Dla kogoś kogo interesuje histroia, lotnictwo albo po prostu postać Janusza Meissnera ta książka będzie świetna,
2 pierwsze rozdziały osobiście mnie nie bardzo zainteresowały i musiałem przez nie "przebrnąć" i wcale bym nie płakał jakby autor je pominął ale rozumiem że są potrzebne jako ukazanie całości życia bohatera.
Reszta książki świetna, szkoda było odrywać się od czytania.

Dla kogoś kogo interesuje histroia, lotnictwo albo po prostu postać Janusza Meissnera ta książka będzie świetna,
2 pierwsze rozdziały osobiście mnie nie bardzo zainteresowały i musiałem przez nie "przebrnąć" i wcale bym nie płakał jakby autor je pominął ale rozumiem że są potrzebne jako ukazanie całości życia bohatera.
Reszta książki świetna, szkoda było odrywać się od...

Dziwne czasami są losy książki i czytelnika, kiedy ich spotkanie jest zupełnie zaskakujące i nieprzewidziane. Tak właśnie było ze mną i pierwszą częścią autobiografii Janusza Meissnera. Jednak bardziej to było na zasadzie z braku laku dobry kit.

Książka mówi o młodzieńczych latach kpt. Janusza Meissnera pseudonim Porucznik Herbert. Z książki możemy dowiedzieć się o nauce w Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie a następnie w szkołach lotniczych: w Niższej Szkole Pilotów w Krakowie, oraz w Wyższej Szkole Pilotów w Poznaniu.

Możemy dowiedzieć się jakie emocje towarzyszyły autorowi podczas pierwszych samodzielnych i szkoleniowych lotów. Z książki dowiadujemy się, że Meissner został pilotem całkiem przypadkiem, a dokładnie z braku odpowiedniej ilości adeptów.

Książkę czyta się niezwykle ciężko. Czyta się o wydarzeniach ciekawych (lubię historię),ale ta mnie nijak nie wciągnęła. Raczej nie sięgnę po kolejne części autobiografii. Jednak jeśli ktoś chce poznać człowieka, którego imieniem nazwano ulice w kilku dużych miastach, to proszę bardzo. Może komuś przypadnie ona do gustu, mnie niestety nie.

Ocena: 3/10

Recenzja opublikowana na moim blogu:
http://danwaybooks.blogspot.com/2013/01/autobiografia-janusza-meissnera.html

Dziwne czasami są losy książki i czytelnika, kiedy ich spotkanie jest zupełnie zaskakujące i nieprzewidziane. Tak właśnie było ze mną i pierwszą częścią autobiografii Janusza Meissnera. Jednak bardziej to było na zasadzie z braku laku dobry kit.

Książka mówi o młodzieńczych latach kpt. Janusza Meissnera pseudonim Porucznik Herbert. Z książki możemy dowiedzieć się o nauce...

Jedna z najlepszych książek wspomnieniowych jaką czytałem. Źródło wiedzy o czasach przełomu wieków i kiedy Polska powstawała na nowo. Osobiste wspomnienia w których co chwila pojawiają się znane nazwiska, nazwy, okolice, rozpoznawalne do dziś. Stara Warszawa, jej instytucje, ludzie, życie codzienne, szkolnictwo, handel, obyczaje.
Nie tylko dla entuzjastów lotnictwa.
p.s. J.Meissner wydał trzy tomy wspomnień, niestety, nie wznawiane dzisiaj, a szkoda. Mam wydania z lat 80-ych XX w. (((-:

Jedna z najlepszych książek wspomnieniowych jaką czytałem. Źródło wiedzy o czasach przełomu wieków i kiedy Polska powstawała na nowo. Osobiste wspomnienia w których co chwila pojawiają się znane nazwiska, nazwy, okolice, rozpoznawalne do dziś. Stara Warszawa, jej instytucje, ludzie, życie codzienne, szkolnictwo, handel, obyczaje.
Nie tylko dla entuzjastów lotnictwa.
p.s....

Uważam, że Januszowi Meissnerowi słabo wychodziła beletrystyka. Był za to mistrzem utworów autobiograficznych. A to dzięki swojemu ironicznemu i autoironicznemu sposobowi narracji.
"Jak dziś pamiętam" to pierwszy tom jego wspomnień. Na początku wspomina w nich ojca, który tak szybko go osierocił. Potem zanurza się w latach dzieciństwa, a z każdego zdania aż bije miłość do matki i cudowna przyjaźń z młodszym bratem, Tadeuszem - później również pisarzem. Wspomnienia ciągną się aż do lat po pierwszej wojnie światowej, kiedy to wstąpił do wojska i wyszkolił się na pilota.
Jest to najbardziej sentymentalna z trzech części jego autobiografii. Trudno się dziwić, pisał ją bowiem człowiek już wiekowy, sterany życiem, który z niejednego pieca jadł chleb, z rozrzewnieniem wspominając czasy szczenięce i młodość.
Humor, obecny w każdym autobiograficznym utworze Meissnera, tutaj jest mniej widoczny, jakby schowany za innymi wydarzeniami. Wywołać może co najwyżej ciepły uśmiech. Ale dla miłośników książek Meissnera jest to pozycja obowiązkowa. Oczywiście, razem z pozostałymi dwiema częściami "Wspomnień pilota". Na pewno nie pożałujecie.

Uważam, że Januszowi Meissnerowi słabo wychodziła beletrystyka. Był za to mistrzem utworów autobiograficznych. A to dzięki swojemu ironicznemu i autoironicznemu sposobowi narracji.
"Jak dziś pamiętam" to pierwszy tom jego wspomnień. Na początku wspomina w nich ojca, który tak szybko go osierocił. Potem zanurza się w latach dzieciństwa, a z każdego zdania aż bije miłość do...

Bałam się zabierać za tę książkę głównie dlatego, że bałam się przedstawienia przez nią samych suchych faktów. Było jednak odwrotnie. Przeczytałam ją w kilka dni. Zaciekawiła mnie. Na pewno sięgnę po następne tomy.

Bałam się zabierać za tę książkę głównie dlatego, że bałam się przedstawienia przez nią samych suchych faktów. Było jednak odwrotnie. Przeczytałam ją w kilka dni. Zaciekawiła mnie. Na pewno sięgnę po następne tomy.