Są historie, które do głębi poruszają, i ta własnie taka jest. Piekło obozu koncentracyjnego pokazane oczami dziecka - Szmula - wydaje się jakieś takie zamglone, mały chłopiec żyje w okrutnej rzeczywistości, której nie pojmuje. Dorosły tego nie pojmuje, a co dopiero dziecko. Podobnie przez jakiś woal obserwuje świat Bruno - ten po drugiej stronie barykady. Oczywiste jest, komu jest fizycznie łatwiej, kto należąc do "rasy panów" nie doświadcza dosłownie i fizycznie tragizmu wojny. Jednak jestem przekonana, że obaj chłopcy, w równym stopniu są jej ofiarami, obaj padają ofiarą takiego samego gwałtu na ich psychice, mentalności i wrażliwości. Świadczy o tym sposób opisywania drastycznych sytuacji, niczego nie nazywa się wprost, wszystko jest przykryte warstwą eufemizmów. Realia są wystarczająco potworne, nie da się tego opisać, zwłaszcza dziewięciolatkowi. Finał tej historii jest porażający, sama niepewność może człowieka wykończyć, a co dopiero podskórne, żywe i palące przeczucie, jak to się skończyło. Polecam też ekranizację, w której akcenty trochę inaczej rozłożono.

Są historie, które do głębi poruszają, i ta własnie taka jest. Piekło obozu koncentracyjnego pokazane oczami dziecka - Szmula - wydaje się jakieś takie zamglone, mały chłopiec żyje w okrutnej rzeczywistości, której nie pojmuje. Dorosły tego nie pojmuje, a co dopiero dziecko. Podobnie przez jakiś woal obserwuje świat Bruno - ten po drugiej stronie barykady. Oczywiste jest,...