opisania życia człowieka, którego krew wypija Lestat. W konsekwencji prowadzi to oczywiście do jego śmierci (człowieka, nie Lestata). Wątek bardzo mnie zainteresował, bo i osoba do przeciętnych nie należy. W książce występują również wampiry z innych powieści autorki, np. Armand, David, Louis, ale pełnią oni tylko epizodyczne role. Szkoda.

Książkę jako powieściową całość odbieram raczej pozytywnie i nie żałuje nawet jednej godziny nad nią spędzonej. Jestem zmuszona uznać ją jednak za najsłabszą z tomów Kronik, które dotychczas przeczytałam. Polecam jedynie miłośnikom serii, a inni niech lepiej zaczną od wspaniałego "Wywiadu z wampirem".

Piąty już tom "Kronik wampirów" i drugi z kolei, w którym to książę wampirów - Lestat de Lioncourt snuje opowieść o swych współczesnych i jakże niewiarygodnych przygodach. Zapowiadało się bardzo ciekawie, więc bez zbędnego zastanawiania się i z dość dużymi oczekiwaniami sięgnęłam po tą książkę. Jak się jednak okazało, nie spełniła ona moich wymagań i jestem trochę...