Książkę przeczytałam w jedno popołudnie. Szczerze spodziewałam się bardzo smutnej i wzruszającej opowieści dlatego było dla mnie zaskoczeniem połączenie ciepłych wspomnień o córce przez matkę wraz z lekkim humorem. Książka według mnie godna polecenia ze względu na opisane uczucia.

Książkę przeczytałam w jedno popołudnie. Szczerze spodziewałam się bardzo smutnej i wzruszającej opowieści dlatego było dla mnie zaskoczeniem połączenie ciepłych wspomnień o córce przez matkę wraz z lekkim humorem. Książka według mnie godna polecenia ze względu na opisane uczucia.

"Camille, moja ptaszyna" to książka napisana przez Sophie Daull, francuską autorkę. Opowiada ona prawdziwą historię i poruszający memoir matki, która traci swoją córkę Camille w wieku piętnastu lat z powodu nagłej śmierci.

Książka opisuje nie tylko głęboki ból i żałobę, jaką autorka przeżywa po stracie córki, ale także ukazuje ich relację, wspomnienia z ich wspólnych chwil i piękno więzi między matką a córką. Daull dzieli się swoimi osobistymi doświadczeniami, emocjami i refleksjami na temat straty, żałoby i procesu radzenia sobie z tym trudnym wyzwaniem.

"Camille, moja ptaszyna" jest poruszającym świadectwem miłości, utraty i siły ludzkiego ducha w obliczu trudności. Książka przekazuje głębokie emocje i może dotknąć serc czytelników, którzy także doświadczyli straty lub pragną zrozumieć emocjonalną podróż po utracie bliskiej osoby.

Jest to historia, która skupia się na ludzkiej podatności, żalu i odnalezieniu sensu w obliczu tragedii. Książka Sophie Daull może być inspiracją dla tych, którzy pragną zrozumieć proces żałoby i znaleźć siłę do dalszego funkcjonowania w obliczu straty.

"Camille, moja ptaszyna" to książka napisana przez Sophie Daull, francuską autorkę. Opowiada ona prawdziwą historię i poruszający memoir matki, która traci swoją córkę Camille w wieku piętnastu lat z powodu nagłej śmierci.

Książka opisuje nie tylko głęboki ból i żałobę, jaką autorka przeżywa po stracie córki, ale także ukazuje ich relację, wspomnienia z ich wspólnych chwil...

Rozumiem idee napisania tej ksiazki, szczerze wzruszam się z powodu źródła stworzenja jej. Ale najszczerzej jak sie da, przed przystąpieniem do lektury, myślałam ze skoro ktoś dal z siebie tyle, zeby opisac tragiczne przezycie smierci swojej corki, to chociazby przyniesie to jakas refleksje. Nie powiem refleksja jest, przeczytanie tak smutnej historii daje do myslenia, ale moim zdaniem ta ksiazka nie niesie za soba nici poza opisem po kolei punkt po punkcie, jak swojego rodzaju pamietnik, jak doszlo do smierci corki. Jezeli to mialo zapisac sie, na zawsze ze pamieci autorki to jak najbardziej ok, ale co poza tym? Wiem moja opinia jest byc moze okrutna, ale wspominam chociazby taka pozycje jak "Oskar i pani Róża" - przepiekna, wzruszjaaca historia, ktora zmusza wrecz do takich przemyslen, ze szok. A po tej książce czuje tylko smutek.

Rozumiem idee napisania tej ksiazki, szczerze wzruszam się z powodu źródła stworzenja jej. Ale najszczerzej jak sie da, przed przystąpieniem do lektury, myślałam ze skoro ktoś dal z siebie tyle, zeby opisac tragiczne przezycie smierci swojej corki, to chociazby przyniesie to jakas refleksje. Nie powiem refleksja jest, przeczytanie tak smutnej historii daje do myslenia, ale...

Może i są książki lepiej napisane, ale dla mnie będzie zawsze jedną z najważniejszych książek w moim życiu bo jest bliskim odzwierciedleniem sytuacji, która spotkała moją rodzinę. Ból po nagłej śmierci młodego człowieka jest tak ogromny, że nikt kto tego nie przeżył nie jest w stanie tego pojąć. Jako mama nie chcę sobie wyobrażać, co czują w takiej sytuacji rodzice. Sophie opisuje wszystko bardzo mądrze, delikatnie, poruszająco do bólu. Przez większość książki miałam w oczach łzy co nigdy mi się nie zdarza i to jest chyba najlepsza recenzja.

Może i są książki lepiej napisane, ale dla mnie będzie zawsze jedną z najważniejszych książek w moim życiu bo jest bliskim odzwierciedleniem sytuacji, która spotkała moją rodzinę. Ból po nagłej śmierci młodego człowieka jest tak ogromny, że nikt kto tego nie przeżył nie jest w stanie tego pojąć. Jako mama nie chcę sobie wyobrażać, co czują w takiej sytuacji rodzice. Sophie...

Tyle jest emocji w tych wspomnieniach, a jednak z „Camille, moja ptaszyna” nie wylewa się morze żalu, wskazywania winnych (a uwierzcie mi – w takiej sytuacji chciałoby się ich szukać) i rozdrapywania ran. Mimo że jest w niej mnóstwo cierpienia, to Sophie nie chce być patetyczna, ale też nie udaje siły, gdy jej ciało zgina się w rozpaczy. Pragnie pamiętać swoją córkę Camille, stara się by jej imię wybrzmiało. Myślę, że tymi zapiskami szuka też ukojenia, żegna się i nie żegna jednocześnie. Robi to, bo czuje taką potrzebę, bo być może właśnie to pisanie w niebieskim zeszycie utrzymywało ją w tamtym momencie na powierzchni. Podzieliła się ze mną swoimi wspomnieniami, wzbudzając refleksje nad kruchością życia, a teraz mogę szepnąć „Camille” i wiem, że to ma znaczenie.

Pełna opinia na k-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/05/sophie-daull-camille-moja-ptaszyna.html

Tyle jest emocji w tych wspomnieniach, a jednak z „Camille, moja ptaszyna” nie wylewa się morze żalu, wskazywania winnych (a uwierzcie mi – w takiej sytuacji chciałoby się ich szukać) i rozdrapywania ran. Mimo że jest w niej mnóstwo cierpienia, to Sophie nie chce być patetyczna, ale też nie udaje siły, gdy jej ciało zgina się w rozpaczy. Pragnie pamiętać swoją córkę...

Utrata bliskiej osoby, niezależnie od jej wieku jest bardzo bolesna. Trudno sobie wyobrazić, jak czuje się matka, która traci swoje jedyne dziecko. Jak sobie poradzić z bólem? Na to pytanie nie ma prostej odpowiedzi. Sophie postanowiła napisać książkę, w której zachowa wspomnienia, utrwali dni, które zmieniły jej życie na zawsze. Książkę, w której zachowa pamięć o najukochańszej córce. Powie jej to wszystko, czego nie zdążyła przed jej śmiercią. Opisze szczegóły tych bolesnych wydarzeń, drobne elementy składające się na całość, które z czasem mogłyby zatrzeć się w pamięci.

Takiej książki nie czyta się lekko i bardzo trudno jest ją oceniać. Zawiera bardzo osobiste przemyślenia i wstrząsające przeżycia. Każdy w inny sposób radzi sobie ze stresem, bólem, smutkiem. Jedni załamują się i popadają w nałogi, inni starają się walczyć. Autorka pisze do zmarłej córki i jest to jej sposób na pogodzenie się z rzeczywistością oraz zachowanie w pamięci ostatnich razem spędzonych dni.

Lektura jest poruszająca i wypełniona emocjami. Równocześnie napisana jest w sposób łatwy w odbiorze i trafiający do serca. Matka opisuje uczucia, które jej towarzyszyły każdego dnia walki córki z chorobą, poczucie bezradności i frustracji, gdy mimo prób pomocy nie była w stanie za wiele zrobić. Mogła tylko być przy córce i patrzeć na jej cierpienie.

Książka może pomóc osobom, które przeżyły utratę bliskiej osoby. Ukazuje jak kruche jest ludzkie życie i jak łatwo w jednej chwili stracić tak wiele. Autorka roztacza przed czytelnikiem obraz utkany ze wspomnień, zabarwiony miejscami humorem, prawdziwy i mocno oddziałujący na wyobraźnię. Obraz przesłonięty mgłą bólu.

W publikacji przeplata się opis ostatnich dni życia Camille z wspomnieniami z wcześniejszego, szczęśliwego okresu. Jest też sporo przemyśleń i pytań, na które nie znajdzie się odpowiedzi. Czy można było zrobić coś więcej? Czy lekarz mógł wcześniej zdiagnozować przyczynę wysokiej gorączki?

„Camille, moja ptaszyna” to książka pozwalająca zachować wspomnienia matki o ostatnich chwilach życia córki. Sposób na pogodzenie się z bolesną, niesprawiedliwą rzeczywistością. Porusza, wstrząsa i ukazuje jak nieprzewidywalny jest los i jak mały wpływ mamy na niektóre wydarzenia.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/07/17/camille-moja-ptaszyna-sophie-daull/

Utrata bliskiej osoby, niezależnie od jej wieku jest bardzo bolesna. Trudno sobie wyobrazić, jak czuje się matka, która traci swoje jedyne dziecko. Jak sobie poradzić z bólem? Na to pytanie nie ma prostej odpowiedzi. Sophie postanowiła napisać książkę, w której zachowa wspomnienia, utrwali dni, które zmieniły jej życie na zawsze. Książkę, w której zachowa pamięć o...

Życie pisze nam takie scenariusze, którą mogą zmrozić krew w żyłach, czasami w jednym momencie wali się cały nasz świat. Śmierć bliskiej osoby może całkowicie zburzyć to co poukładane. Dzisiejszą książkę napisało samo życie, chciałabym opowiedzieć wam o „Camille. Moja ptaszyna”.
Zanim opowiem Wam o tej wzruszającej książce to przybliżę nieco postać autorki. Sophie Daull jest francuską aktorką teatralną. „Camille. Moja ptaszyna” to jej debiut literacki, w swojej kolejnej książce („La suture” („Szew”)) napisała o swojej tragicznie zmarłej matce. Ta, którą miałam okazję przeczytać opowiada o największej tragedii jaka spotkać może rodzica – śmierci dziecka.
W życiu autorki doszło do ogromnej tragedii, niespodziewanie zmarła jej szesnastoletnia córka. Nic nie wskazywało, że życie młodej dziewczyny może skończyć w ułamku chwili. Zniknęła po czterodniowej gorączce, która pojawiła się znienacka i dokonała w organizmie takich zniszczeń, iż doszło do najgorszego. Książka, którą możemy przeczytać to wspomnienia z ostatnich dni życia Camille, to prawdziwe wyznanie matki, która zmaga się z śmiercią jedynego dziecka.
Temat jaki porusza autorka nie należy do najłatwiejszych, niejednokrotnie nie chcemy myśleć o śmierci. Kiedy niespodziewanie pojawia się w naszym życiu i zabiera kogoś najbliższego, przypominamy sobie o kruchości ludzkiego życia. W książce „Camille. Moja ptaszyna” nie znajdziemy lamentu matki nad stratą ukochanego dziecka. Sophie Daull przeplata w swoich wspomnieniach wątki humorystyczne z towarzyszącym jej smutkiem. Jak dowiadujemy się z informacji zawartej na okładce autorka pisała, aby nie zapomnieć Camille.
Czytając „Camille. Moja ptaszyna” poznajemy relację matka – córka jaka łączyła autorkę z Camille. To niezwykle poruszająca i wzruszająca opowieść. Choć temat śmierci nie jest tematem łatwym to jednak Sophie Daull napisała swoją książkę w taki sposób, że czyta się ją bardzo szybko. Niespodziewanie dotarłam do końca, choć myślałam, że ze względu na zawarty temat czytanie zajmie mi nieco więcej czasu. Nie można jednak powiedzieć, że książkę czyta się lekko, niejednokrotnie w trakcie lektury trzeba było się zatrzymać, zastanowić. To co wydawać się może wstrząsające to fakt, iż wszyscy lekarze do których dzwonili rodzice Camille zdawali się bagatelizować objawy dziewczyny. Czytając tę książkę nie sposób zastanowić się nad tym jak kruche jest nasze życie i jak szybko może zgasnąć. To głębokie wyznanie matki, jej sposoby poradzenia sobie z pustką jaka pozostała, to coś z czym boryka się każdy z nas po niespodziewanej śmierci bliskiej osoby.
„Camille. Moja ptaszyna” to na pewno książka, po którą warto sięgnąć. Opowieści, które wydarzyły się naprawdę zawsze wzmagają we mnie silniejsze uczucia, czytając powieść autorstwa Sophie Daull dałam się ponieść jej historii, emocjom, które towarzyszyły jej w tych trudnych dla niej chwilach. „Camille. Moja ptaszyna”, to książka, która zapada w pamięci, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Jeśli lubicie historie oparte na prawdziwych wydarzeniach, ta pozycja może wam przypaść do gustu.
Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego i możliwość przeczytania bardzo serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca

Życie pisze nam takie scenariusze, którą mogą zmrozić krew w żyłach, czasami w jednym momencie wali się cały nasz świat. Śmierć bliskiej osoby może całkowicie zburzyć to co poukładane. Dzisiejszą książkę napisało samo życie, chciałabym opowiedzieć wam o „Camille. Moja ptaszyna”.
Zanim opowiem Wam o tej wzruszającej książce to przybliżę nieco postać autorki. Sophie Daull...

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/05/camille-moja-ptaszyna-sophie-daull.html

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/05/camille-moja-ptaszyna-sophie-daull.html

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/05/kulturalnie-sophie-daull-camille-moja.html

https://zielony-pokoik.blogspot.com/2020/05/kulturalnie-sophie-daull-camille-moja.html

Książka, po przeczytaniu której brak mi słów... Przejmująca, wypełniona smutkiem, emocjami, wspomnieniami ostatnich dni życia szesnastoletniej Camille. Dziennik pisany przez matkę... dziennik pożegnania...

Książka, po przeczytaniu której brak mi słów... Przejmująca, wypełniona smutkiem, emocjami, wspomnieniami ostatnich dni życia szesnastoletniej Camille. Dziennik pisany przez matkę... dziennik pożegnania...