Najnudniejszy tom jak do tej pory. Autorka trochę przesadziła z fantazją. Tytuł chwytliwy i nic poza tym. Pomysł tworząc kroniki wampirów wydaje się świetny ale pisarka po prostu z tomu na tom jest gorszy. Mało akcji i te monologi usypiają.

Najnudniejszy tom jak do tej pory. Autorka trochę przesadziła z fantazją. Tytuł chwytliwy i nic poza tym. Pomysł tworząc kroniki wampirów wydaje się świetny ale pisarka po prostu z tomu na tom jest gorszy. Mało akcji i te monologi usypiają.

W tej części "Kroników wampirów" wysłuchujemy opowieść Lestata o jego spotkaniu z diabłem Memnochem. Ciekawa fabuła i świetnie napisana. Polecam!

W tej części "Kroników wampirów" wysłuchujemy opowieść Lestata o jego spotkaniu z diabłem Memnochem. Ciekawa fabuła i świetnie napisana. Polecam!

Na różny sposób można interpretować propozycję Memnocha , względem Lestata a także rzeczy , które miały miejsce w książce . Nie jest to wszystko jak dla mnie takie jednoznaczne i podchodzę do tego z dystansem.

Na różny sposób można interpretować propozycję Memnocha , względem Lestata a także rzeczy , które miały miejsce w książce . Nie jest to wszystko jak dla mnie takie jednoznaczne i podchodzę do tego z dystansem.

Książka nie do końca mi się podobała, mógłbym rzec, że prawie w ogóle, jeśli chodzi o sposób obycia bohaterów.
Nie mogę jednak odmówić tejże pozycji oryginalności na płaszczyźnie Boga i diabła - to było interesujące.

Książka nie do końca mi się podobała, mógłbym rzec, że prawie w ogóle, jeśli chodzi o sposób obycia bohaterów.
Nie mogę jednak odmówić tejże pozycji oryginalności na płaszczyźnie Boga i diabła - to było interesujące.

Za każdym razem, gdy kończę kolejną część Kronik Wampirów, uznaję ją za tę najlepszą. Tak było i tym razem. Anne Rice swoje niepozorne książki o wampirach zgrabnie, po mistrzowsku zamienia w psychologiczne, filozoficzne wywody, które czyta się z niedowierzaniem dla jej kunsztu pisarskiego. Główny motyw historii jest jak zawsze niebanalny, balansuje na granicy fantasy i realizmu, wpleciony wyjątkowo w historię naszego ulubionego Lestata. On, a'propos, osiągnął już chyba szczyt swoich możliwości. Począwszy od królowej wampirów, a skończywszy na Bogu... Czy może być jeszcze potężniejsza siła, której krwi skosztuje, której krew go wzmocni? Chylę czoła autorce, jest moją mistrzynią w kwestii konstrukcji swoich historii.

Za każdym razem, gdy kończę kolejną część Kronik Wampirów, uznaję ją za tę najlepszą. Tak było i tym razem. Anne Rice swoje niepozorne książki o wampirach zgrabnie, po mistrzowsku zamienia w psychologiczne, filozoficzne wywody, które czyta się z niedowierzaniem dla jej kunsztu pisarskiego. Główny motyw historii jest jak zawsze niebanalny, balansuje na granicy fantasy i...

To jedna z ulubionych moich książek. Nie chodzi już o sam motyw wampirów. Tutaj najważniejszą rolę spełnia postać tytułowego Memnocha. Cóż to za birbant, intelektualista, geniusz kłamstwa, oszczerstwa, przewodnik. Nie wiem jak wy, ale ja chciałbym przeżyć taką podróż w czasie, przestrzeni i światach jaką zafundował głównemu bohaterowi. W opisie, jakim Autorka przedstawiła diabelską wizję dziejów wszechświata, widać całą wirtuozerię i kunszt literacki. Książkę czyta się z zapartym tchem. A przerwy w czytaniu zdają się być mordęgą - w głowie szumi tylko jedno pytanie - "a co będzie dalej?". Ech, ten dreszczyk emocji, sprytna filozofia przewrotności. Naprawdę książka daje dużo do myślenia. Polecam każdemu, nawet jeśli nie jest fanem tego typu literatury.

To jedna z ulubionych moich książek. Nie chodzi już o sam motyw wampirów. Tutaj najważniejszą rolę spełnia postać tytułowego Memnocha. Cóż to za birbant, intelektualista, geniusz kłamstwa, oszczerstwa, przewodnik. Nie wiem jak wy, ale ja chciałbym przeżyć taką podróż w czasie, przestrzeni i światach jaką zafundował głównemu bohaterowi. W opisie, jakim Autorka przedstawiła...

Zawiodłam się trochę. Po przeczytaniu ostatniej książki jaką była "Opowieść o złodzieju ciał" spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, a ta część "Kronik wampirów" wydała mi się najgorsza ze wszystkich. Mam wrażenie, że autorka trochę przekombinowała historię. Nie potępiam wyobraźni, ale dla mnie to chyba za wiele. Mam szczerą nadzieję, że kolejne tomy będą "spokojniejsze" i bardziej przyziemne.

Zawiodłam się trochę. Po przeczytaniu ostatniej książki jaką była "Opowieść o złodzieju ciał" spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, a ta część "Kronik wampirów" wydała mi się najgorsza ze wszystkich. Mam wrażenie, że autorka trochę przekombinowała historię. Nie potępiam wyobraźni, ale dla mnie to chyba za wiele. Mam szczerą nadzieję, że kolejne tomy będą...

Niby dalsze losy Lestata, ale tym razem bohater zostaje zepchnięty na drugi plan przez zupełnie nową postać, którą jest Memnoch. Nie do końca przekonał mnie ten zabieg, ale książkę czytało się, jak zawsze w wypadku tej autorki, bardzo dobrze

Niby dalsze losy Lestata, ale tym razem bohater zostaje zepchnięty na drugi plan przez zupełnie nową postać, którą jest Memnoch. Nie do końca przekonał mnie ten zabieg, ale książkę czytało się, jak zawsze w wypadku tej autorki, bardzo dobrze

Kiedy przeczytałem "Wywiad z wampirem", byłem oczarowany tematem i realizacją. Było to ponad 20 lat temu. Jakiś czas później wpadła mi w ręce książka "Wampir Armand" i... nie doczytałem jej do końca. Co jest nie tak, jeśli przerywa się czytanie w trzech czwartych? Już nie pamiętam, co mnie odrzuciło od "Wampira Armanda", dawno czytałem. Jednak po lekturze "Diabła Memnocha", przez którego ledwo przebrnąłem, śmiem podejrzewać, co mnie zniechęca do książek Annie Rice.

Informacja na okładce głosi, że "Świat opisywany (...) w "Kronikach Wampirów" drży w posadach. (...) Lestat - wampir uwielbiający ryzykowne przygody - stanie wobec wyzwania, które rzuci go na kolana..." bla, bla, bla, a wszystko to za sprawą spotkania z samych diabłem. Czy nie brzmi to zachęcająco? Brzmi! Intrygująco? Brzmi! A co dostajemy w rzeczywistości? Historię poplątaną bez ładu i składu, do której pani Rice wrzuciła różne pomysły, które same w sobie są całkiem niezłe, ale połączone ze sobą zupełnie bez polotu, tworzą niestrawną papkę.

Zacznijmy jednak od głównego bohatera. Wampir Lestat nie ma w sobie nic z... no właśnie, to jakiś histeryk, cierpiący na zaburzenia dwubiegunowe. Jego życie to emocjonalna huśtawka, od euforii po skraj depresji. I to jego zwracanie się do innych wampirów: "ukochany..." WTF? On chce patrzeć w oczy, przytulać się, trzymać za rękę. Brrrrr... co to ma być?

Umówmy się, nawet książki o wampirach powinny kierować się jakąś logiką. Tutaj wampir-potwór zabija faceta, a ten przychodzi do niego jako duch, gawędzi z nim serdecznie przez sto stron i mówi, że go kocha, i prosi o opiekę nad córką.

Motyw średniowiecznego mnicha, jego filozofii i ksiąg, wzięty zupełnie z czapy, nic nie wnoszący.

Dora, córka zamordowanego, nie boi się wampira, po dwóch spotkaniach mówi do niego: "ukochany"... Aaaaaaaa...

Nudny do bólu Memnoch i jego rozmowy z Lestatem, które zajmują 3/4 książki. Trochę akcji na kilku ostatnich stronach. Chaos, chaos, już mi się nie chce więcej pisać, nie warto o tej książce czytać.

Reasumując - grafomania dla nastolatek, z tej samej półki co Stephanie Meyer i jej wampiry z gimnazjum.

Kiedy przeczytałem "Wywiad z wampirem", byłem oczarowany tematem i realizacją. Było to ponad 20 lat temu. Jakiś czas później wpadła mi w ręce książka "Wampir Armand" i... nie doczytałem jej do końca. Co jest nie tak, jeśli przerywa się czytanie w trzech czwartych? Już nie pamiętam, co mnie odrzuciło od "Wampira Armanda", dawno czytałem. Jednak po lekturze "Diabła...

Pierwsza część ciągła się okrutnie, ale odkąd na scenę wkroczył Memnoch, czytałam jednym tchem. Świetna część sagi :)

Pierwsza część ciągła się okrutnie, ale odkąd na scenę wkroczył Memnoch, czytałam jednym tchem. Świetna część sagi :)