Stanisław Grzesiuk barwnie opisał swoje życie w przedwojennej Warszawie, życie hulaszcze, wesołe, rozbrykane, trochę chuligańskie, ale w zgodzie z prawem. Łukasz Stachniak przedstawia bez owijania w bawełnę Warszawę bandycką, złodziejską, ale honorową, z zasadami. Poznajemy trzy oblicza Warszawy niegrzecznej: przedwojenną, gdzie bandyterka rozkwitała w najlepsze; okupowaną, gdzie wszyscy walczyli o przetrwanie, jedni kosztem innych i tę powojenną, komunistyczną, gdzie wraz z podnoszeniem się z ruin stolicy coraz prężniej zaczęli się odradzać główni bohaterowie. Klimatem bardzo podobna do "Króla" Szczepana Twardocha. Jednak tutaj walorem są ówczesna gwara, szczegółowy rys historyczny no i autentyczność postaci i wydarzeń. Oczy wielkie ze zdumienia robiłem przy fragmencie opisującym, co ówcześni potrafili robić z eterem. Techniki stosowane obecnie w handlu znane były dużo wcześniej. Założyciele Domu Towarowego Braci Jabłkowskich stosowali je już w dziewiętnastym wieku. Fantastyczna książka. Zakwalifikowana jako literatura piękna świetnie sobie radzi jako powieść historyczna.

Stanisław Grzesiuk barwnie opisał swoje życie w przedwojennej Warszawie, życie hulaszcze, wesołe, rozbrykane, trochę chuligańskie, ale w zgodzie z prawem. Łukasz Stachniak przedstawia bez owijania w bawełnę Warszawę bandycką, złodziejską, ale honorową, z zasadami. Poznajemy trzy oblicza Warszawy niegrzecznej: przedwojenną, gdzie bandyterka rozkwitała w najlepsze; okupowaną,...

https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2022/01/czarny-charakter-lukasz-stachniak.html

Gdy ktoś rzuca hasło literatura mafijna, w mojej głowie od razu pojawia się Ojciec chrzestny Mario Puzo. Okazuje się jednak, że i na polskim rynku, od naszego rodzimego autora można znaleźć pozycję, która jest naprawdę przyzwoita i znakomicie wpisuje się w nurt tej literatury (i nie mówię tu o tych wszystkich erotykach mafijnych, których ostatnio był wysyp w księgarniach). A tą książką jest Czarny charakter Łukasza Stachniaka.

Ładeczek Lajzer to kilkuletni syn podrzędnego poborcy haraczu, nasz główny bohater i jednocześnie narrator tej historii. Mieszka w Warszawie, tej z okresu międzywojnia, na Krochmalnej. Jego rewir to najgorsze ulicy stolicy, rojące się od burdeli, mordowni i domów gry. W jednym z domów uciech, gdzie jego dziadek spędzał radosne chwile zapomnienia, chłopiec poznaje swojego rówieśnika, sierotę, Innocentego, zwanego Ineczkiem. Dzieciaki przypadają sobie do gustu na tyle, że od tamtej pory są nierozłączni i oboje zostają pomocnikami Łokcia, który roztacza nad nimi opiekę. Jednocześnie chłopcy rozpoczynają swój własny, mniejszy proceder wymuszania haraczu, z którego zabierają wszystkie pieniądze dla siebie, ale robią to tak przemyślnie, że nie wchodzą w drogę Łokciowi. I mimo gwałtownych zmian, jakie w końcu dopadają Ładeczka i Ineczka, chłopcy cały czas trzymają się razem, dorastając i żyjąc na bakier z prawem.

Mój problem z tą książką polegał na tym, że przez całą pierwszą część zastanawiałam się, o co właściwie w niej chodzi i co autor miał na myśli, pisząc ją. Jedna trzecia historii to tak naprawdę opowieść o przedwojennej Warszawie i jej światku przestępczym. Łukasz Stachniak kreśli w niej poszczególne zależności między opiekunami i co grubszymi rybami, wyjaśnia wzajemne animozje i sympatie, przedstawiając bardzo skomplikowany układ warszawski, który swoimi mackami sięga poza granice stolicy. Dopiero od drugiej części zaczyna nam się rysować jakaś wyraźniejsza akcja i fabuła nabiera rumieńców, przez co książkę dużo łatwiej się czyta.

Czasowo Czarny charakter został podzielony na trzy etapy – Warszawa z okresu międzywojnia, Warszawa w czasie II wojny światowej, a potem w okresie stalinizmu. Każdy z nich charakteryzuje się innymi cechami, w każdym miasto wygląda inaczej, a główni bohaterowie przechodzą transformacje wraz ze stolicą. Nie poddają się, napędzani chęcią życia i pragnieniem zemsty na tych, którzy ich skrzywdzili, nieważne, czy były to konkurencyjne bandy przestępców, czy hitlerowcy. Autor świetnie potrafił oddać różny klimat z tych czasów, co zostało podkreślone także użyciem gwary tego półświatka. Początkowo nie czytało mi się tego łatwo, gdyż nowych słów na jednej stronie potrafiło pojawić się kilka, ale z czasem przywykłam i nawet jeśli nie pamiętałam, co dokładnie znaczy które określenie, to z kontekstu łatwo było się domyślić.

Stachniak nie bawił się w owijanie w bawełnę. Już na etapie międzywojennym dowiadujemy się, że politycy i rządzący naszym krajem korzystali z usług mafii warszawskiej, która brała również udział w powstaniu listopadowym. W okupowanej Warszawie, gdy Ładeczek z Ineczkiem produkują podrabiane dokumenty dla Żydów, by wyprowadzić ich ze stolicy, gdy przekradają się do getta, by ratować starozakonnych, gdy ukrywają mienie żydowskie (oczywiście, czerpiąc z tego niemałe korzyści),obserwujemy okropieństwa wojny. Autor nie bał się zaznaczyć, że tak samo jak hitlerowcy, tak i Polacy rozkradali mienie Żydów, których wywożono z getta do obozów zagłady. Podkreślał też poczucie obowiązku wobec wspólnoty, jakie mieli Ładeczek z Innocentym – mimo młodego wieku obaj zdawali sobie sprawę, że za jednego zabitego na ulicy Niemca zginie w krwawym odwecie stu mieszkańców Warszawy, dlatego też zaniechali na długi czas aktywnego oporu pod postacią zamachów na nazistach.

Jeśli macie ochotę na opowieść o mafii, o trzech Warszawach – niby takich samych, a jednak różnych – i o tym, do czego może doprowadzić chęć zemsty, sięgajcie po Czarny charakter Łukasza Stachniaka. Debiut tego warszawiaka zostawi was z szeroko otwartą buzią na koniec książki, bo jej finał wywraca całą lekturę na lewą stronę. Ja byłam zaskoczona, więc myślę, że i wy się zdziwicie.

https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2022/01/czarny-charakter-lukasz-stachniak.html

Gdy ktoś rzuca hasło literatura mafijna, w mojej głowie od razu pojawia się Ojciec chrzestny Mario Puzo. Okazuje się jednak, że i na polskim rynku, od naszego rodzimego autora można znaleźć pozycję, która jest naprawdę przyzwoita i znakomicie wpisuje się w nurt tej literatury (i nie...

Książka o dnie dużego miasta, Ścieku, i ludziach, którzy utrzymują się na jego powierzchni dzięki sprytowi i/lub zręcznym palcom i dobrej gadce. Nikt w Ścieku nie myślał o przyszłości. Liczyło się tylko tu i teraz. Działy się tam rzeczy straszne. Morderstwa, szantaże, okaleczenia i gwałty. Obok oczywiście handelku, gróźb, pobić i kradzieży, wymuszeń i oszustw. Głód i bieda tylko tę przemoc wzmacniały. Głównym zajęciem pozwalającym przeżyć na ulicy było tak zwane potokarstwo reformowane. Potokarstwo samo w sobie to po prostu kradzież z wozów. Kanciarze wszelkiej maści i wydrwigrosze to bohaterowie tej książki. Nie tylko o Warszawie jest mowa w tej książce, ale o Łodzi gdzie rządziło Stowarzyszenie Bratnia Pomoc. Stowarzyszenie to było postrachem Żydów w całym mieście, siłą wymierzało kary i egzekwowało wygórowane należności za swoje usługi. I gdzieś tam na granicy styczności światów pojawia się Polska Partia Socjalistyczna. Historia szemranych famuł wywiedziona została od końca XVIII wieku, od czasu pierwszego rozbioru i opisuje znanych obywateli ulic Gnojnej, Krochmalnej i Ciepłej. Na początku lektura szła wolno. Wachlowałam się kartkami bo wyjaśnienia słów mi nieznanych (slangowych i gwarowych) zamieszczone były na końcu rozdziału. Szkoda, że nie pod tekstem. Obeszłoby się bez wielokrotnego przekładania kartek. Coś koło setnej strony płynność lektury znacznie się poprawiła. Przyswoiłam słowa mi obce i zaczęłam czerpać przyjemność z czytania tej starej, warszawskiej gadki. Już same imiona i nazwiska były nietypowe np. Ładysław Miron, z domu Lajzer znany jako Ładeczek Lajzer, nasz przewodnik po Ścieku. Przeczytałam Łajdaczek Lajzer co było zgodne z jego prowadzeniem się. Albo taki Łukasz Siemiątkowski Tata Tasiemka co to haracze pobierał gdzie tylko wzrokiem sięgał. To on i Doktor Łokietek podporządkowali sobie warszawską mafię. Książka jest bardzo ciekawa. Szczegółowa. Mało fabularna. To raczej popularne opracowanie historyczne z elementami powieści niż faktycznie powieść. Czarny charakter często porównuje się do Króla Twardocha. Dla mnie obie książki mają tylko niewielką zgodność tematyczną. Książka Twardocha nie zwiera dziesiątej części szczegółów Czarnego charakteru. Za to czyta się ją świetnie i jest w niej Radziwiłek. Czarny charakter polecam bardzo choć łatwy odbiorze nie jest.

Książka o dnie dużego miasta, Ścieku, i ludziach, którzy utrzymują się na jego powierzchni dzięki sprytowi i/lub zręcznym palcom i dobrej gadce. Nikt w Ścieku nie myślał o przyszłości. Liczyło się tylko tu i teraz. Działy się tam rzeczy straszne. Morderstwa, szantaże, okaleczenia i gwałty. Obok oczywiście handelku, gróźb, pobić i kradzieży, wymuszeń i oszustw. Głód i...

Z tą pozycją mam wielki problem. Bo o ile za historię i klimat dałbym 10/10 to sposób w jaki książka jest napisana, czyni ją łatwo zniechęcają. O ile zabieg wprowadzenia "gwary" czy też starych nie używanych, slangowych określeń w pierwszej czy drugiej części książki mogłem uznać za fajny efekt, wprowadzający w odpowiedni klimat - to czytanie przypisu na przed ostatniej stronie książki jest moim zdaniem zabiegiem zbyt mocno przekombinowanym, co chwilę wybijającym z rytmu czytania. Dlatego z ciężkim sercem 6/10.

Z tą pozycją mam wielki problem. Bo o ile za historię i klimat dałbym 10/10 to sposób w jaki książka jest napisana, czyni ją łatwo zniechęcają. O ile zabieg wprowadzenia "gwary" czy też starych nie używanych, slangowych określeń w pierwszej czy drugiej części książki mogłem uznać za fajny efekt, wprowadzający w odpowiedni klimat - to czytanie przypisu na przed ostatniej...

Podszedłem do niej z rezerwą. Pierwsze 100 stron to chaos chronologiczny. Skakanie z postaci na postać - można się pogubić. Ale później książka wciąga na poważnie. Twarde i surowe przedstawienie "biznesu" mafii przedwojennej, gdzie głównym problemem zamykania ludzi w getcie jest to, jak zorganizować im nielegalnie alkohol, narkotyki itd. Zakończenie powala na łopatki. Idealna pod scenariusz dobrego filmu gangsterskiego.

Podszedłem do niej z rezerwą. Pierwsze 100 stron to chaos chronologiczny. Skakanie z postaci na postać - można się pogubić. Ale później książka wciąga na poważnie. Twarde i surowe przedstawienie "biznesu" mafii przedwojennej, gdzie głównym problemem zamykania ludzi w getcie jest to, jak zorganizować im nielegalnie alkohol, narkotyki itd. Zakończenie powala na łopatki....

Godna polecenia,wciąga z każdą przeczytania stroną.Jest dużo wyrazów z grypsery przed wojennej co trochę utrudnia płynne czytanie.

Godna polecenia,wciąga z każdą przeczytania stroną.Jest dużo wyrazów z grypsery przed wojennej co trochę utrudnia płynne czytanie.

Trzeba docenić wielką pracę wykonaną przez autora, aby przybliżyć nam świat przedwojennej Warszawy. Świat znany niektórym z twórczości pisarskiej i muzycznej Stanisława Grzesiuka. Trzeba jednak powiedzieć, że bohaterowie reprezentują najciemniejszą stronę stolycy bardziej znanej w tym środowisku jako Ściek...Cenną rzeczą jest język dziś praktycznie niespotykany...Cieszy mnie nawiązanie do Ślepego Maksa. Można zaryzykować stwierdzenie choćby na podstawie tak szemranego bohatera, że przed wojną było dużo szacunku między Warszawą a Łodzią. Po wojnie Łódź na chwilę przyjęła okaleczoną stolicę, ale kto z wzajemnych antagonistą chce o tym dziś pamiętać...

Trzeba docenić wielką pracę wykonaną przez autora, aby przybliżyć nam świat przedwojennej Warszawy. Świat znany niektórym z twórczości pisarskiej i muzycznej Stanisława Grzesiuka. Trzeba jednak powiedzieć, że bohaterowie reprezentują najciemniejszą stronę stolycy bardziej znanej w tym środowisku jako Ściek...Cenną rzeczą jest język dziś praktycznie niespotykany...Cieszy...

Naprawdę dobra książka o trzech Warszawach, przedwojennej, pod butem Tymczasowych i po "wyzwoleniu". Poznamy a jakże tą szemraną warsiawę a to dzięki Ładeczkowi i jego przyjacielowi Innocentemu którzy "oprowadzą" nas po szulerniach, burdelach i innych mocno nieciekawych miejscach. Bohaterowie "pracują" dla legendy Warszawskiego półświadka Doktora Łokietka.
Nie jest to lektura łatwa nie tylko ze względu na temat ale także dlatego, iż pisana jest gwarą warszawską (swoistą mieszanką gwary mazowieckiej z naleciałościami rosyjskimi, niemieckimi i jidysz) ktoś kto nie ma obeznania lub dobrej pamięci często będzie zaglądał do słowniczka.
Podczas czytania ciśnie się porównania do "Króla" Twardocha. Według mnie ta pozycja jest lepsza, opowieść jest bardziej składna, choć czasami jesteśmy zalewani masą informacji nie mających bezpośredniego wpływu na treść książki, ale dzięki temu uzyskujemy świetny wgląd w półświatek Stolycy.

Naprawdę dobra książka o trzech Warszawach, przedwojennej, pod butem Tymczasowych i po "wyzwoleniu". Poznamy a jakże tą szemraną warsiawę a to dzięki Ładeczkowi i jego przyjacielowi Innocentemu którzy "oprowadzą" nas po szulerniach, burdelach i innych mocno nieciekawych miejscach. Bohaterowie "pracują" dla legendy Warszawskiego półświadka Doktora Łokietka.
Nie jest to...

jedyną cechą czyniącą tą książkę podobną do "Króla" Twardocha jest żydowskie pochodzenie głównych bohaterów... no straszliwie to słabe, nie dobrnąłem dalej niż do połowy...

jedyną cechą czyniącą tą książkę podobną do "Króla" Twardocha jest żydowskie pochodzenie głównych bohaterów... no straszliwie to słabe, nie dobrnąłem dalej niż do połowy...

Ciekawa historia, w której przedwojenna Warszawa jest nie tylko tłem wydarzeń, ale moim zdaniem, trzecim bohaterem. Zakończenie zaskakuje, akcja wciąga. Polecam.

Ciekawa historia, w której przedwojenna Warszawa jest nie tylko tłem wydarzeń, ale moim zdaniem, trzecim bohaterem. Zakończenie zaskakuje, akcja wciąga. Polecam.