Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o dnie dużego miasta, Ścieku, i ludziach, którzy utrzymują się na jego powierzchni dzięki sprytowi i/lub zręcznym palcom i dobrej gadce. Nikt w Ścieku nie myślał o przyszłości. Liczyło się tylko tu i teraz. Działy się tam rzeczy straszne. Morderstwa, szantaże, okaleczenia i gwałty. Obok oczywiście handelku, gróźb, pobić i kradzieży, wymuszeń i oszustw. Głód i bieda tylko tę przemoc wzmacniały. Głównym zajęciem pozwalającym przeżyć na ulicy było tak zwane potokarstwo reformowane. Potokarstwo samo w sobie to po prostu kradzież z wozów. Kanciarze wszelkiej maści i wydrwigrosze to bohaterowie tej książki. Nie tylko o Warszawie jest mowa w tej książce, ale o Łodzi gdzie rządziło Stowarzyszenie Bratnia Pomoc. Stowarzyszenie to było postrachem Żydów w całym mieście, siłą wymierzało kary i egzekwowało wygórowane należności za swoje usługi. I gdzieś tam na granicy styczności światów pojawia się Polska Partia Socjalistyczna. Historia szemranych famuł wywiedziona została od końca XVIII wieku, od czasu pierwszego rozbioru i opisuje znanych obywateli ulic Gnojnej, Krochmalnej i Ciepłej. Na początku lektura szła wolno. Wachlowałam się kartkami bo wyjaśnienia słów mi nieznanych (slangowych i gwarowych) zamieszczone były na końcu rozdziału. Szkoda, że nie pod tekstem. Obeszłoby się bez wielokrotnego przekładania kartek. Coś koło setnej strony płynność lektury znacznie się poprawiła. Przyswoiłam słowa mi obce i zaczęłam czerpać przyjemność z czytania tej starej, warszawskiej gadki. Już same imiona i nazwiska były nietypowe np. Ładysław Miron, z domu Lajzer znany jako Ładeczek Lajzer, nasz przewodnik po Ścieku. Przeczytałam Łajdaczek Lajzer co było zgodne z jego prowadzeniem się. Albo taki Łukasz Siemiątkowski Tata Tasiemka co to haracze pobierał gdzie tylko wzrokiem sięgał. To on i Doktor Łokietek podporządkowali sobie warszawską mafię. Książka jest bardzo ciekawa. Szczegółowa. Mało fabularna. To raczej popularne opracowanie historyczne z elementami powieści niż faktycznie powieść. Czarny charakter często porównuje się do Króla Twardocha. Dla mnie obie książki mają tylko niewielką zgodność tematyczną. Książka Twardocha nie zwiera dziesiątej części szczegółów Czarnego charakteru. Za to czyta się ją świetnie i jest w niej Radziwiłek. Czarny charakter polecam bardzo choć łatwy odbiorze nie jest.