Wielokrotnie pisałam Wam tutaj, że powieści historyczne (i wszelkie im podobne), a szczególnie te dotyczące II wojny światowej są moją wielką czytelniczą miłością i kiedy tylko natrafiam na jakiś interesujący tytuł, sięgam po niego najszybciej, jak to możliwe. Nie inaczej było tym razem, bowiem "Wołyń. Bez litości" zaintrygował mnie swoją fabułą i bardzo chciałam przeczytać tę powieść, tym bardziej, że napisał ją polski autor. Jednakże, czy finalnie jestem zadowolona z jej lektury?

Rok 1943 szczególnie zapadł w pamięci wszystkich Polaków. Na Ziemiach Wołyńskich dochodzi bowiem do eksterminacji Polaków, którzy zmuszeni są do założenia grup partyzanckich. Stanisław Morowski to jeden z polskich partyzantów, któremu ukraińscy bojownicy zamordowali całą rodzinę niemalże na jego oczach. Młodemu mężczyźnie uda się uciec z miejsca rzezi i w niedalekim czasie zostaje on partyzantem, chcącym pomścić tych, przez których zarówno on, jak i wielu innych Polaków musiało cierpieć. Od tej pory nie liczy się już nic poza tym, żeby przetrwać. Zło, bezwzględność, brak empatii i przerażająca chęć mordowania to codzienność, z jaką od tej pory młody mężczyzna będzie musiał się zmierzyć...

Piotr Tymiński (urodzony 29.06.1969 roku) to magister historii i specjalista w dziedzinie mniejszości narodowych w Polsce. Prywatnie ojciec dwójki dorosłych synów.

"Wołyń. Bez litości" to wstrząsający i dogłębnie poruszający obraz tego, w jak bezwzględny sposób potraktowali nas, Polaków Ukraińcy w 1943 roku, dokonując na naszej ludności tzw. rzezi wołyńskiej.

Akcja powieści rozpoczyna się od Wielkiego Czwartku 1943 roku. Już od samego początku powieści autor serwuje czytelnikowi wstrząsający obraz wojny, a dokładniej przedstawia brutalny napad na rodzinę, przebywającą w swoim domu. Napadu dokonali ukraińscy żołnierze, zabijając przy tym nawet malutką, bezbronną wnuczkę gospodarzy. Ten, jak i wiele innych bezlitosnych, krwawych obraz jasno pokazuje, jak wyglądała prawdziwa wojna - pozbawiona wszelkich moralnych zasad. Wojna, w której mordowanie bezradnych, nieumiejących się bronić przeciwników (a raczej zwyczajnych ludzi) była codziennością.

Powieść ta oparta jest na autentycznych wydarzeniach z tamtego okresu, co czyni tę książkę jeszcze bardziej poruszającą, bo też czym innym jest czytać fikcję literacką, a inaczej odczuwa się podczas lektury wydarzenia, które miały miejsce w rzeczywistości. Doprawdy, czasem niełatwo było mi przechodzić przez kolejne strony pełne brutalnych, morderczych opisów, ale taka niestety była właśnie wojna...

To, co niewątpliwie zasługuje na największe uznanie to styl, w jakim została napisana ta książka. Pomimo tego, iż autor opisuje w swojej powieści tematy niełatwe, a wręcz trudne do zrozumienia, całą spisaną przez niego historię czyta się niesamowicie szybko, śledząc przy tym niemalże każdy ruch bohaterów, szczególnie wspomnianego wcześniej Stanisława Morowskiego, który niejako wysuwa się na głównego bohatera książki.

Po skończonej lekturze zdumiewa mnie również fakt, iż o książce tej nie jest zbyt głośno w naszych mediach, jak i również na blogach książkowych. To jasne, że jej tematyka nie jest łatwa i nie każdy byłby w stanie zmierzyć się z taką lekturą, jednakże wśród setek (jak nie tysięcy) polskich blogów i innych stron poświęconych kulturze winni znaleźć się tacy, którzy mogliby przeczytać tę powieść i podzielić się ze swoimi odbiorcami swoimi wrażeniami - tak aby finalnie książka ta trafiła do jak największego grona odbiorców, bo naprawdę na to zasługuje!

Kończąc, nie pozostaje mi zatem nic innego, jak tylko szczerze zachęcić Was do sięgnięcia po ten tytuł i zderzenia się z brutalną prawdą dotyczącą tamtego smutnego okresu w dziejach naszego państwa. Szczerze polecam!

Wielokrotnie pisałam Wam tutaj, że powieści historyczne (i wszelkie im podobne), a szczególnie te dotyczące II wojny światowej są moją wielką czytelniczą miłością i kiedy tylko natrafiam na jakiś interesujący tytuł, sięgam po niego najszybciej, jak to możliwe. Nie inaczej było tym razem, bowiem "Wołyń. Bez litości" zaintrygował mnie swoją fabułą i bardzo chciałam przeczytać...